تبیان، دستیار زندگی

((بت شكن))

یاحسین ای­مظهر عشق و صفا

یاحسین ای­صاحب لطف و عطا

یاحسین ای­تو صفای جان و دل

این جهان از شور ایثارت خجل

یاحسین ای­مهر احسان و سخا

مهر تو شد در جهان سودای ما

یا حسین ای نور حق اندر زمین

ای به جنت یار خیــرالمرسلین

هم نشان داری ز زهرا هم علی

نور حـق در چهــره تو منجلی

اختـر تـابـان شـهر عاشـقان

تك سـوار عرصه كون و مكان

ای حسین ای رهبر منكر ستیز

ای كه بودی با جهالت در ستیز

جان و سر در راه یزدان داده­ای

هم به عالم درس ایمان داده­ای

خم نگـردد قـامتت مـولای مـا

پیش غیـری جز به در گاه خدا

با قیــامت دین احمد زنده شد

تا قیــامت رزم تو پاینـده شد

جان ما ممـلو ز عشـق روی تو

ما كه­ایم جز شـیفتگان كوی تو

بت شكن ای میـر دشت كربلا

بهـر ما هسـتی شفیع روز جزا

ای فدای تو شـود جان «رهـا»

یاحسین ای مظهرعشق و صفا

بهروز ((رها))

قرآن‌ مردم‌ را به‌ رشد هدایت‌ می‌کند؛ (یهدی‌ الی‌ الرشد)

امام‌ حسین‌ (ع) نیز می‌فرماید: من‌ شما را به‌ دو راه‌ رشاد دعوت‌ می‌کنم‌ ‹‹ادعوکم‌ الی‌ سبیل‌ ارشاد››

قرآن‌ مقام‌ شفاعت‌ دارد؛ ‹‹نعم‌ الشفیع‌ القرآن›› (

امام‌ حسین‌ (ع) نیز مقام‌ شفاعت‌ دارد. ‹‹وارزقنی‌ شفاعه`‌ الحسین››

در دعای‌ چهل‌ و دوم‌ صحیفه‌ سجادیه‌ درباره‌ی‌ قرآن‌ می‌خوانیم‌ که‌ پرچم‌ نجات‌ است؛ ‹‹علم‌ نجاه`››

در زیارت‌ امام‌ حسین‌ (ع) نیز می‌خوانیم‌ او نیز پرچم‌ هدایت‌ است، ‹‹انه‌ رایه`‌ الهدی››

قرآن‌ شفادهنده‌ است؛ (و ننزل‌ من‌ القرآن‌ ما هو شفاء)

خاک‌ قبر امام‌ حسین‌ (ع) نیز شفاست. ‹‹طین‌ قبر الحسین‌ شفاء››

از امام جعفر صادق(ع)، وارد گردیده: اول كسى كه به دنیا برمى‏گردد؛ حضرت امام حسین(ع)، و اصحاب او و یزید و اصحاب او خواهند بود. پس همه ایشان را بكشد مثل آنكه ایشان كشته‏اند چنانچه حق تعالى فرموده است: ثم رددنا لكم...«6 و باز در روایت دیگرى امام صادق(ع)، در تأویل همین آیه فرماید: »... ثم رددنا لكم الكره علیهم« اشاره است به خروج امام حسین(ع)، با هفتاد نفر از اصحابش... و به مردم گویند كه این حسین است كه بیرون آمده است تا مؤمنان شك در او نكنند و بدانند كه دجال و شیطان نیست و حضرت قائم در آن وقت در میان ایشان باشد

رجعت« را كه عبارت است از »بازگشت گروهى از مؤمنان خالص« و »طاغیان و كفار بسیار شرور« بعد از ظهور حضرت مهدى(ع) و »در آستانه رستاخیز« باید از جمله امورى دانست كه اعتقاد بدان خاصه پیروان مكتب تشیع است. و از جانب امامان بزرگوار شیعه(ع)، تأكیدات فراوانى بر اعتقاد بدان وارد گردیده است؛ تا بدانجا كه در حدیثى از امام جعفر صادق(ع)، عدم ایمان به آن، همسنگ و هموزن انكار ایشان قرار داده شده و كسانى را كه بدین موضوع اعتقاد ندارند، خارج از دایره »امامت و ولایت« معرفى فرموده‏اند:
»از ما نیست كسى كه ایمان به رجعت نداشته باشد

باید دانست؛ امر رجعت اگر چه در ابتدا براى ما آدمیان - كه محصور در حصار مادیات هستیم - شگفت‏آور و عجیب به نظر مى‏رسد، و به همین دلیل گاهى در این امر شك و تردید مى‏نماییم و حتى زمانى هم پا را فراتر نهاده و به انكار آن مى‏پردازیم!! ولى اگر عقل معاداندیش را كه با حجابهاى هوى و هوس پوشیده نشده باشد به كار گیریم و در این امر كمى اندیشه كنیم؛ خواهیم دید كه بنا به چندین و چند دلیل عقلانى، وقوع رجعت، جاى هیچ‏گونه استبعاد و شگفتى ندارد و نیز اگر در آیات قرآن كریم، غور و بررسى نماییم؛ بدین نكته پى مى‏بریم كه در این كتاب آسمانى، دهها آیه وجود دارد كه هر یك به نوعى اثبات كننده موضوع رجعت مى‏باشند و نه تنها آیات قرآن كریم كه احادیث و روایات بسیارى را در كتب معتبر حدیثى مى‏توان مشاهده كرد كه بروقوع رجعت تأكید دارند.

