تبیان، دستیار زندگی

بــه نــــام آرام قـلـب هـــا...

با بخشش همه چیز زیباست، اما با دیدگان بینا
قدرت عشق و بخشش
در زندگی ما معجزه می آفریند.
اراده بخشش كلید ورود به دنیای عشق است.
بخشیدن دیگران اولین قدم برای بخشیدن خویش است.
در دنیای ببخشش، عشق را از كسی دریغ نورز.
برای راحت بخشیدن به خود القا نكنیم كه یك قربانی هستیم.
بخشش تمام عالم را در بر می گیرد، و محدود به افراد مورد گزینش ما نیست.
بخشش كوتاهترین راه به سوی خداست.
بخشش آسانترین راه محو كردن گذشته ی رنج آور است.
بخشش، ما را از رنج گذشته ها رها می كند.
بخشش ما را از حسرت فرصت های گذشته رهایی می بخشد.
نبخشیدن ، تن دادن به رنج است.
حقیقت این است كه با خشم و تنفر فقط خود را محكوم می كنیم.
هیچ گاه برای بخشیدن زود یا دیر نیست.
بخشش ما را در زندگی سبكبار می كند.
بخشش مهمترین چیز برای كسانی است كه می میرند و كسانی كه می مانند.
بخشش كوتاهترین راه به سوی خداست.
بخشش كوتاهترین راه به سوی خداست.
بخشش كوتاهترین راه به سوی خداست.
و بدانیم كه زندگی و عشق یكی است و حقیقتی است جاودان و بی پایان، و فكر نبخشیدن خلاء و شكافی در اعماق قلب ما ایجاد می كند ، كه نه فقط باعث احساس اندوه و خسارت می شود، بلكه ما را از تجربه عشق و آرامش درونی نیز باز می دارد. این شكاف ، پیوندهای انسانی را می گسلد و ما را از یكدیگر جدا می كند و مانع از ارتباطات معنوی هر یك از ما با دیگری می شود.
برای دل سپردن به صدای سخن عشق اراده و اختیار داریم.

(برگرفته از كتاب بخشش بزرگترین شفابخش هستی)

  سلام به همگی

 طاعات و عباداتتون قبول

  میبینی که ماه خدا چه زود گذشت!  درست مثل یه چشم به هم زدن.راست میگن که چه زود دیر میشود!

  همون طوری که میدونید ماه رمضان ماه خودسازی است.حالا بیا یکمی فکر کنیم که چه خودسازی برای خودمون انجام دادیم. چند تا صفت نیک رو تونستیم بدست بیاریم یا اینکه تقویتش کینم و چند تا صفت ناپسند رو از خودمون دور کنیم یا حتی کمرنگش کنیم.(مورد خطاب اول خودم هستم).حالا که فقط یه هفته از مهمونی خدا بیشتر نمونده یکمی به خودمون بیامیم و کارهامون رو سرعت بدیم و سعی کنیم که از این سفره ای که خدا برامون پهن کرده بیشترین استفاده رو ببریم...

اینجا میخوایم  باهم تمرین کنیم که چطور دیگران رو ببخشیم؟ ببینیم بخشش چیست؟ آثار عفو و گذشت چیست؟ آیا همیشه باید همه رو ببخشیم ؟ نظر آیات و روایات در مورد بخشش چیست؟اهمیت آن چیست؟ و سوال هایی مشابه این....

درضمن این تاپیک تنها با همکاری شما دوست عزیز کامل میشود.پس اگر به مطلبی برخوردید که مرتبط با موضوع بودحتما اینجا ثبتش کنید.منتظر حضور گرمتون هستیم...

پس از بعثت نبی­اکرم(ص) و آغاز رسالت الهی ایشان، قریش رفته رفته، بر آزار و اذیتشان بپا خاستند و با مرگ ابوطالب بی­باکانه بر شدت این آزارها افزودند؛ قریش وقتی به حضرت می­رسیدند، زبان به ناسزا می­گشودند و در حماقت زیادی روی ­نموده، به طرف حضرت شکمبه و خونابه پرتاب می­کردند و در مسیرش خار و خاشاک می­ریختند و به سر و صورت مبارکشان خاک و خاکستر می­پاشیدند[7] و ساحر و مجنون و دیوانه­اش می­خواندند،[8] با این حال در جریان فتح مکه، ندا در دادند که احدی از مردم را نکشید؛ مگر چهار نفر را، که مرتکب گناهان کبیره شدند، این در حالی بود که مکه پر بود از دشمنانش بود، دشمنانی که او را از خانه و دیارش بیرون کردند و بین او و خویشاندان و وطنش، فاصله انداختند و در راه کشتن او، از هیچ حیله و مکری دریغ نکردند. در گرما گرم نبرد فتح مکه ندا در داد، هر کس داخل خانه ابوسفیان شود او در امان است و هر کس در خانه­اش بماند در امان است؛[9] و چون مکه فتح شد به سخنرانی در جمع مردم مکه، ایستادند و بعد حمد و سپاس الهی  فرمودند: «شما چه می­گویید و چه تصور می­کنید؟» گفتند: «خیر و نیکی می­گوییم و گمانی جز نیکی نداریم، که تو برادری بزرگوار و برادرزاده­ای گرامی هستی و اکنون به قدرت رسیده­ای.» پس اشک در چشمان حضرت، حلقه زد و فرمود: «من اکنون همان سخنی را با شما می­گویم که برادرم یوسف گفت:»[10]

