تریبون مستضعفین – آمنه موسوی
حقوق بشر در جهان معاصر، صرفنظر از مباحث نظری و مکاتب فکری مختلف موجود، متاسفانه دستاویزی در منازعات سیاسی بین دولت‌ها نیز شده است و مخصوصا قدرت‌های بزرگ غربی ازجمله ایالات متحده آمریکا سعی می‌کنند خود را الگو و پیشگام حقوق بشر در جهان معرفی کنند و از همین رو در خصوص کشورهای دیگر غالبا اظهارنظر و امر و نهی دارند. به علاوه دولت‌های مزبور گاه با ادعای حمایت از حقوق بشر از مجاری مختلف فشارهایی را بر کشورهای هدف وارد می‌کنند تا تحولات مورد نظرشان تامین شود. اضافه شدن موضوع «حقوق بشر» در دستور کار غربی‌ها یک برخورد سیاسی‌کارانه است که از همان معیارهای دوگانه تبعیت می‌کند و در واقع ادامه جنگ نرم دشمن علیه زنان خاورمیانه است. افکار عمومی دنیا و داخل کشور این‌جا نیز هدف قرار خواهند گرفت. غرب در تلاش است تا فهرستی از اتهامات را به نگاه اسلام به زن نسبت دهد، آن‌ها را نهادینه کند و در مجموع چهره‌ای خشن، غیرمنطقی، ناکارآمد و تهدیدآمیز از آن به تصویر بکشد و افکار عمومی را علیه آن برانگیزد و رفتار خصومت‌آمیز خود را نیز توجیه کند. حقیقتاً مدعیان دفاع از حقوق زن هرگز مدافع زن نبوده بلکه حامی اصلی سیاست‌های اسلام‌ستیز و ضدانسانی آمریکا و دولت‌های غربی هستند.
سوال این‌جاست که این مجموعه‌ها با چه مقدمه‌ای خود را صاحب امتیاز انحصاری مطالبات زنان می‌دانند؟! کشورها و سازمان‌های به اصطلاح مدافع حقوق زن که همه ساله جمهوری اسلامی ایران را محکوم به تضییع حقوق زن می‌نمایند، در جریان تضییع حقوق زنان در کشورها و دولت های متحد غرب چگونه عمل می نمایند؟ آیا از وضعیت اسفبار، ظلم‌های بیشمار به زنان و کشتار و شکنجه آنان در میان کشورهای عربی در جریان انقلاب‌های اخیر منطقه خاورمیانه در مصر، لیبی، تونس، بحرین، یمن، عمان، عربستان، اردن و … مطلع هستند؟! به راستی دلیل این سکوت خفت بار در قبال این همه ظلم چیست؟
از ساعات پایانی روز یکشنبه ۲۲ اسفندماه خبری روی خروجی رسانه های غربی جای گرفت که دو فاکتور اهمیت و نگران کننده بودن را با هم یدک می‌کشید. خبر آن بود که نظامیان عربستانی برای سرکوب تظاهرات مردم بحرین که بیش از ۷۰ درصد آنان را شیعیان تشکیل می‌دهند وارد این کشور کوچک حاشیه خلیج فارس شده‌اند و از صبح روز دوشنبه بود که تصاویر پخش شده از رسانه‌های تصویری حکایت از هجوم وحشیانه این نظامیان به مردم معترض حاضر در خیایان‌های منامه داشت.
رژیم حاکم بحرین با مشاهده نقش فعال زنان در تظاهرات به سرکوب و بازداشت آنان پرداخت، به گونه‌ای که از روز ۱۵ مارس تاکنون بیش از یک صد زن بازداشت شده‌اند. حملات وحشیانه و بی‌سابقه نیروهای امنیتی به زنان، بحرین را در صدر کشورهای منطقه از لحاظ بازداشت و قتل زنان به خاطر اعلام دیدگاه‌های سیاسی خود قرار داده است. رژیم بحرین با سرکوب زنان همه توافق‌نامه‌های بین‌المللی را که برای حمایت از زنان امضاء کرده بود، نقض کرد.
موضع‌گیری دولت‌ها و سازمان‌های مدافع حقوق زنان و حامیان «سکینه آشتیانی» که مقابل حکم اعدام او بیانیه‌های مختلفی صادر و اعتراض می‌کردند، سکوت است.
شیرین عبادی که جایزه نوبل را به دلیل فعالیت در زمینه حقوق بشر و ترویج مردم‌سالاری در ایران به ویژه در مورد حقوق زنان و کودکان، دریافت کرده است و پیش از این در قبال زیر گرفته شدن سگان توسط اتومبیل هم بیانه صادر می‌کرده است، نسبت به کشتار مردم و زنان مسلمان بحرینی چون «جواهر عبدالامیر کویتیان»، دختر دانشجو و «بهیه العرادی» و «آیات القرمزی» و … واکنشی نشان نداده است و سکوت اختیار کرده است.
آمریکا و اروپا اگر حقوق زنان در کشورهای دیگر نقض شود، سیل محکومیت‌ها و درخواست «توقف نقض حقوق زنان» در آن کشورها را به راه می‌اندازند ولی در خصوص بحرین از چنین واکنش‌هایی خبری نیست و در سایه سکوت مطلق سازمان‌های بین المللی، انواع بدرفتاری با آن‌ها می‌شود.
کشتار زنان مسلمان بحرینی بیانگر این است که ادعای حقوق بشر و آزادی زنان در غرب سرابی بیش نبوده و اساساً آزادی زن از نگاه دولتمردان غربی چیزی جز ولنگاری، بی‌بندوباری، در دسترس مردان بودن و تسلط بر جنس زن نیست و نه به خاطر زنان و برای آنان، بلکه در راستای اعمال فشار سیاسی به کشورهای مستقل و ناهماهنگ با سیاست های نظام سلطه است.