رجعت امام حسین(ع) در قرآن كریم:
همانطور كه قبلاً گفتیم در قرآن كریم پیرامون مسئله رجعت و نیز رجعت حسین بن على(ع)، آیات فراوانى وجود دارد تا بدانجا كه گفته‏اند: »در قرآن 18 آیه صریح در باب رجعت هست«4 و از جمله این آیات، آیات ششم و هفتم از سوره مباركه نازعات مى‏باشد: »در آن روز كه زلزله‏هاى وحشتناك همه چیز را به لرزه درمى‏آورند و به دنبال آن حادثه دومین رخ مى‏دهد.«
این دو آیه شریفه اشاراتى دارند به حوادثى كه قبل از وقوع قیامت و رستاخیز روى مى‏دهند كه از جمله آنها زلزله‏اى وحشتناك است كه همه چیز را درهم ریخته و نظام جهان را دگرگون مى‏سازد.
»حضرت امام جعفر صادق(ع)، در (تأویل) این آیه شریفه فرموده‏اند:
»لرزاننده حسین بن على(ع)، و حادثه دومین، على بن ابیطالب(ع)، است. نخستین فردى كه (در رجعت) قبر او شكافته شده (و از آن بیرون مى‏آید) و خاك را از سر مى‏زداید، حسین بن على(ع) است.«5
و نیز در این زمینه باید به آیه 6 از سوره مباركه اسراء اشاره كرد، كه خداوند عزیز در این آیه مى‏فرماید:
»آنگاه شما را روبه‏روى آنها قرار داده و بر آنها غلبه دهیم و به مال و فرزندان نیرومند، مدد بخشیم و عده جنگجویان شما را بسیار گردانیم.«
این آیه شریفه نیز طبق روایتى كه از امام جعفر صادق(ع)، وارد گردیده، به موضوع رجعت امام حسین(ع)، اشاره دارد، چرا كه آن حضرت فرمود: اول كسى كه به دنیا برمى‏گردد؛ حضرت امام حسین(ع)، و اصحاب او و یزید و اصحاب او خواهند بود. پس همه ایشان را بكشد مثل آنكه ایشان كشته‏اند چنانچه حق تعالى فرموده است: ثم رددنا لكم...«6 و باز در روایت دیگرى امام صادق(ع)، در تأویل همین آیه فرماید: »... ثم رددنا لكم الكره علیهم« اشاره است به خروج امام حسین(ع)، با هفتاد نفر از اصحابش... و به مردم گویند كه این حسین است كه بیرون آمده است تا مؤمنان شك در او نكنند و بدانند كه دجال و شیطان نیست و حضرت قائم در آن وقت در میان ایشان باشد...«7.
با توجه به دو آیه فوق‏الذكر این نكته به دست مى‏آید كه امر رجعت و نیز رجعت امام حسین(ع)، از نظر این كتاب آسمانى امرى شدنى خواهد بود و به همین دلیل جاى شگفتى در آن وجود ندارد.

