تبیان، دستیار زندگی

این روز ها همه جا صحبت از فناوری سه بعدی است و از اونجایی که خودم اطلاعات مختصری راجع به این نوع فناوری داشتم تصمیم گرفتم با ارایه این مطلب شما را هم شریک کنم!

فناوری سه بعدی (three dimensional) یا (3D) چیزی را شامل می شود که داری 4 ویژگی باشد:طول(length)،عرض(width)،ارتفاع(height) و عمق(depth).

این فناوری دنیای فیزیکی اطراف ما را تسخیر کرده وجالب است بدانید هر روز با بسیاری از پدیده های سه بعدی رو برو می شویم که فکرش را هم نمی کردیم از این فناوری در آن استفاده شده باشد.

انسان ها این توانایی را دارند که بتوانند فاصله ی بین اشیا را بوسیله نگاه کردن درک کنند این توانایی ناشی درک پدیده های سه بعدی می باشد،همان طور که قابلیت درک عمق را داریم.

پلکان سه بعدی/طراح:Subaqua

زمانی که ما به محیط اطراف خود نگاه می کنیم شبکیه چشم ما تصویری دو بعدی از محیط می دهد و مغز ما این تصویر را به یک تصویر سه بعدی تبدیل می کند.

باید این نکته را مد نظر داشته باشیم که تنها افرادی که دو چشم دارند قابلیت درک سه بعدی را ندارند بلکه افرادی که یک چشم نیز داشته قابلیت درک این موضوع را بدون تفکر پیرامون آن دارند.

در این جا به چند ابزار که انسان ها از آن برای درک ارتفاع استفاده می کنند می پردازیم:

دید سه بعدی:چشمان ما تمایز اندکی برای دیدن اشیا ایجاد می کند،اشیا نزدیک تفکیک بیشتر برای نمایش دادن،نسبت به سایر فاصله ها دارند.

تطبیق:زمانی که شما توجه خود را بر روی چیزی یا فاصله ای متمرکز می کنید،لنز چشم شما به طور فیزیکی اشیا را جا به جا می کند منوط بر این که اشیا چه مقدار از شما دور باشد.

اندازه:اگر شما اندازه تقریبی یک شیئی را می دانید،شما می توانید بگویید آن چیز چه مقدار از شما دور است و این بستگی به بزرگی دید شما دارد.

در همین رابطه اگر شما می پندارید که اندازه دو چیز با هم یکی است اما یک وسیله از دیگری بزرگتر نشان داده می شود تصور شما بر این خواهد بود که وسیله بزرگتر نزدیک تر خواهد بود.

نمای هوایی:چون روشنایی به دلیل هوا پراکنده است،از همین رو اختلاف بین اشیا نزدیک تر نشان داده می شود.

فاصله ی بین اشیا در بیشتر موارد کمتر از یک رنگ اشباع شده (پر رنگ) نشان داده می شوند و مقدار اندکی رنگ کمرنگی در پس زمینه آن چیز نشان داده می شود(معمولا رنگ آبی.)

برای نمایش دنیای سه بعدی بر روی یک صفحه تخت(2 بعدی) صاف و سیقلی مثل یک صفحه نمایش(display screen)،بهتر است وانمود کنید از ابزار هایی که ذکر شده تا جایی که امکان داشته است استفاده کرده اید.

اگر چه راه صحیحی برای نشان دادن تمامی این ابزار ها در یک زمان معین این ابزار ها وجود ندارد،اما در این جا می توانید از ویدیو ها کمک بگیرید چرا که ویدیو ها برای ترکیب سازی استفاده می شود.به طور مثال ویدیو هایی که مربوط به نمای هوایی (aerial perspective)و اندازه چیزی هستند به طور خودکار به تسخیر دوربین عکاسی در می آیند.

در صحنه هایی که از اتصال مشترک دو یا چند چیز (CGI=Common gateway interface)  گرفته می شود،صحنه های هوایی را روی کار می آورند و این باعث می شود فاصله ی بین اشیا واضح دیده نشود چیزی که فاصله مه (=distance fog) نامیده می شود.

ویدیو 2 بعدی

تصاویر یک فیلم باستانی عرض و ارتفاع دارند اما از نظر فنی ژرف و عمقی ندارند.تمامی تصاویر در یک فاصله از بیننده نشان داده می شوند.در حالی که بیننده تکنیک هایی جهت درک تصاویر به صورت سه بعدی (همان ابزار هایی که ذکر شد) دارد.

