تبیان، دستیار زندگی

با سلام

موضعی که سوال بسیاری از دختران و پسران امروزی است این است که ما قبل از ازدواج با فلان شخص دوست بودیم و رابطه داشتیم آیا باید این موضوع را به طرف مقابل مطرح کنیم یا خیر؟

نظرات روان شناسان در این زمینه مختلف است. عده ای از روانشناسان معتقد هستند که باید در یک محیط صمیمی باید گفته شود. عده ای دیگر از جمله برنامه گلبرگ حاج آقا دهنوی میگوید نباید گفته شود چون باعث یک سری مشکلات در آینده میشود . حتی من از یک حاج آقایی پرسیدم که اگر طرف قسم داد چکار کنیم ؟ گفت قسم بخور ولی تو دلت یک نیت دیگه کن.

من این تاپیک را ایجاد کردم چون سوال بسیاری از دختران و پسران است.نظر شما چیست؟ آیا به نظر شما این روابط چه روابط ساده و چه روابط گسترده تر باید گفته شود یا خیر؟

marvelous عزیز من هم با شما موافق هستم وقتی قرار نیست که طرف قبلی رو ببینه چه لزومی داره که این موضوع شور داده بشود.

اینها بر میگرده به اینکه احتمالا زن در تامین عشق همسرش ضعیف کار کرده و باعث ایجاد شک و احساسات منفی شده است

به نظر من اگه واقعا دوست داشتن وجود داشته باشه و طرفین بدانند چطور علامت سوال های ذهن همو پاسخ بدند هیچ وقت این بد بینی ها باعث تلخی زندگی نمیشه و بلکه پس از برطرف شدن هر سوء تفاهم عشقشون افزایش پیدا میکنه

در کل باید بهش ثابت کنه واقعا دوستش داره و رابطه ی قبلی در جایگاهی پایین تر قرار داشته

یا علی

در کل اگه آدم گیر یه همسر باهوش بیوفته نگفته خودش میفهمه چنین رابطه ای وجود داشته و نمیتونه تا آخر عمر این راز رو برای خودش نگه داره...
و یه پیشنهاد برای افرادی که رابطه داشته اند و دوست ندارند همسرشون از چنین رابطه ای اطلاع یابد:
چنین افرادی باید با بی هوش ها و کم هوش ها ازدواج کنند تا بتوانند چیزی را مخفی نگه دارند.

پس اگه دیدید طرفتون از ضریب هوشی پایینی برخورداره نیاز نیست هیچ وقت بگید. D:
یا علی

البته ضریب هوشی در اینجا منظور جمع عقل و هوش به علاوه وجود احساسات قوی در همسر است.

به نام خدا
سلام
داشتن همسر خوب از بزرگترین نعمات الهی هست
پس پاک زندگی کردن باعث میشه انسان یک عمر استرس بگم نگم نداشته باشه
اگرم پیش امد بستگی داره این روابط درچه حد باشه
وهمچنین طرف چطور ادمی باشه
گاهی وقتها گفتن بعضی حقایق لازم نیست

به نام خدا
سلام
این بحث حرف زیاد برای گفتن داره
کاش میشد دوستان تعریفشون از این جور روابط بیان کنند تا بهتر بشه درباره این موضوع بحث کرد .

با سلام
به نظر من این روابط خواه ناخداگاه در زندگی انسان پیش میاد مثلا" شاید دختر مومنی هم باشد که سر راهش یک پسر قرار بگیرد یا در دانشگاه یا در جایی دیگر و روابط آنها هم در حد دوستی ساده باشد به هر حال بعضی وقت ها انسان دلش جایی گیر میکند و دست خودش نیست و همه دوستی ها را نباید به نظرم به هوس رانی نسبت داد. ولی این دختر زمانی که بخواهد ازدواج کند اگر به نامزدش یا خواستگارش بگوید که من دوست پسر داشتم به نظر شما آیا قبول میکند که دوستی این خانم در حد یک دوستی سالم و ساده بوده البته خود من کلا" با دوستی اینطوری مخالف هستم ولی انسان از شرایط زندگیش خبر نداره شاید یک اتفاقی در زندگی آدم رخ بده و کسی جلوی راه آدم سبز بشه.

بعضی از دوستی ها به خاطر ازدواج صورت میگیرد منتها شرایط طوری میشود که این دوستی به ازدواج ختم نمیشود و هدف هر دو طرف هم واقعا" ازدواج بوده است.
آیا به نظر شما آش نخورده و دهن سوخته اینجا مصداق پیدا نمیکنه برای کسی که واقعا" هیچ گناهی مرتکب نشده و سالم و ساده دوست بوده آیا باید به خواستگارش همه چیز رو بگه؟
در مورد پسران هم همینطور مخصوصا" خانم ها که نسبت به این قضایا حساس تر هستند.

سلام

این رابطه ای که شما دارین ازش صحبت میکنین تو جامعه ی امروزی یک امر طبیعی داره محسوب میشه و هم خانم ها و البته آقایان از این امر مطلع هستند. بنابراین هیچ لزومی نداره که مطرح بشن، چه بسا که در صورت مطرح شدن طرف مقابل دچار سوء برداشت هم بشه.

به هرحال به نظر من هر شخص باید چند قدم جلوترش رو نگاه کنه! ببینه در صورت بیان کردن روابط دوستی(منظورم حداقل داشتن رابطه ی عاطفی دو طرفه) چه مشکلاتی حل میشود و یا چه مشکلاتی حل بوجود می یاد؟ اونوقت سبک سنگین کنه و ببینه کدوم راه بهتره!

موفق باشید.