به نام خدا
سلام
دوست عزیزی گفتن که تو دوران نامزدی میشه شناخت پیدا کرد.
اما به نظر شما دوران نامزدی، دوران پنهان‌کاری واقعیت‌ها نیست؟.
چه اونایی که آدمهای خوبی باشن و چه اونهایی که آدمهای بدی باشند، هر کدوم دلایل موجهی دارن که واقعیت خودشون رو پنهان کنند
اون آدم خوبه چون گزینه‌ی خوبی نصیبش شده، برای اینکه اون گزینه رو از دست نده، تو این دوران سعی می‌کنه آدمی بشه با معیار‌های طرف مقابلش.
اما وقتی وارد زندگی شد، اگه اراده‌ی قوی نداشته باشه و اگه اون رفتارهای دوران نامزدی با روحیاتش جور نبوده باشه، دوباره بر می‌گرده به واقعیت خودش
اینجاست که زندگی مشترک شدیداً به خطر میفته
زندگی تو این حالت به شرطی دوام مناسب و آرامش توش هست که دست کم یک طرف از خواسته‌هاش کوتاه بیاد.
اما دیدم اون یک طرف که همیشه هم کوتاه بیاد تا یه سنی این کار رو ادامه میده و بعد متوجه میشه چه کلاه بزرگی سرش گذاشتن.(علت طلاق‌هایی که بعد 10تا12 سال شایدم بیشتر رخ میده)
برای همین فکر نمی‌کنم که دوران نامزدی رو بشه برای شناخت روش حساب کرد. همین طور دوستی قبل از ازدواج، چون علاوه بر مشکلات زیادی که داره و دوستان اشاره کردند، مشکل دوران نامزدی رو هم با درجات بیشتر داره
فکر می‌کنم مدتی زیر نظر داشتن یک گزینه مناسب، برای شناخت مفید تر از نامزدی و دوستی باشه. البته باید این زیر نظر داشتن نا محسوس باشه. نظر شما چیه؟
