تبیان، دستیار زندگی

چشمم به در سیاه شد اما نیامدى
زیباترین شكوفه بستان احمدى
گوشم به زنگ و دیده به در، غرق انتظار
خواهند ماند، تا كه بگویند آمدى

اگر مهر انتظار را بر قلبهایمان حك نكرده بودند، اگر غزل انتظار را از بر نبودیم و اگر از جام انتظار سرمستمان نكرده بودند، معلوم نبود در این تاریك روشن مبهم و این گردش ممتد و كشدار ثانیه ها كه روز و شبش یكسان است؛ اینهمه دلواپسى، اینهمه حسرت و اینهمه سوز و گداز را به درگاه كدام سنگ و چوب و آتش مى بردیم و از كه پناه مى جستیم.
روزها آنقدر با رنگ و نیرنگ آمیخته است كه روزمان را از شب نمى شناسیم و این اَبَر ابرهاى تیره حریص آنچنان وسعت آسمان را بلعیده اند كه دیرى است رنگ خورشید را ندیده ایم.
همه جا تاریك و ظلمانى است؛ آنقدر كه اگر تمام چلچراغهاى تاریخ را بر فرازش بیاویزى باز چاه و چاله را نمى بینى و پا به لجنزارى مى گذارى كه بیرون آمدن از آن طاقت فرساست. گویى چشم بسته راه مى روى كه برادرت را، همسایه دیوار به دیوارت را كه براى تأمین معاشش تكه اى از وجودش را به حراج مى گذارد، جان مى فروشد تا آبرو بخرد نمى بینى؛ یا نه، شاید هم مى بینى اما براى راحتى وجدانت عینكى سیاه، به رنگ دلت به چشم مى زنى تا نبینى، تا آزاد باشى. آه چه اسارتى!!
مولاجان! فضاى غبار آلودى است، یلداى غریبى است.
پس، در كدامین سپیده لایق، ذوالفقار تو سیاهى شب را مى درد و چشمان عاشق را به صبح صادق پیوند مى زند.
فرزند »لافتى«! ذوالفقار عمرى است چشم به راه دارد تا تو بیایى؛ نداى »فزت و رب الكعبه« تاب و قرار از او ربوده است.
آه... ذریه على، فرزند غریب كوفه! صداى درد دل غریبانه پدر را مى شنوى؟ چاه منتظر توست، تا حق امانت ادا كند.
مهدى جان! زین واژگون ذوالجناح را كى سامان مى بخشى؟ كى نداى »هل من ناصر...« سالار شهیدان را پاسخ مى گویى و نامهاى از یاد رفته شهدا را دیگربار ملكه ذهنها مى سازى؟ منتقم آل رسول(ص)! كى مى آیى؟
دیرى است تابلوهاى شهیدانمان خاك غربت گرفته اند و حال آن كه هر روز در این سیاه بازار تابلوهاى تازه اى چشمها را خیره مى سازند؛ تابلوهایى از چهره آدمها با رنگ و آبى جذاب و گیرا.
آه، مولاى من! این نجابت گمشده و این غیرت بر باد رفته را بدون تو چگونه باز یابیم؟
خسته ام، خسته از این دیوارها، از این شهر بى در و پیكر و از این آدمهاى غفلت زده.
دلم گرفته است، هواى تازه مى خواهم دیگر كوچه و بازار و خیابان، روح خسته ام را نوازش نمى دهد.
اى طبیب حاذق روح و روان، اى طبیب موعود! موعد ملاقات ما كى مى رسد تا با دم مسیحاییت روح زندگى را در كالبد زندگى بى روحمان بدمى و بر قلوب غریبمان آسمان آسمان عاطفه ببارى. براى جسممان وسایل راحتى آنقدر فراهم است كه به زودى از كار مى افتیم و آنقدر اشباع شده ایم كه به زودى خالى مى شویم؛ اما آیا این روح خسته و سرگردانمان را خریدارى هست؟! آیا جوابى هست كه سؤال تشنه روحمان را سیراب سازد و آبى هست كه ریشه خشكیده اش را آبیارى كند؟
اى بیكران معرفت! كى مشكت را پر آب مى سازى، تا بر وسعت دلهامان بتازى و بنیاد تشنگى براندازى؟
اى باغبان مهربان بستان معرفت! گاه آفت زدایى رسیده است. این نازكین نهالهاى طوفان زده و این جوانه هاى آفت گرفته را مگر به جز دستان شفابخش تو التیامى هست؟! مسیحا نفس دوران! كى مى آیى؟
كدامین آدینه را به قدوم سبزت متبرك خواهى كرد تا سؤال بى جواب عاشقان را كه هر جمعه با سوز و گدازى عاشقانه فریاد مى كنند: »أین الطالب بدم المقتول بكربلا« پاسخ گویى.
سرور غریبان، مولاى غریبان! بر غربت دلهایمان ببار كه دیرى است شاهد غروبى غریبیم.

سایت موعود

اللهم عجل لولیك الفرج