تبیان، دستیار زندگی

این تاپیک را به اخلاق حرفه ای پزشکان اختصاص می دهیم. همان طور که می دانید بحث اخلاق حرفه ای و تدوین منشور اخلاقی یکی از برنامه های اصلی بسیاری از سازمان هاست. اما با هم مروری داشته باشیم بر اخلاق یک پزشک در مواجهه با بیماران، همکاران، خانواده، ....

شاید تعجب کنید که چرا برای این تاپیک عنوان "روزی که خدا بیمار بود" را برگزیدم. در این مورد می توانید اولین پاسخ را مشاهده بفرمایید. از شما دعوت می کنم به عنوان پزشک، خانواده پزشک، همکار پزشک، و از همه مهم تر بیماری که به پزشک مراجعه کرده، نظر خود را در مورد این تاپیک ثبت نمایید. به شخصه معتقدم روابط بین پزشک و بیمار در بهبود بیمار حتی بیماران صعب العلاج بسیار موثر است.

اهتمام به تشخیص بیمارى
یكى از نكات آداب پزشكى كه در احادیث اسلامى بر آن تاكید شده ، اهمیت دادن به تشخیص بیمارى است . پیامبر اسلام (صلى الله علیه و آله و سلم ) به یكى پزشكان معاصر خود، چنین توصیه مى فرماید:
لا تداو اءحدا حتى تعرف داءه .(65)
هیچ كس را درمان مكن ، مگر آن گاه كه بیمارى او را بشناسى .
مكرر شنیده مى شود كه به دلیل تشخیص نادرست طبیب و داروى نامناسب ، بیمارى تشدید شده و گاه بیمار، هلاك شده است . رعایت این ادب ، اقتضا مى كند كه پزشك ، همه توان خود را براى تشخیص بیمارى به كار گیرد و پیش از تشخیص آن ، اقدام به تجویز دارو نكند و اگر فرصت لازم براى تشخیص ندارد یا خسته است و یا به هر دلیل دیگر، آمادگى لازم را براى اظهار نظر ندارد، معاینه بیمار و دادن دارو، به طور جدى خوددارى كند.

تلاش براى شناخت داروهاى طبیعى

احادیث تاکید دارند كه همه بیمارى ها به استثناى مرگ ، در نظام آفرینش ، دارو دارند و قابل درمان اند. برخى تصریح مى كنند كه خداوند براى همه بیمارى ها دارو نازل كرده است .
ظاهر این دو تعبیر این است كه داروى همه بیمارى ها در طبیعت وجود دارد. بى تردید، داروهاى طبیعى ، زیان كمتر و سود بیشترى براى درمان دارند. با عنایت به این واقعیت است كه گیاه درمانى ، به تدریج در كشورهاى پیشرفته رایج مى گردد.
بنابراین ، یكى از مسئولیت هاى مراكز علمى پزشكى ، تلاش براى كشف داروهاى طبیعى و آشنا كردن جامعه پزشكى با این داروهاست .