تبیان، دستیار زندگی

سلام هدف از ایجاد این تایپک به پیشنهاد جناب رها آشنایی با معره من که نمی دونم چیه اما یه حدسایی زدم رو حساب معرایی که فت و فراوون رو اینترنته دوستان اگه تعریفی از معر بدین و بعد اینجا رو به معرکده تبدیل کنین عند مرام رو به ارمغان خواهید گذاشت:) موفق باشید و معرتان پایدار

بسم الله الرحمن الرحيم سلام واي اولش اسم تاپيک رو که ديدم  هر چه فکر کردم يادم نميومد اين معر چي هست بعد فهميدم چيه  تاپيک جالبي ميشه اگه ادامه پيدا کنه ولي چرا ادامه اش نميدين يه توضيح هم بدين اين معرها دقيقا چه خصوصياتي نداره که شعر داره؟؟؟ ملاک انتخاب چيه؟؟؟ روزهاتان پرتقالي باد! ياعلي  

سلام اگه يکي از اساتيد توضيحي در موردش بذاره خيلي بهتره چون امکان داره سوال پيش بياد و نياز به جوب داشته باشه من هم برا اينکه مطلب استاد گرامي برام تازه باشه جلوي کنجکاوي مو گرفتم و هيچي در مورد معر نخوندم

معر همين شعرهايي که عزيزان غير شاعر دوستدار شعر مي سرايند بذار يه معر بگم شايد نتونم ولي سعي مي کنم دلم هواي تو کرده بيا برويم به بازار مادري با بچه اش مشغول بازي بود آن کنار مثلا آخرش با هم قافيه هست

سلام
ما ز یاران چشم یاری داشتیم
از این به بعد هم داریم
باشه با تمام بی اطلاعی چنتا مطلب می ذارم توضیح با شما عزیزان

سلام
شعر یا معر
اگر فلسفه شعر و معر را نمی دانید بد نیست اینجا برایتان بنویسم:

آورده اند شاعری در روزگاران پیشین، روزی در دربار شاهی، از جای برخواست و گفت: شاهنشاها اجازه دهید قطعه ای را که سروده ام در این مجلس با شکوه بخوانم. کسی پرسید: "تو کیستی و چه کاره ای؟

- بنده شاعرم

- بنده هم ماعرم

- ماعر کیست؟

- شاعر کیست؟

- شاعر شعر می گوید.

- ماعر معر می گوید.

- معر چیست؟

- شعر چیست؟

- شعر اینست: هر غنچه که گل گشت دگر غنچه نگردد.

- معر اینست: هر منچه که مل گشت دگر منچه نگردد.

- منچه چیست؟

- عنچه چیست؟

- غنچه آنست که شکفته شده و گل می گردد.

- منچه هم آنست که مکفته شده و مل می گردد.

شاعر تسلیم شد و زبان در کام گرفت. زآن پس چون نیک بنگریست دریافت که بسیاری از اشعار، در واقع معرند.

خود نیز بعدها، معرها مرود. مرودنی.

یک صبح بهاری
خنکای نسیم دل نازک
نرم نرمک
از شکاف پنجره نیمه باز رو به خیابان
صورتم را می پوید
در این جادوی طرب انگیز
نور مرا میخواند

با شکم سیر همه چیز قشنگ است
عسل و خامه، سنگک تازه

در خیابان
ماشینهای سراسیمه
گویی بیمار دم مرگ دارند همه
در آسمان
پرستوهای بی قرار،پر همهمه
خبری شوم را فریاد میزنند انگار
روبرو
انوار طلایی خورشید
در میان برگهای لرزان پرشهوت
با کابلهای سیاه و موازی برق
هم آغوشی چندش آوری دارند
و آنسوی خیابان
کودکی با لباسهای چرکین
خوشمزه ترین بستنی یخی دنیا را
چه بی توجه
در سکوت خود محکم لیس میزند

با شکم سیر همه چیز قشنگ است!
زشتی ها زیبا، فقر ناپیدا!

