تبیان، دستیار زندگی

غزل انتظار

ستاره سر نزد و ماه برنمی‌آید
خیال خواب به چشمان تر نمی‌آید
هزار راه دلم رفت و باز شب باقی است
خدای من مگر امشب سحر نمی‌آید؟
نگاه منتظرم خون شد و نمی‌دانم
چرا بشارتی از منتظَر نمی‌آید؟
چنان به مهر رخت خو گرفته خاطر من
که جز خیال توام در نظر نمی‌آید
به سوی صبح تو عمری است چشم دوخته‌ایم
شب فراق تو امّا بسر نمی‌آید
که بود گفت که همتای توست، بُهتان گفت
به جز شرارت از این گفته بر نمی‌آید
مگس به عرصة سیمرغ کی رسد هیهات؟
که این جسارت از آن بال و پر نمی‌آید
فدای لعل تو گردم که در شکر خندت
حلاوتی است که از نیشکر نمی‌آید؟
حدیث موی بلندت هزار و یک شب ماست
که دل ز بند کمندت به در نمی‌آید
فقط اشاره به زلف تو در غزل کافی است
وگرنه شرحش از این مختصر نمی‌آید
به هفت خوان بلا رفته‌ای دلا هشدار
کزین سفر همه کس با ظفر نمی‌آید
خبر ز یار گرفتن محال نیست ولی
هر آنکه را که خبر شد خبر نمی‌آید
به آشنای سفر کرده‌ای سپردم دل
که تا مرا نکشد از سفر نمی‌آید
صبا به یار بگو «کوثر» پریشان را
به غمزه‌ای بنوازد اگر نمی‌آید

منبع:سایت موعود

اللهم عجل لولیك الفرج