سلام
جواب زیر رو از "كانون گفتگوی قرانی" برداشتم...فقط منبع نذاشته بود واسه پاسخش...ولی خب طبق گفته های سها احتمالا جوابش از آیت الله جوادی آملی هستش..اینم صفحه اش
بعد از بهشت چه می شود؟ آیا بهشت خسته کننده نخواهد بود؟
پاسخ:
کسانی که بهشتی خواهند شد هیچگاه خستگی و دلزدگی بر آنان عارض نخواهد شد . دلزدگی در جایی است موجودی امکان حرکت و تکامل داشته باشد ولی حرکت نکند یا مانعی در مقابل حرکت و تکامل او وجود داشته باشد . به عبارت دیگر خستگی و دلزدگی بر موجودی عارض می شود که قابلیت حرکت داشته باشد ولی گرفتار سکون و رکود گردد ؛ اما موجودی که از حوزه حرکت و تکامل بیرون بوده و به دارالقرار رسیده و ثابت است آرزو و انتظار و تکامل و حرکت و به فعلیت رسیدن و خستگی و دلزدگی برای او بی معناست . ما اگر معناى ثبات را از سکون جدا کنیم و براى ما روشن شود که ما در آخرت به ثبات و دارالقرار مىرسیم ، نه به سکون و ایستایی ، این سؤال براى ما مطرح نخواهد شد که بعد از رسیدن به بهشت چه خواهد شد
ما یک ساکن داریم و یک ثابت. مثلاً درختى اینجا ساکن است، امّا بالاخره از بین مىرود. امّا معادلات ریاضى ثابت هستند و زمان ندارند. نه در مکان خاصى و نه در زمان خاصى قرار دارند. قضایاى ریاضى نه در مکانى هستند که بشوند متمکّن و نه تاریخ و زمان دارند که بشوند متزّمن. اگر چیزى نه زماندار بود و نه مکاندار، ثابت است و نه ساکن. انسان هم که به دار ثبات و دارالقرار مىرسد، خستگى و دلزدگى براى او معنا ندارد؛ زیرا آنچه ملالآور است، رکود و سکون است، نه ثبوت و لذت دائمى ، انسان در دنیا به هر کمالی که می رسد دنبال بالاتر از آن است و بالاتر از آن را آرزو می کند و در آخرت که بساط ماده و استعداد و حرکت برچیده می شود نه استکمال معنی دارد و نه آرزو و دلزدگی . ملائک هم اکنون نیز چنین هستند که هیچگاه آرزو نمی کنند و طالب کمالی بیش از آنچه هستند نمی کنند .
مطلب دیگر این که دنیا دار انفعال و تأثیر پذیری است ، و عمده ی لذایذ انسان از سنخ انفعالند اما لذایذ بهشتی از سنخ فعلند نه انفعال. خداى متعال می فرماید : « لَهُمْ ما یَشاؤُنَ فِیها ولدینا مزید » (ق/ 35 ) «[در بهشت] براى آنان است هرآنچه بخواهند و نزد ماست بیش از آن » و فرمود « و لکم فیها ما تشتهی انفسکم » ( فصلت /31 )« و برای شماست در بهشت آنچه که بخواهید »
این آیات و آیات مشابه، دلالت مىکنند که خواستههاى نفس انسان در عالم آخرت، به انشاء(ایجاد) خود او است، بلکه همه لذّتها و رنجهاى او در آن عالَم، از مقوله فعلاند، نه اِنفعال.
لذّتهاى دنیوى از قبیل انفعالاند؛ یعنى، از خارج بر نفس وارد مىشوند و در وى اثر مىکنند. برخلاف لذتهاى آخرت که از باب فعل و تأثیر و انشاى نفساند. در روایت آمده است: فرشتگان باید از اهل بهشت اجازه بگیرند تا بر آنان وارد شوند و بالاترین سلطنتها همین است که اهل بهشت، هرچه اراده کننده، بشود. آنچه ملالت و خستگى را به دنبال دارد، انفعال نفسانى است؛ نه فعل و تأثیر و انشای نفس و لذا در عالم آخرت، هیچگونه خستگى و مَلالتى وجود ندارد . انسان در بهشت هرچه اراده کند تحقق می یابد لذا هر انسان بهشتی در حد خود همه چیز است و آرزو کردن برای او معنی ندارد حتی بهشت او هم با دست خود او ایجاد می شود .
أأأأأأأأأأأأه جالب بود...
درپناه حق