تبیان، دستیار زندگی

اگه قرار باشه توی جهان آخرت فقط نتیجه‌ی اعمالمون رو ببینیم و تكامل و پیشرفتی در كار نباشه، آیا زندگی اون دنیا بیفایده نیست؟

تكامل موجودات در جهان آخرت چطور انجام میشه؟ (كسی میدونه؟)

.................

دوست خوبم همون طور که می دونین "دنیا" از ریشه دنی و به معنی چیز پست و تمام شدنیه،در صورتی که آخرت سرای نهایی و جاودانه همه ماست.پس به کار بردن لفظ اون دنیا برای آخرت صحیح نیست. (البته این یه اصطلاح رایجه،اما بهتره درستش رو بکار ببریم){اینو گفتم به خاطر اینکه شما رو دوست خودم می دونم،پس خواهش می کنم شما و سایر دوستان هم اشتباهات منو بهم تذکر بدین که مدیون هم نشیم}

دوست خوبم تا اونجا که من اطلاع دارم سرای آخرت جای تغییر و ارتقای درجه نیست؛یعنی ما در دنیا اعمالمون رو می کاریم و در آخرت نتیجه اونها رو برداشت می کنیم؛پس مسلماً هر کاری می کنیم باید توی همین دنیا بکنیم.اگه ما توی دنیا برنج درجه سه بکاریم،مطمئناً نباید انتظار برداشت برنج اعلای درجه یک رو توی آخرت داشته باشیم.اما اگه از یه زاویه دیگه به این مسئله نگاه کنیم،تکامل ما در اثر مشاهده عینی اعمالمون(یا به تعبیری نتیجه عینی اونها) در مزرعه دنیا انجام میشه.مثل اینکه شما در دنیا در طی سالیان سال ماشینی بسازید و حالا این ماشین وارد آخرت می شه؛خب پیشرفت مرحله اول ساختن اون ماشین توسط شما بوده و پیشرفت مرحله دوم در پی استفاده ایه که از این ماشین در آخرت می کنید.ما طبق مدل ماشینی که توی دنیا می سازیم با کسب درجه ای وارد بهشت می شیم و طبق همون درجه و به همون نسبت به کمال خودمون می رسیم.اونجاست که خدا و تمام حقایق رو درک می کنیم(که این هم یه درجه از کمال و پیشرفت ما توی آخرت می تونه باشه) و طبق ظرفیتی که مطابق اعمالمون برای کسب کمال در خودمون ایجاد کردیم باقی کمالها رو هم درک می کنیم...

اگه به وصف مؤمنان در قیامت که توی قرآن اومده دقت کنیم متوجه می شیم که اونها خواستار هیچ نوع تغییری در شرایط و وضعیتشون نیستن.چرا؟! انسانها در دنیا مانند ذره اتمی هستن که یک یا چند الکترون کم داره،این ذره همیشه در اضطرابه و هیچ وقت آرامش نداره تا اینکه درانتهای مسیرش در دنیا(اگه مسیر درستی رو طی کرده باشه و الکترون گمشدش رو پیدا کرده باشه) به حالت خنثی و آرامش می رسه؛این حالت دلیل سکون ذره نیست بلکه دلیل تکامل اونه و حال این ذره متعالی می تونه با یافتن حقیقت خودش(درست مثل همون ماشین) در سرای آخرت در مسیر کمال گام برداره و به بالاترین درجه کمال خودش دست پیدا کنه.پس ما وقتی به تغییر نیاز داریم که کمبود یا نیازی داریم؛پس وقتی مؤمنان در آخرت به حقیقت واقعی و کمال در نظر گرفته خداوند برای انسان می رسن،دیگه هیچ گونه احساس کمبود و نیازی نمی کنن و همیشه از شرایط خودشون راضی هستن.البته این به معنی یکنواخت بودن لذتهای مادی و معنوی آخرت نیست،بلکه تنوع نعمتها از هر نظر و برآوردن تمام و کمال نیازها دلیل این موضوعه. همون طور که می دونین بلاترین درجه کمال انسان هم که اونو به آرامش و رضایت کامل می رسونه،درجه رضایت الهیه که امیدوارم نصیب همه ماها بشه. وقتی این حالت ایجاد بشه اصلاً دیگه نیازی وجود نداره و

نیاز تبدیل میشه به ناز...

در کهکشان زلف خود سیاره ام تابنده کن*خورشید نورافزای من چون مه مرا شرمنده کن

گفتی برو خالی بیا تا جام لبریزت کنم * من خالی از خویش آمدم،از خود مرا آکنده کن

م.ن

 ..............................

مشتاقانه و با کمال میل منتظر شنیدن نظرات شما و سایر دوستای عزیزم هستم.

........................................................................................................

در پناه دوست مشترکمان موفق باشیم

.....

..................................................................................................................

