تبیان، دستیار زندگی

اولین عملیاتی بود که شرکت می‌کردم.

بس که گفته بودند ممکن است موقع حرکت به سوی مواضع دشمن، در دل شب عراقی ها بپرند تو ستون و سرتان را با سیم مخصوص از جا بکنند، دچار وهم و ترس شده بودم.

ساکت و بی‌صدا در یک ستون طولانی که مثل مار در دشتی صاف می‌خزید، جلو می‌رفتیم.

جایی نشستیم.

یک موقع دیدم که یک نفر کنار دستم نشسته و نفس‌نفس می‌زند.

کم مانده بود از ترس سکته کنم. فهمیدم که همان عراقی سر پران است.

تا دست طرف رفت بالا، معطل نکردم.

با قنداق سلاحم محکم کوبیدم تو پهلوش و فرار را بر قرار ترجیح دادم.

لحظاتی بعد عملیات شروع شد.

روز بعد در خط بودیم که فرمانده گروهانمان گفت:

«دیشب اتفاق عجیبی افتاده، معلوم نیست کدام شیر پاک خورده‌ای به پهلوی فرمانده گردان کوبیده که همان اول بسم‌الله دنده‌هایش خرد و روانه عقب شده.»

از ترس صدایش را در نیاوردم که آن شیر پاک خورده من بوده‌ام!

برادرم لبخند

در تیپ الغدیر یزد مسئول تبلیغات بودم. روزی در محل کارم مشغول تلفن کردن به فرماندهی تیپ بودم که بسیجی نوجوانی برای گرفتن امضا برگ پایانی نزد من آمد. اشاره کردم نشست. برگ پایانی را روی میزم گذاشت.
بعد از پذیرایی و گرفتن هدیه مرسوم آیت‌الله سید روح الله خاتمی (ره) که عبارت بود از جانماز و شیشه عطر و یک عدد تسبیح مخصوص رزمندگان، دیدم نشسته و خیره خیره مرا نگاه می‌کند. حس کردم می‌خواهد حرفی بزند رویش نمی‌شود.
پرسیدم: کاری داری پسرم؟ گفت: می‌خواهم شما از من راضی باشید. با تعجب پرسیدم: برای چی؟ گفت: بالآخره...! گفتم راضی‌ام.
پرسید: نمی‌خواهید بدانید برای چه؟ با خونسردی گفتم: نه! اهمیتی ندارد. گفت: ولی من مایلم بگویم. بعد گفت شلمچه که بودیم، در یک روز بارانی بعد از اینکه در سنگرمان آب افتاد، آمدم بیرون و گوشه‌ای در آفتاب نشستم که خمپاره از گرد راه رسید. زود خودم را انداختم داخل کانال. چند لحظه بعد خمپاره دوم رسید و صاف خورد کنار الوارها و من زمین خوردم. دست و پا و گوشه ابرویم زخمی شد.
دیگر آخرهای کانال بودم، با خستگی و ناراحتی و درد هرطور بود خودم را از روی زمین بلند کردم. خمپاره سوم از بالای سرم گذشت. خواستم از جایم حرکت کنم که چشمم افتاد به تابلویی که روی آن نوشته شده بود: «برادرم لبخند. تی – 18k».

می‌دانستم کار شماست. به‌ حال خودم نبودم. شروع کردم به فحش دادن و بد و بیراه گفتن. بعد با سنگ و هر چی دم دستم بود افتادم به جان تابلو و تابلو را خرد کردم. با این وصف آرام نشدم. خیلی بهم برخورده بود. حرف که به اینجا رسید، سرش را پایین انداخت و آهسته گفت: منو ببخشید. رفتم جلو و او را بوسیدم و گفتم: من هم شاید جای تو بودم همین کار را می‌کردم. خدا ببخشد.

سایت ساجد

سلام

آخی... جالب بود!!!

خیلی باحال بود

جیرجیرك بلبلی بزن!