رجعت امام حسین(ع)، در روایات:
یكى از منابع چهارگانه فقه اسلامى، حدیث و سنت است و به همین خاطر براى اثبات بعضى از احكام، قواعد و اعتقادات دینى ناگزیر از رجوع به احادیث و سنن منقول از پیامبر(ص)، و ائمه(ع)، هستیم، كه این مطلب درباره »رجعت« نیز صادق است. یعنى براى پى بردن به كم و كیف رجعت، در كنار استدلال به قرآن كریم و عقل، باید از احادیث و روایات نیز بهره گرفت.
باید دانست درباره امر رجعت و حوادث پیرامون آن، روایات و احادیث فراوانى در كتب روائى و حدیثى مضبوط است. تا جایى كه »شیخ حر عاملى در كتاب الایقاظ من‏الهجعه بالبرهان على الرجعه، 600 حدیث [درباره رجعت] روایت كرده است.«8 ولى از آنجا كه بحث ما پیرامون رجعت امام سوم(ع)، است، فقط به برخى از روایاتى كه در آنها به رجعت آن حضرت تصریح گردیده مى‏پردازیم.
روایت اول: »قطب راوندى و دیگران از جابر ازامام محمد باقر(ع)، روایت كرده است كه حضرت امام حسین(ع)، در صحراى كربلا، پیش از شهادت فرمودند: ... اول كسى كه زمین شكافته مى‏شود و از زمین بیرون مى‏آید من خواهم بود و بیرون آمدن من موافق مى‏افتد با بیرون آمدن امیرالمؤمنین و قیام قائم ما...«9
این روایت كه علامه مجلسى آن را در حق‏الیقین آورده است بر این نكته تصریح مى‏فرماید كه اولین رجعت كننده در هنگامه رجعت، امام حسین(ع)، است و در این مورد، احادیث فراوانى نقل گردیده كه نمونه‏اى از آن را قبلاً و در شرح آیات سوره مباركه نازعات نیز ذكر كردیم.
روایت دوم:
»... عیاشى از حضرت امام جعفر صادق(ع)، روایت كرده است كه اول كسى كه به دنیا برمى‏گردد حضرت امام حسین(ع)، است و اصحاب او و یزید و اصحاب او، پس همه ایشان را بكشد مثل آن كه ایشان را كشته‏اند.«10
در این روایت علاوه بر آنچه قبلاً بدان اشاره نمودیم یعنى اولویت امام حسین(ع)، در رجعت، به رجعت اصحاب آن حضرت و نیز مخالفان و دشمنان ایشان هم اشاره گردیده و همانطور كه ملاحظه مى‏شود تصریح گردیده كه در واقعه رجعت، گوئى صحنه حماسه آفرین عاشورا بار دیگر تكرار گردیده و مجدداً مقاتله‏اى بین آن حضرت و سپاه یزید درمى‏گیرد كه سرانجام و عاقبت آن، پیروزى و غلبه سپاه امام(ع)، بر سپاه كفر است و در واقع انتقام فجایع حادثه عاشورا از یزیدیان گرفته مى‏شود. و البته این انتقام‏گیرى از ظالمان و ستمگران، تنها منحصر به واقعه عاشورا نبوده، بلكه مطابق روایتى كه از امام كاظم(ع)، وارد شده، در هنگامه رجعت بسیارى از مؤمنان از دشمنان خود، طلب حقوق پایمال شده خویش را مى‏نمایند و علاوه بر آن از عده‏اى از دشمنان خود، انتقام مى‏گیرند:
»... ارواح مؤمنان با ارواح دشمنان ایشان به سوى بدنها برمى‏گردند تا حق خود را از ایشان استیفاء كنند. هر كه ایشان را عذاب و شكنجه كرده باشد انتقام از او بكشند و...«11
روایت سوم :
»... از حضرت امام محمد باقر(ع)، روایت گردیده كه اول كسى كه در رجعت برخواهد گشت حضرت امام حسین(ع)، خواهد بود و آن مقدار پادشاهى خواهد كرد كه از پیرى، موهاى ابروهاى او بر روى دیده‏اش آویخته شود.«12
مطابق این روایت و روایات مشابه دیگر، در هنگامه رجعت براى برخى از ائمه(ع)، دورانى است كه در طى آن در پهنه گیتى به حكمرانى پرداخته و حكومت مى‏نمایند، كه از جمله آنها امام حسین(ع)، است كه دوران حاكمیت آن حضرت بسیار طولانى خواهد بود.
باید دانست كه از این روایت استفاده مى‏شود كه فاصله بین قیام حضرت صاحب(ع)، و رجعت تا وقوع رستاخیز و برپا شدن قیامت، فاصله‏اى طولانى خواهد بود كه در این فاصله همانطور كه گفتیم عده‏اى از اولیاى الهى حكومت مى‏كنند و دنیا، روزگارى سرشار از صلح و صفا را به خود خواهد دید. دورانى كه نشانى از ظلم و ستم وجود ندارد و »نیكان به دیدن دولت ائمه(ع) خوشحال شده و دیده‏هاى ایشان روشن مى‏گردد...«13.
از آنچه گفتیم نتیجه گرفته مى‏شود كه اولاً امر رجعت، امرى حتمى الوقوع است و ثانیاً این امر منحصر به برخى از صلحا و اشقیا مى‏شود و نه همه آنها، كه از آن جمله‏اند، امام حسین(ع)، كه نخستین مراجعت كننده به دنیا است و پس از انتقام‏گیرى از پدیدآورندگان فاجعه عاشورا و گستردن صلح و صفا و آرامش در عرصه گیتى، مدت بسیارى را به اداره امور عالم و حاكمیت بر جهان بشریت مى‏پردازند.

پیوند میان امام حسین(علیه السلام) و قرآن، بسیار مستحكم و عمیق است. آن حضرت، سخت شیفته قرآن بود; به گونه اى كه مونس و همدم شب و روزشان قرآن بود.
این جایگاه ویژه را از میان فرموده هاى آن بزرگوار درباره قرآن و واكنش هاى ایشان در برابر آن كتاب عظیم، مى توان دریافت