تبیان، دستیار زندگی

بسم‌الله‌الرحمن‌الرحیم

السلام علیک یا مولای یا صاحب الزمان

سلام 

سلام ای آفتاب عالم تاب !

سلام ای آفتاب عالم تاب، سلام بر تو ای زاده شهر عشق.

می گویند سلام دوست شنیدن سعادت است و سلامت

ما که دوست نیستیم، اما دوستدار که هستیم عاشقت که هستیم. عاشق تویی که در اوج سعادت و سلامتی پس نیازی به سلام ما نداری! این سلام برای این بود که بگوییم ما نیازمند توییم.

ما محتاج آستان لطف توییم... ماییم که عمرمان را در شتابتم بلکه سلامی از تو به ما رسد...

سلام که از سر ما زیاد است ... خم ابروی گوشه چشمی...

خدای من، اگر نظری بر ما افکنی آن چنان سعادتی و چنان سلامتی نصیبمان شود که دنیا و آخرتمان را کفایت کند...

بگذریم .... امیدوارم آن چه می نویسم به دستت برسد... چه می گویم؟ حتماً می رسد...

لااقل شبهای جمعه که اعمال هفتگی بندگان گنه کار را نظاره می کنی و آن قدر مهربانی که از رفتار ناشایست ما شرمنده می گردی در لابه لای صفحات اعمالم این نامه را ببین که با قلم قلبم و جوهر احساسم نوشته ام.

آری بهترین از اعماق وجودم نوشته ام. وجودی که این روزها زنگار آینه روحش را فراگرفته....
وجودی که قلم قلبش شکسته و بوسه احساسش به کمرنگی می گراید...

می بینی حال ما را؟ می بینی کشمکش های روزانه مان را؟

می بینی درد فراق را که ما را به بیراه ترین بیراهه می کشاند؟ می بینی بغض های متلاطممان را؟

جایتان خالی است در این هرج ومرجها. در این بی عدالتی ها، در این گرانی ها، در این بی پناهی ها، در این آوارگی ها ظلم ها، ستم ها، جورها و... اما می دانم در همین حوالی تمام این ها را می بینی... می دانم که به فکر ما هستی...

می دانم که می دانی همه منتظرند... جهان منتظر است، همه و همه؛ محتاج نگاه و اشارتی از کمان ابرویتان است...

مهربان ترین ... این حرفها و دل مشغولی ها را بگذار و به پای بیقراریمان. و بگذار به پای عشقمان...

و ببین که در تمام این بیراهه ها هنوز کور سویی، هنوز امیدی از یک چراغ چشمک زن در دلمان رخنه می کند.

ببین که هنوز با رسوبات خاکستری فطرتمان با چراغی چون تو روشن را درک می کنیم.

آری حضورت را می فهمیم... و ظهورت را دیده بانیم.

و هنوز در پس روزها و هفته ها «آدینه عدالت» را انتظار می کشیم...

و هنوز از پس روزها و هفته ها منتظریم...

دیدار ما همان لحظه رؤیایی، در همان ثانیه عاشقی

و در همان ظهر خدایی...

دلم ز سینه برون شد ز بس تپید، بیا!

زینب عموئی

منبع : نشریه الکترونیک ساعت صفر

بیاییم در این هفته حضور مولایمان را نزدیک خود احساس کنیم و سلامی از سر اخلاص و از عمق جانمان بر اماممان برسانیم .

آغاز دهه کرامت بر شما مبارک 

اللهم عجل لولیك‌الفرج

سلام تنهای تنها
ما که دوست نیستیم، اما دوستدار که هستیم
نیازی به سلام ما نداری! این سلام برای این بود که بگویم من نیازمند تویم.

هنوز زنده‌ام بی‌آنکه لحظه‌ای بودنت را دیده باشم،
بی‌آنکه چشمانم را به دیدارت دوخته باشم.
هنوز با این انتظار جان‌فرسا نفس می‌کشم و نمی‌دانم که چرا غمِ دوری از تو مرا نابود نمی‌کند؟
نمی‌دانم که چرا این‌همه اندوه چشم‌انتظاری از پا در نمی‌آورد مرا؟
من کیستم؟
من چگونه عاشقم و منتظر که سال‌ها ندیدن و نبودن تو را تاب آورده‌ام و هنوز زنده‌ام؟!!!!!!

یا علی