تبیان، دستیار زندگی

بنام خدای بزرگم

سلام

چگونه اثبات میکنی که به خیر خدا معتقدی؟

تا بحال شده چیزی از خدا بخوای و نده؟

به اجبار قبول کردی یا واقعا راضی شدی؟

واقعا به خدا امید داشتی یا به کار دیگران؟

هیچگونه

سلام
بله شده
حداقل 5بارش شده که خواستم اما نشده یعنی حکمت نبوده
حداقل یه ماهی هم ناراحت شدم بعدش میگن خدا با آدم حرف میزنه تو قرآن ...
جواب همه شو گرفتم ازآیه های قرآن بعد آروم شدم

به نام خدا
سلام
تا دلت بخواد ....اما خیلی چیزا هم بهم داده
به اجبار قبول کردم هنوز به مقامی نرسیدم اگر چیزی بهم نداد راضی باشم
نه واقعا بهش امید داشتم خوف با رجا همراه بوده

سلام

یه مثال بزنم؟

دیدین اگر به این سنی که هستیم, مادرمون بهمون بگه... دستتو نبر تو آتیش... میفهمیم و قبول میکنیم
چون امری منطقی و جا افتادس برامون

ولی وقتی کودک بودیم چی؟... بعضی وقتا اصن متوجه نمیشدیم... بعضی وقتا لجبازی میکردیم
البته اینم به بچه و تربیتش ربط داره
یه کوشولویی زودتر دریافت میکنه... یه کوشولویی دیرتر....

* پس این خیری که متوجه اش نمیشیم...
از کودکی ماست؟
چطور متوجه بشیم؟

یه داستانی هست به این شرح:

یه روزی یه مردی زیر درخت خوابیده بود....یه پیرمردی هم با اسب از کنارش رد میشد دید

پیرمرد وایستاد و با شلاقش به سر و صورت مرد زد و بیدارش کرد....مرد بلند شد گفتی چی شده؟...چرا

میزنی؟....پیرمرد بازم با شلاق مرد رو زد و مجبورش کرد که سیبهای گندیده ای که زیر درخت افتاده بود رو بخوره

مرد با ناراحتی میگفت تو عجب پیرمرد ظالمی هستی...با شلاق منو بیدار کردی حالا هم داری منو مجبور میکنی این سیبهای گندیده رو بخورم

مرد سیبهای گندیده رو خورد ...بعدش استفراغ کرد(ببخشید) و یه مار از دهنش اومد بیرون!

پیرمرد گفت وقتی رد میشدم دیدم مار وارد دهنت شد مجبورت کردم سیبهای گندیده رو بخوری تا اون مار بیاد بیرون

بعضی از مشکلاتی که تو زندگی داریم همون شلاق خداست....ما ادمهای عجول حکمتش رو نمیدونیم هی غر میزنیم ...خدارو متهم میکنیم....آخه خدایا این چه وضعیه؟....چرا نشد؟....چرا من این مشکلو دارم؟...یه ذره فقط یه ذره فکر نمیکنیم که شاید خیری پشتش هست...حکمتی هست

به همه اعتماد میکنیم جز خدا

سلام.
سوالاتی جی طیبه می پرسه جالبه کلا.
شب عاشورا بود، همون هفته امتحان حسابان داشتیم؛ دنیای دانش اموزی به اندازه ی محیط مدرسه کوچیک و پر استرسه دیگه.
به حسین، دوستم( البته اسمش ابوالفضل هست ولی همش بهش می گم حسین و الان هم دیگه حتی وقتی خونشون می رم جلوی خانوادش هم حسین صداش می کنم کسی اعتراضی نداره و خودشم قبول کرده) گفتم بیا بریم هئیت امشب عاشوراست؛ گفت نه می خوام بخونم، انصافا هم سوالای معلممون سخت بود.
خلاصه اون شب تا 11 وایسادم مسجد بعدش گفتن داوطلب می خوایم واسه پای دیگهای نذری(گازی نبود و با چوپ اتیش زیر دیگها بود) منم وایسادم. گفتم به من چه امتحان داریم؟ خلاصه عاشورا رو گریه کردیم و تموم شد؛ روز امتحان معلم محترم اصلا امتحان نگرفت، کلی ذوق کردیم.
راستش رو بخواید وقتی چیزی رو ندارم جو نق و نوق نمی گیرتم، یعنی اینجور که کلا با صاحبم قهر کنم، فکراش تو کلم میادا ولی هیچ وقت به زبون و عمل نمی رسه و بعد مدتی هم کلا نداشته ها و گرفته هام رو فراموش می کنم.
این روزایی که می گذره هم خیلی چیزا رو داد و گرفت، مال خودش بود اگر داد خودش خواست اگر هم گرفت صاحب من و داده هاش بود که گرفت؛ هروقت چیزی از دستم میره نگاه می کنم ببینم خودشم از دستم رفت یا نه؟ می بینم نه هنوز هست؛ دلم قرص می شه.

راجع به اجباری بودن؛ اره دیگه، وقتی می نویسم گرفته هاش، یعنی نمی دادم و زیربار نمی رفتم که لفظ گرفتن تو ذهنم رنگ گرفته دیگه. و اِلا حتی گرفته هاش هم داده معنی میشد توی ذهنم.

راستش به خدا؛

سلام

خاطره ی سها جالب بود

واسه منم خیلی پیش اومده که الکی برنامه هامو بخاطر چیزایی که میتونست نباشه بهم نزدم.. بعدشم اصلا اون اتفاق نیافتاده کلی خوش حال شدم

به نظرم توکل به خدا داشتن خیلی خوبه.. و اینکه تسلیمش باشیم.. خب کنارش ناراحتی هم هست.. چون منِ به قول طیبه کودک نمیفهمم ولی وقتی توکل به خدا باشه اون ناراحتیهه هم یادمون میره

به گمان خود ادّعا دارد که خدا امید وار است! به خدای بزرگ سوگند! که دروغ می گوید، چه می شود او را که امیدواری در کردارش پیدا نیست؟ پس هر کس به خدا امیدوار باشد باید، امید او در کردارش آشکار شود. هر امیدواریی جز امید به خدای تعالی ناخالص است و هرترسی جز ترس از خدا نادرست است. گروهی در کارهای بزرگ به خدا امید بسته و در کارهای کوچک به بندگان ِ خدا روی می اورند؛ پس حقِّ بنده را ادا می کنند و حق خدا را بر زمین می گذارند، چرا در حقِّ خدای متعال کوتاهی می شود و کمتر از حقِّ بندگان رعایت می گردد؟
ایا می ترسی در امیدی که به خدا داری دروغگو باشی؟ یا او را در خور امید بستن نمی پنداری؟ امیدوار دروغین اگر از بنده ی خدا ترسناک باشند، حقِّ او را چنان رعایت می کند که حقِّ پروردگار خود را انگونه رعایت نمی کند، پس ترس خود را از بندگان آماده، و ترس از خداوند را وعده ای انجام نشدنی می شمارد، و اینگونه است کسی که دنیا در دیده اش بزرگ جلوه کند، و ارزش و اعتبار دنیا در دلش فراوان گرد، که دنیا را بر خدا مقَّدم شمارد، و جز دیگری نپردازد و بنده ی دنیا گردد.  نهج البلاغه ی حضرت علی ع؛خطبه ی 160

همیشه خودت گوش خودتو بپیچون تا خوابت نبره بعدا شرمنده ی اقات بشی

سلام

مرسی جناب سها از انتخاب بسیار عالیتون...