شبانه داشتم برای دیدن یكی از فرماندهان جایی می رفتم، دیدم دو نفر دارند می آیند سمت ما. اولش با خودم گفتم برم و بترسونم شون. ولی جلوتر كه رفتم دیدم از بچه های اطلاعات عملیات هستن و همین باعث شد تا برم و یواشكی به حرفاشون گوش بدم. دیدم یكی شون (عباس گنجی) از نیروهای خودم هست و خودم اطلاعات عملیاتی اش كرده بودم. رفیق عباس كه اسمش یادم نمی یاد، داشت به عباس می گفت: «چه كار كنیم تا مثل دفعه پیش تو عملیات همدیگه رو گم نكنیم؟ چون بچه های اطلاعات عملیات شبانه باید می رفتن در دل دشمن و برای اینكه دشمن متوجه آنها نشه، با احتیاط كامل و در سكوت تمام كار می كردند و همین باعث می شد تا همدیگه رو گم كنند و چون نمی تونستن همدیگه رو صدا كنن، باید با احتیاط و تنها برمی گشتن عقب. تازه در آن عملیات عباس و رفیقش كه همدیگه رو گم كرده بودن در 20 متری هم قرار داشتن ولی از هم خبر نداشتن! عباس گفت: «به نظر من باید یه صدایی مثل صدای یه حیوون از خودمون در بیاریم كه عراقی ها شك نكنن.» عباس و رفیقش در رأس الخط دو قرار داشتن و منو نمی دیدن ولی من اونا رو می دیدم. شروع كردم به در آوردن صدای جیرجیرك! رفیق عباس متوجه صدا شد و گفت: «عباس صدا رو می شنوی؟ این صدای خوبیه ها!» بعد ادامه داد: «جیرجیرك یه بار دیگه بزن!» منم صدا در آوردم. دوباره گفت:«دو تا بزن» منم دو تا زدم. عباس كه چشماش گرد شده بود، با صدایی پر از تعجب به رفیقش گفت: «این جیرجیركه به حرف تو گوش می كنه!» رفیقش هم یه نمه حال كرده بود، یه بادی تو گلو انداخت و با غرور گفت: «بله ما سیم مون به اون بالا وصله. تو و بچه های پادگان منو قبول ندارین.»
باز دوباره گفت: «جیرجیرك پنج تا بزن ... جیرجیرك بلبلی بزن ... جیرجیرك چهار تا بزن...» من هم به حرفش گوش می كردم و هی صدا در می آوردم. یه 15 دقیقه ای بساط همین بود. دیگه خسته شدم و از تو گودی بیرون اومدم و داد زدم: «بسه دیگه پدر منو در آوردین. هی پنج تا بزن، سه تا بزن ، بلبلی بزن »
اونا كه حسابی ترسیده بودن، فریادزنان و در حالی كه دمپایی هاشون به هوا پرتاب می شد، پا به فرار گذاشتن. منم هی داد زدم: «عباس فرار نكن منم عسگری! بابا چقدر ترسویید!» رفیقش هم می گفت: «عباس خالی می بنده در رو... جنه»
گذشت ... رفتم پیش فرمانده! بعد از صحبت مون دیدم عباس و رفیقش پا برهنه و نفس زنان در حالی كه ترس از چهره شون می بارید اومدن سنگر فرماندهی و وقتی منو دیدن، برق از چشماشون پرید. رو كردم بهشون گفتم: «حالا دیگه ما جن شدیم؟» بعد همه زدیم زیر خنده و رفتیم. بعدها تو عملیات های بعدی اون صدای جیرجیرك هم خیلی به دردشون خورد.

راوی: سردار عسگری

روزی روزگاری یکی از روزهای جنگ ، با شنیدن سر صدا از سنگر بیرون ریختند ؛ رفته بود گلاب به روتون دستشویی و حالا با این سرو صدا………….!
بچه ها ماتشان برده بود . یک عراقی دستهایش را به حالت تسلیم بالا گرفته بود.
و التماس کنان می آمد ؛ «ابوالفضل» هم پشت سرش .همه باخودشان فکر می کردند
او که اسلحه نداشت،پس چطوری اسیر گرفته؟
جلوتر که آمدند ، بچه ها ازخنده روده بر شدند ، وقتی دیدند
ابوالفضل لوله آفتابه را پشت عراقی ها گذاشته و با عربی دست و پا شکسته داد و فریاد می کند.
او هم رفت یادش بخیر و روحش شاد


راوی پدر شهید ابوالفضل نوروزی ، منبع : وبلاگ قبله داران قبیله قیام

قلوه سنگ

اولین غذایی که بعد از عروسی مان پختم،استامبولی بود.از مادرم تلفنی پرسیدم.اما شد سوپ؛

از بس که آبش زیاد بود!کاسه کاسه کردم و گذاشتم سر سفره.منوچهر می خورد و به به وچه چه می کرد؛

اما خودم رغبت نکردم بخورم.روز بعد گوشت قلقلی درست کردم؛شده بود عین قلوه سنگ.

منوچهر با آن تیله بازی می کرد. می گفت:«چشمم کور ودنده ام نرم.تا خانم،آشپزی یاد بگیرند،هرچه

درست کنند،می خوریم؛حتی قلوه سنگ.»

می خورد و به من می گفت:«دانه دانه بپز،یک کم دقت کن تا یاد بگیری.»

شهید منوچهر مدق

خیلی باحال بود سردار:))

بیا خواستگاری خواهر من!

آمده بود مرخصی بگیرد.یک نگاهی بهش کرد و گفت:«می خواهی بری ازدواج کنی؟»

گفت:«آره،می خواهم برم خواستگاری.»

درنگی کرد و گفت:«خب بیا خواهر منو بگیر.»

خوشحال شدو گفت:«جدی می گید آقا مهدی؟»

آقا مهدی گفت:«به خانواده ات بگو برن ببینن،اگه پسندیدن،بیا مرخصی بگیر برو.»

بنده خدا در پوست خودش نمی گنجید.دویدو رفت مخابرات.تماس گرفت و به خانواده اش گفت:

«فرمانده لشگرمون گفته بیا خواهر منو بگیر،برید خواستگاریش...»

بچه های مخابرات مرده بودند از خنده.پرسیده بود:«چرا می خندید؟خودش گفت بیا خواستگاری خواهر من!»

گفته بودند:«آقا مهدی سه تا خواهر داره،دوتاشون ازدواج کردن،یکی شون هم یکی،دو ماه بیشتر نداره!»

شهید مهدی زین الدین

انار بارون!

رفته بودیم خانه یکی از پیش مرگ ها؛مهمانی.

جماعت،گوش تا گوش نشسته بودند که دیدیم برق خانه قطع شد.

حالا همه به هول و ولا افاده بودیم که نزنند محمود را،طوریش نشود.

هرچه می گشتیم محمود را پیدا نمیکردیم.یک چیزهایی هم مدام می خورد توی سر و کله مان.

نیم ساعتی طول کشید.بالاخره برق وصل شد.

دیدیم محمود یک گوشه ایستاده و هر و هر به همه می خندد.

زده بود با انار،کله همه را قرمز کرده بود و آن گوشه می خندید.

شهید محمود کاوه