عطسه های پیاپی امانم را بریدند
چشمهایم پر از اشک شد
پنجره را میبندم

قهوه ای ، خاکستری ، مات و سیاه

معصیت ، فسخ و فجور ، جرم و گناه

روز و شب ، سال پشت سال ، جمله تباه

چند غلط ، دهها خطا ، صد اشتباه

این همه رنج و غم و زخم ، این همه درد و سیاهی

این چنین نفرین عدل و اعدام بی گناهی

غوطه ور در ظلمت شب ، غرق در عمق تباهی

با سپاس های فراوان ، امضا : ((اشتباهی)) !

بی نشان(به یاد سهراب)
رهگذر آنجا بود
شاخهء نور به لب داشت ،
کمی غم در دل،
و خیالی به گنگی سراب.
اشک چشمش بر خاک میغلطید،
و دلش میلرزید.
تا که از پشت فلق،
تک سواری برسد نیزه بدست،
تا که بر نیزه کشد درد و غم و هرچه که هست.

دیر زمانی بود ، پای رهگذر
گذر ره نداشت !.
کار هر روزش : نشستن بر لب جاده بود.
تا که از پشت آن کوه بلند،
از ته آن جادهء سبز،
برسد یکه سوار.
بزند تیغ بر رنج و غمش،
بنشاند او را ترک آن اسب سپید،
بروند ، با هم ، تا سر قلهء شوق،
تا ته خندهء صبح ،
تا به نزدیکی خاموشی شب.

رهگذر ،
به امید آن روز عزیز ،
خم نیاورد به ابرو و هنوز ،
چشم به سوی جاده بود.
تا که یک روز ،
آن زمان که آسمان مکثی کرد
رهگذر سایه ای در جاده دید .
چشم او برقی زد ،
دل او روشن شد ،
به شمارش افتادش نفس ،
رفت به بلندای افق ،
... سایه نزدیک شد.

سایه ، یا همان یکه سوار ، جستی زد.
خنجری در یک دست ،
یقهء رهگذر در دست دگرش :
- (( هوی! عوضی! خانهء دوست کجاست ؟ ))
در فلق بود که پرسید سوار.
آسمان اخمی کرد.
رهگذر بانگ برآورد :
- (( ای سوار! دوست منم! ))
اسب ناگهان شیهه کشید.
تک سوار فریاد زد :
- (( با تو هستم مردک! خانهء دوست کجاست ؟ ))
رهگذر بغضی کرد.
دیده انداخت به خاک ،
شاخهء نوری که به لب داشت به تاریکی حسرت بخشید.
زیر لب زمزمه کرد :
نرسیده به درخت
تکه سنگی ست که از قلب تو نیز سخت تر است
و درآن درد به اندازهء پرهای کلاغان مشکی ست.
میروی تا ته آن بن بست که از پشت حماقت پیداست.
پس به سمت بوتهء نفرت میپیچی
دو قدم تا بوته
پای فوارهء جاوید اشک دلم میمانی
و ترا افسوسی کدر فرا میگیرد.
در معصیت راکد و تاریک فضا ، پچ پچی میشنوی:
لاشخوری میبینی
رفته از کاج بلندی بالا ، لقمه ای بردارد از لانهء نور
و از او میپرسی
خانهء دوست کجاست

رهگذر این را گفت ،
نفسش را حبس کرد ،
گذر ره از سر بگرفت.

بردیا

سلام
آقاجون توضیح یادتون نره ها
با تشکر

سلام

به علت کم لطفی من:)) (مطمئنم بهم بر نمی خوره) شاید اگه خود شما زحمت بکشید در مورد  این که معرها دقیقا چه خصوصیاتی نداره که شعر داره؟؟؟ توضیح بدین واقعا ممنون میشیم

به نمایندگی از ناواردین عرصه ی شعر و معر