به نام خدا - سلام .
دیروز تو دانشگاه دیدم که درگذشت محمد جواد اصغر پور، پدر علم تحقیق در عملیات ایران را تسلیت گفته بودن .
راستش دیروز می خواستم تاپیک ویژه بزنم ولی یادم رفت .
امروز فهمیدم که روح ایشون در نیمه اول اسفندماه سال 1389 به حق تعالی پیوست و بعد تعطیات برای ایشون مراسم یادبود گرفتن .
منم به نوبه ی خودم و از طرف انجمن دانشجویی درگذشت این بزرگ مرد ایران را به شما دوستان الخصوص دانشجویان اون مخصوصا رشته ی صنایع تسلیت می گم و برای ایشون طلب مغفرت و آمرزش را از خدای منان آرزو مندم .
در زیر یک معرفی نامه از ایشون جمع آوری کردم که خوندش خالی از لطف نیست .
دکتر محمد جواد اصغر پور در سال 1318 در شیراز زاده شد. وی دارای مدرک دکترای تحقیق در عملیات از دانشگاه نورتوسترن آمریکا (1973)بود. دکتر محمد جواد اصغر پور پس از اینکه در سال 1356 به ایران بازگشت، به تدریس در دانشکده مدیریت دانشگاه تهران و بعد از آن در دانشکده مهندسی صنایع دانشگاه علم و صنعت پرداخت.
اكنون 35 سال از تدریس ایشان به عنوان دانشیار در دانشگاه تهران و علم و صنعت ایران می گذرد.
گروه : علوم انسانی
رشته : مدیریت آموزشی
گرایش : تحقیق در عملیات
از ایشان ده ها مقاله و 15 جلد کتاب در زمینه تحقیق درعملیات (انتشارات دانشگاه تهران) بجای مانده که معروفترین آنها تصمیم گیریهای چند معیاره می باشد. کتاب تصمیم گیری گروهی و نظریه بازیهای ایشان نیز در سال 1384 برنده جایزه در دانشگاه تهران گردید. برخی تالیفات این استاد فقید به شرح زیرند:
-
کاربردهای برنامه ریزی خطی (1376)
-
تحقیق در عملیات پیشرفته (1376)
-
تصمیم گیریهای چند معیاره (1377)
-
تجزیه و تحلیل شبکه در تحقیق در عملیات (1378)
-
برنامه ریزی پویا (1377)
-
برنامه ریزی غیر خطی – نامقید (1380)
-
برنامه ریزی خطی (1380)
-
تصمیم گیری گروهی و نظریه بازیها با نگرش تحقیق در عملیات (1381)
-
برنامه ریزی غیرخطی، مقید، در تحقیق در عملیات (1381)
تحقیق در عملیات پیشرفته(1381)
تصمیم گیری گروهی و نظریه بازی ها با نگرش تحقیق در عملیات، تصمیمات گروهی و چندشاخصه، قضاوت (1382)
-
تصمیم گیری و تحقیق عملیات در مدیریت (1386)
-
كاربردهای برنامه ریزی خطی (1386)
-
تصمیم گیری های چند معیاره(1387)
-
برنامه ریزی خطی (1387)
انسان های بزرگ دو قلب دارند: قلبی که میخندد و آشکار است و قلبی که درد می کشد و پنهان است. دکتر اصغر پور نیز با دانشجویان همواره شاد و خندان و شوخ طبع بود اما در دل دردی همچون مولانا داشت. غالبا در کلاسهای درس دقایقی را به صحبت در مورد حق تعالی، عظمت کائنات، اهمیت انسان بودن، فلسفه، متافیزیک و ... اختصاص می داد. وقتی در مورد عظمت کائنات و قدرت خالق سخن می گفت ناخودآگاه می گریست. از مادیات و دنیا دوستی روی گردان بود. اگر احساس می کرد که لازم است حرف حق یا آگاهی خاصی را بدهد، اگر چه ممکن بود به ضرر موقعیت شغلی اش تمام شود اما ترسی از گفتن آن نداشت.
تقریبا تمام دانشجویان را به اسم می شناخت و سر کلاس و بیرون از کلاس با شوخ طبعی مودبانه خود آنان را می خنداند. معمولا در سر امتحان دانشجویان ارشد و دکترای خود را تنها بدون مراقب می گذاشت چون معتقد به شعور انسانی و اصل اعتماد بود. برخلاف برخی اساتید به دانشجو به چشم یک برده یا ماشینی برای تولید مقاله نمی نگریست بلکه سعی می کرد کمک کند. از جمله محبوب ترین و دوستداشتنی ترین استادان به شمار می رفت. از طرفی جزو باسوادترین استادان مهندسی صنایع و مدیریت کشور نیز محسوب می شد. در مجموع یک الگوی حقیقی در زمینه علم و عمل بود. روحش شاد و یادش گرامی باد. شاید این دعای شهید چمران در روزهای پایانی عمر ایشان زبان حالشان بوده باشد: خدایا خسته شده ام، پیر شده ام، دیگر آرزویی ندارم، احساس می کنم که این دنیا دیگر جای من نیست. با همه وداع می کنم. تو مرا در جوار رحمتت سکنی ده.
دوستان متاسفانه عکسی از ایشون نتونستم پیدا کنم تا براتون بزارم .
منابع : وبلاگ شخصی سعید فلاح
سایت لوت
سایت مشاهیر و فرهیختگان