سلام روح زنگارزده حالت چطوره زودباش بگو 123 123 123 ؟ این مطلب را می فرستم امیدوارم تکراری نباشه و خوشت بیاد

خدا از من پرسید: « دوست داری با من مصاحبه كنی؟» 

پاسخ دادم: « اگر شما وقت داشته باشید»

خدا لبخندی زد و پاسخ داد:

« زمان من ابدیت است... چه سؤالاتی در ذهن داری كه دوست داری از من بپرسی؟»

من سؤال كردم: « چه چیزی درآدمها شما را بیشتر متعجب می كند؟»

خدا جواب داد....

« اینكه از دوران كودكی خود خسته می شوند و عجله دارند كه زودتر بزرگ شوند...و دوباره آرزوی این را دارند كه روزی بچه شوند»

«اینكه سلامتی خود را به خاطر بدست آوردن پول از دست می دهند و سپس پول خود را خرج می كنند تا سلامتی از دست رفته را دوباره باز یابند»

«اینكه با نگرانی به آینده فكر می كنند و حال خود را فراموش می كنند به گونه ای كه نه در حال و نه در آینده زندگی می كنند»

«اینكه به گونه ای زندگی می كنند كه گویی هرگز نخواهند مرد و به گونه ای می میرند كه گویی هرگز نزیسته اند»

دست خدا دست مرا در بر گرفت و مدتی به سكوت گذشت....

سپس من سؤال كردم:

«به عنوان پرودگار، دوست داری كه بندگانت چه درسهایی در زندگی بیاموزند؟»

خدا پاسخ داد:

« اینكه یاد بگیرند نمی توانند كسی را وادار كنند تا بدانها عشق بورزد. تنها كاری كه می توانند انجام دهند این است كه اجازه دهند خود مورد عشق ورزیدن واقع شوند»

« اینكه یاد بگیرند كه خوب نیست خودشان را با دیگران مقایسه كنند»

«اینكه بخشش را با تمرین بخشیدن یاد بگیرند»

« اینكه رنجش خاطر عزیزانشان تنها چند لحظه زمان می برد ولی ممكن است سالیان سال زمان لازم باشد تا این زخمها التیام یابند»

« یاد بگیرند كه فرد غنی كسی نیست كه بیشترین ها را دارد بلكه كسی است كه نیازمند كمترین ها است»

« اینكه یاد بگیرند كسانی هستند كه آنها را مشتاقانه دوست دارند اما هنوز نمی دانند كه چگونه احساساتشان را بیان كنند یا نشان دهند»

« اینكه یاد بگیرند دو نفر می توانند به یك چیز نگاه كنند و آن را متفاوت ببینند»

« اینكه یاد بگیرند كافی نیست همدیگر را ببخشند بلكه باید خود را نیز ببخشند»

باافتادگی خطاب به خدا گفتم:

« از وقتی كه به من دادید سپاسگذارم»

و افزودم: « چیز دیگری هم هست كه دوست داشته باشید آنها بدانند؟»

خدا لبخندی زد و گفت...

«فقط اینكه بدانند من اینجا هستم»

« همیشه» (خدامنتظره)

به نام تنها دلیل زندگی

سلام دوستای خوبم

و یه سلام و خداقوت ویژه خدمت دوست گلم جناب روح زنگار زده عزیز

توضیحات قشنگتو خوندم.راستش هم خیلی لذت بردم و هم خیلی به فکر فرو رفتم.

اما در جواب سؤال زیبایی که مطرح کردی،نظرم رو میگم،ان شاءالله که مفید باشه:

؟ اصلاً یه سؤال: میزان پاداش یا عذاب، در جهان آخرت چطوری محاسبه میشه؟ واضحتر بگم: آیا عذاب یا پاداشی كه برای شخص مورد حساب در نظر گرفته میشه، تفاضل اعمال خوب و بد اونه؟

.......................................

دوست خوبم توی آخرت بهترین و عادلانه ترین پاداش یا عذاب به اعمال ما داده میشه؛طوری که هیچ کس نمیتونه بگه جزای اعمال من متناسب با نوع عملم نیست.چون ما در جهان آخرت ما به ازای اعمالمون رو مشاهده نمی کنیم،بلکه خود اعمالمون رو مشاهده می کنیم.بله! صورت واقعی و عینی اعمالمون رو که توی این دنیا ظرفیت و شرایط درکش رو نداریم،در جهان آخرت مشاهده می کنیم.همه اعمال ما یه صورت ظاهری دارن که ما توی این دنیا مشاهده می کنیم،اما یه صورت باطنی و حقیقی دارن که طبق حکمت خدا و به جهت آزمایش ما توی دنیا قابل مشاهده نیستن.

فرضاً ما اگه غذای حرام بخوریم صورت ظاهری عمل ما با حالتی که غذای حلال می خوریم مشابهن،اما صورت باطنی این دو عمل به کلی متفاوتن.خدا توی قرآن گفته وقتی شما مال یتیمی رو به نا حق می خورین،در حقیقت در حال بلعیدن آتش هستید و مسلماً این نمود ظاهری این عمل نیست،بلکه حقیقیت و نمود عینی عملیست که ما انجام میدیم.و این یعنی عادلانه ترین نوع محاکمه...

