سلام من نصرالدین کریمی /تخلص مُبین/ کارمند بانک تجارت/ متولد 1353/ قراره شاعر بشم/ متأهل/ دارای دو فرزند / دانشجوی مدیریت دولتی/ نظرتون رو در مورد این اشعار بفرمایید
دلبر ناز
ای دلبر نـــــــــــــازِ دلرُبایم
ای بـــــــــــاورِ عقل بینوایم
گیسویِ تو زنجیر دل مــــــا
در بندِ تــــو در نشوُ و نمایم
در آتش خــــــال تو نشستم
اینجـــا شده محراب دُعایم
درویشم و بی نیـــــاز امّــــا
بر درگـــه تو شَهـــاگدایم
ذرّاتِ تنــــــم همــه بسویت
هم جــان و دل و نوا و نایم
بیگانه زتو نبــــــاشدم یــــار
بـــــا خیلِ رهِ تـــو آشنایم
از عهد تـــــــو مطلع ولیکن
من روسیَهم که بـــی وفایم
زندان غمت فسُرده مـــــا را
از تــاب و تبت نمــا رهایم
جا مانده ی میخانه ی عشقم
دل مرده ام و رســـان دوایم
آواره ی ننگ و نــــام بودم
بـــاز آمده از روی و ریایم
در گلشن آرزو نگــــــــارا
من در خس و خـار مبتلایم
در حال و هوای غیر بــودم
درپوش بنه بـــه این جفایم
پیرایه زبس به خویش بستم
آراسته کن، بـــــده صفایم
گر بسته شده تمام درهــــا
در پشت درآید این صدایم
از نـــــاز نگـــاه نــــازنینت
خواندم که گذشتی ازخطایم
من هرزه شدم زمی پرستــی
یک جرعه نمـــا تو کیمیایم
رحمی به «مُبین»کن ازترحم
مجروح وشکسته دست وپایم
نصرالدین کریمی «مُبین» از زیاران
قطعه ای درباره ی «زبان»
درون تو بدان گنجی نهـــــان است
کلیدش دفــــــع آفات زبان است
نباشی مالکش بیچاره گــــــــردی
که این ابزار شیطان در دهـان است
زبانت را نگهـــــــــدار از دُرشتی
بدان مردی به زیر آن نهـــان است
فسادش،غیبت و کذبست و تهمت
جدال و ناسزا هم بی گمـــان است
اگر جویای حکمت در جهـــــانی
زبان خود گرفتن در میـــان است
نجاتی گر تو خواهی ای خـــردمند
سکوت و خاموشی درهر زمان است
سخن گفتن مثــــــــــال نقره باشد
سکوت تو طلای جــــــاودان است
پشیمــــــــــانت کند بیهوده گویی
که آن تیری تو را اندر کــمان است
دهـــــــــان را گر ببندی بر اباطیل
تمام جسم و جانت در امـــان است
بدین قدّاره بس خونهـــــــا بریزی
که جان بسیار در بند زبـــــان است
اگــــر خواهی امین خلـــــق باشی
سخن را راست گفتن هر زمان است
«مُبینا» گــــــــــر امید وصل داری
طریقش ذکر دائم با زبــــــان است
نصرالدین کریمی (مبین) از زیاران