فیلم 3 بعدی

یک فیلم سه بعدی (three-dimensional) یا S3D (stereoscopic 3D) مجموعه ای از تصاویر سینمایی است که در این نوع فیلم کوشیده می شود تا تصاویر به طور خیالی دارای عمق باشند.

تصاویر استفاده شده برای ظبط این نوع تصاویر سینمایی به صورت پرسپکتیو  می باشد که با استفاده از یک تصویر سخت افزاری مخصوص می توان عمق خیالی به تصاویر بخشید و آن ها را به صورت سه بعدی در آورد.فیلم های سه بعدی محدود به تولید فیلم به صورتی که از ویژگی های تئاتر در آن باشد نیستند.

دهه 1950 میلادی را می توان آغازی برای نمایش فیلم های سه بعدی دانست اما به علت هزینه های بالای صنعت تصویر برداری این نوع فیلم ها خیلی نمی توانستد خود نمایی کنند و تجارت پر رونقی در این کار نبود.سال 1950 صنعت این نوع از فیلم ها در آمریکا پایه گذاری شد و سی سال بعد یعنی سال 1980 این نوع فیلم ها رنگ و روی جهانی به خود گرفت.سال 2000 تا 2010 فیلم های سه بعدی به اوج خود رسیدند و تحولات صنعتی عظیمی را خلق کردند که می توان به نمایش سه بعدی فیلم آواتار (Avatar)   در دسامبر 2009 و ژانویه 2010 اشاره کرد.

تلویزیون سه بعدی (3D Television)

تلویزیون سه بعدی سامسونگ

تلویزیون سه بعدی نوعی از فناوری است که به مصرف کنندگان این امکان را می دهد تا از تماشای فیلم ها،برنامه ها و بازی های سه بعدی،لذت ببرند.شرکت های بسیاری این فناوری را جهت نمایش خانگی توسعه داده اند اما واقعیت این است که تا زمانی که بین مردم این فرهنگ جا بیفتد تا برنامه های سه بعدی در تلویزیون مخاطب پیدا کنند چرا که لازمه دیدن این نوع از برنامه ها، تلویزیون های سه بعدی و کمی هم پخش کننده بلوری می باشد که هوز آن چنان که باید و شاید باید جا بیفتد در بین مردم جا نیفتاده است.

سه شرکت پاناسونیک،سونی و سامسونگ از تولید کنندگان برتر این نوع از تلویزیون ها هستند و بلوری باعث ایجاد رقابت تنگاتنگ تری بین این سه شرکت شده است.

یک سوال ممکن است در این جا برای شما پیش بیاید مبنی بر این که “آیا بیننده باید از عینک سه بعدی جهت مشاهده جلوه های ویژه اعمال شده بر روی تصویر استفاده کند؟”

پاسخ مثبت است اما این تمام کار نیست.در حال حاضر بسیاری از شرکت ها در حال تولید تلویزیون های سه بعدی هستند که بتوان بدون نیاز به عینک سه بعدی تصاویر را مشاهده کرد که اخیرا شرکت توشیبا یک تلویزیون سه بعدی ارائه کرد که می توان تصاویر را بدون عینک سه بعدی دید.(+)

عینک سه بعدی

عینک های سه بعدی چیز جدید نیستند.در واقع شما این عینک ها را زمانی که بچه بودید هم داشتید بدون اینکه بدانید چه هستند!کارتون هایی که ViewMaster™ به صورت سه بعدی پخش می کرد را به یاد بیاورید.این شرکت این امکان را به شما می داد تا یک تصویر را همزمان از دو نما ببینید و باعث می شد شما گول بخورید و تصور کنید که یک تصویر سه بعدی را می بینید.

برای دیدن یک تصویر به صورت سه بعدی چشم شما باید یک تصویر را از نمای متفاوتی بر روی شبکه چشم شما تشکیل دهد.این نوع از مشاهده به طور طبیعی و خدادادی توسط چشم شما انجام می شود که دلیل آن فاصله ی بین دو چشم شما می باشد که باعث می شود اشیا را از نما های مختلفی ببینید.سپس مغز شما دو تصویر را با هم به صورت سه بعدی (همراه با عمق) برای شما ایجاد می کند.

منبع