البته در مورد رحمت و بخشش خدا هم میشه این رو هم جزئی از نمود حقیقت اعمال دنیامون در آخرت بدونیم.مثلاً اینکه ما در دنیا عملی انجام میدیم که نمود حقیقی اون ما رو مشمول یه صورت از رحمت و بخشش الهی قرار میده.این طوری همه صفات خدا هم در نظر گرفته میشن و تناقضی بوجود نمیاد.

دو حکمت زیبا از انسان کامل علی(ع) که مرتبط با این بحث هستن رو در ادامه قرار میدم؛ان شاءالله همن طور که توفیق شنیدن یافتیم،توفیق عمل به این هاله های نور و معرفت رو هم پیدا کنیم:

حکمت 343:شناخت مردم و ضدّ ارزشها

گفتارها نگهدارى مى‏شود، و نهان‏ها آشکار، و هر کسى در گرو اعمال خویش است، و مردم گرفتار کمبودها و آفت‏هایند جز آن را که خدا نگهدارد، در خواست کنندگانشان مردم آزار، و پاسخگویان به زحمت و رنج دچارند، و آن کس که در اندیشه از همه برتر است با اندک خشنودى یا خشمى از رأى خود باز مى‏گردد. و آن کس که از همه استوارتر است از نیم نگاهى ناراحت شود یا کلمه‏اى او را دگرگون سازد.

حکمت 276:پرهیز از دورویى‏ها

خدایا به تو پناه مى‏برم که ظاهر من در برابر دیده‏ها نیکو، و درونم در آنچه که از تو پنهان مى‏دارم، زشت باشد، و بخواهم با اعمال و رفتارى که تو از آن آگاهى، توجّه مردم را به خود جلب نمایم، و چهره ظاهرم را زیبا نشان داده با اعمال نادرستى که درونم را زشت کرده به سوى تو آیم، تا به بندگانت نزدیک، و از خشنودى تو دور گردم.

..........................................

ادامه در پست بعد...

...ادامه پست قبل

اینجا به نظر من میشه یه فرضیه رو عنوان كرد: "تكامل ما در جهان آخرت وابسته به موندگاری اعمال ما در دنیاست!" چطوری؟

فرض كنیم كه شخصی توی دنیا یه مدرسه میسازه. خوب نفعی كه این مدرسه به جامعه و مردم میرسونه شاید تا سالها بعد از مرگ بانی مدرسه ادامه پیدا كنه. شاید همین باعث بشه كه به مرور زمان میزان ثواب اون شخص افزوده بشه و اونو از بنبست خارج كنه. یا برعكس مثل همون مثال یزید كه شما گفتین. یزید كاری كرد كه تا آخر دنیا مورد لعنت و نفرین خواهد بود و نه تنها از عذاب رها نمیشه بلكه هر آن بیشتر عذاب میشه.

دوست خوبم،همون طور که می دونی همه اعمال ما تا روزی که زنده ایم و همچنین اثرات اعمال ما پس از مرگمون برای ما ثبت میشه و در حقیقت تفاوتی بین اعمال زمان حیات ما و اعمال وابسته به ما پس از حیاتمون وجود نداره.پس اعمال پس از حیات ما هم به همون صورت(به صورت نمود حقیقی و باطنی) به ما بازگردونده میشن.

اما یه سئوال هنوز مونده: به نظر شما این تكامل تنها شامل مسلمونا میشه؟ یا كه نه، هر شخصی توی دنیا ذره‌ای كار خوب و بد انجام بده روی تكاملش توی آخرت تأثیر داره؟

...........

دوست خوبم،فکر کنم توضیح بالا جواب این سؤال قشنگت رو هم بده.

......................................................................................

در ضمن جناب میکرو توضیحات شما هم خوب و جالب بود.درباره بنده هم لطف دارین.خوشحال میشیم اگه شما رو هر چه بیشتر و فعالتر تو این جور بحثها ببینیم.اما درباره توضیحتون:

«به نظر من همه ما آدمها كه اسممون مسلمونه اگر هم گناهكار باشیم ... بواسطه عذابی كه خواهیم چشید در نهایت به كمال خواهیم رسید...اما كمالی كه در حد ظرفیتی باشه كه در این دنیا برای خودمون درست كردیم...»

...............

میشه واضح تر بفرمایین منظورتون از کسایی که اسمشون مسلمونه چیه؟! و همچنین منظورتون از گناهکار بودن این طیف آدما چیه؟! چطوری و با چه میزان عذابی و طبق چه ملاکی این افراد به کمال می رسن؟!

................................................................

مشتاقانه منتظر حضور سبز و همچنین شنیدن نظرات همه دوستای خوبم هستم.

.....................

در پناه دوست مشترکمان موفق باشید