تبیان، دستیار زندگی

بسم الله الرحمن الرحیم

کتابی در دست دارم از مجموعه یادگاران، کتاب "از سفر برگشتگان"

مجموعه خاطراتی است راجع به اون دسته از رزمندگان دفاع مقدس که تا دم شهادت پیش رفته اما برگشته اند.

می تونه جالب باشه...

بعضی از خاطرات رو اینجا می نویسم.

راستی ناشر هم انتشارات روایت فتح بوده.(کتاب من چاپ اول1381)

در مقدمه نوشته شده:

«یادگاران» عنوان کتاب هایی است که بنا دارد تصویرهایی از سالهای جنگ را در قالب خاطره های بازنویسی شده، برای آنها که آن سالها را ندیده اند نشان بدهد. این مجموعه راهی است به سرزمینی نسبتا بکر میان تاریخ و ادبیات، میان واقعه ها و بازگفته ها. خواندنشان تنها یادآوری است، یادآوری این نکته که آن روزها بوده اند، آن مردها بوده اند و آن واقعه ها رخ داده اند؛ نه در سالها و جاهای دور، در همین نزدیکی.

اینها خاطرات جنگ است. خاطراتی که کم کم در خستگی ذهن ها رنگ می بازند. خاطراتی که بر جای مانده اند و ما چون باد بر آنها گذشته ایم. خاطرات مردانی که تا روی خط مرگ رفته اند؛ اما زمانش فرا نرسیده بود. خاطرات آنها که از سفر بازگشته اند و در گنگی و خاموشی امروز، خیره به آنچه گذشته است می نگرند و گاه از آنچه برایشان رفته است هیچ به یاد ندارند، جز صدای خونی که آرام بر زمین خشک می ریخت.

جنگ شروع شده بود. گروه دکتر توی کوه های کن، اطراف تهران، تمرینمان می دادند؛ یک ماه. همه قبول شدیم. رفتیم جنگ.
روز اول، فرمانده دسته. روز سوم، نفر دوم. با فیلم های سینمایی فرق داشت. واقعا کشته می دادیم.روز چهارم:خودم.
.....
بی تجربگی دکترها بود؟نمی دانم. چهل ساله بودم. خیلی چیزها دیده بودم. تجربه زیاد داشتم. ولی این یکی با بقیه فرق داشت. نه مثل فیلم سینمایی بود نه مثل کوه های کن. نه مثل این چیزها که دارم می گویم. زنده از سردخانه کشیدنم بیرون.

ص1

حتا یادم نمی آمد که زخمی شده باشم.
گفتم «بابایی؟محمد رحیمی؟باقری؟اصغری؟...»
ساکت بود. چیزی نمی گفت. گفتم: بچه ها چی شدند؟
گفت: خودت رو هم از لای کشته ها کشیدیم بیرون. پنج روز تو این دنیا نبودی.»
ص2

نفس نفس زنان رسیدم بالای سرش. دکتر گفته بود :«این که زنده است!»
چند تا از پدرهای شهدا، از آنها که داوطلبانه توی بیمارستان کمک می کردند، بالای سرش جمع شده بودند. چشم هایش برق می زد. غم بود؟ شادی بود؟ نمی دانم.
ص9

سلام

به به دستت درد نکنه...روایت فتح کتابای خیلی خوبی داره که با دل و عقل آدم بازی می کنه... همراهتیم!

دقت کنید که خاطرات مجزا و هر کدام متعلق به یک نفر است.
-------------------------------------------------------------------
این یکی هم جالبه:

گفتم:«نه، خودتون که می دونید. وضعیت من غیر عادیه. از مرگ برگشته ام.معلوم نیست وضعم چطوریه. خودتون که می دونید توی سردخونه، با اون اوضاع و احوال، اگه بچه ها نفهمیده بودند که از دهنم چیزی بیرون می آید...چهل روز طول کشید تا زنده شدم. نه! نمی توانم ازدواج کنم. تازه مسئله ی اصلی هم جنگه، خودتون که می دونید!»
امام لبخند زدند. تو مجلس خواستگاری همه ساکت شدند.
امام گفتند:«ازدواج سنت پیامبر است. عزب رو فرشته ها لعنت می کنند. شما باید دینتون رو کامل کنید. البته مسئله اصلی هم جنگ است.»
از خواب بلند شدم، چه کار می توانستم بکنم؟!

کربلای پنج، از بس حجم آتش زیاد بود، امید به برگشتن نداشتیم.
چند نفری یک قولی به هم دادیم؛هر کس شهید شد، بقیه برش گردانند عقب.
...
علی اصغر افتاد. قول داده بودیم؛ دو سه نفری با هزار مکافات رساندیمش به یک خشایار که مجروح ها رو می برد عقب. انداختیمش پشت جیپ.
...
توی آن جهنم عراقی ها، کداممان می توانستیم فکر کنیم که زنده است، و بعد از این هم زنده می ماند؟فقط به قولمان وفا کرده بودیم.