« قال لا تثریب علیکم الیوم یغفرالله لکم و هو أرحم الرّاحمین »[11]

«یوسف گفت: امروز هیچ خجل و متأثر نباشید که من عفو کردم، خدا هم گناه شما را ببخشد که او مهربانترین مهربانانست»

او حتی ابوسفیان را هم عفو کرد،[12] ابوسفیانی که از بزرگترین دشمنان او و از تحریک کنندگان مردم بر قتل حضرت در قبل هجرت و جنگ­های بعد بود؛ کسی که دشمنان را در روز احد و دیگر غزوات قبل فتح مکه، علیه حضرت(ص) جمع کرده بود و از کسانی بود که اموالش را در راه جنگ با حضرت خرج می­کرد. حضرت، هند بن عتبه - همسر ابوسفیان - که شکم حمزه سید الشهداء را دریده بود را هم عفو کرد.[13]  کسی که حتی ابوسفیان، او را به خاطر کار زشتش  توبیخش کرد.  و نیز از وحشی- غلام جبیر بن مطعم - کسی که حمزه را کشت، گذشت کرد.[14] حضرت در فتح مکه، صفوان بن امیه را که شدیدترین عداوت­ها را نسبت به حضرت داشت، بخشید؛ کسی که عمیر بن وهب وقتی گفت «یا نبی الله همانا صفوان بن امیه فرار کرده تا خودش را در دریا غرق کند، او را امان ده»[15]، حضرت او را امان داده و عمامه خود را به او دادند که با آن داخل مکه شود. رسول­خدا(ص) شاعرانی را هم عفو کردند که هجوش کرده بودند و مردم را با شعرشان علیه حضرت، برانگیخته بودند،[16] شعرایی چون عبدالله بن زبعری[17] و کعب بن زهیر[18] و نیز بسیاری دیگر از آن شاعرانی که هجوش کردند.[19] حضرت نه تنها از آنان، بلکه از بسیاری از دشمنانش که مرتکب اعمال پلید شده بودند در گذشت؛ گذشت و عطوفتش چندان ابوسفیان را شگفت­زده کرده بود که به حضرت گفته بود: «ما رأینا منک یا رسول­الله»

   در مدینه هم حضرت متحمل سختی­ها و دشواری­های بسیار شدند.  دشمنی­ها و خیانت­های قوم یهود از یک سو و کار شکنی­های منافقین مدینه، به سرکردگی عبدالله بن أبی از سوی دیگر، به شدت حضرت را آزرده خاطر می­ساخت با این حال تا زمانی که علیه دولت تازه تأسیس نبوی(ص)، قد علم نکرده، به جنگ برنخاسته بودند، همواره به دیده اغماض به اعمال­شان می­نگریستند و بر توهین­ها و آزارهایشان صبر کرده، بزرگوارانه  عفو می­فرمودند. چشم­پوشی از کار شکنی­های منافقین در غزوه احد و نیز واقعه إفک[20] و دهها مورد دیگر، از جمله این موارد است.

ایشان، حتی از کسانی که قصد جانش را هم می­کردند، بزرگوارانه، گذشت می­کردند چنانچه دختر یهودی را که بعد فتح خیبر، غذایی زهرآلود برای ایشان آورد تا حضرت را بدین گونه به شهادت برساند، مورد عفو قرار دادند.[21]

از جابر بن عبدالله انصاری نیز، نقل شده که روزی حضرت برای استراحت زیر درختی رفته بودند و شمشیرش را به کناری نهادند و خوابیدند در این زمان اعرابی­ای آمد و شمشیر حضرت را گرفت و گفت: «ای محمد(ص) اکنون چه کسی تو را از دست من نجات می­دهد؟» حضرت فرمود: «خدا»، پس اعرابی به لرزه افتاد و شمشیر از دستش افتاد،[22] در خبرهای دیگر، آمده حضرت همان طور در جای خود نشسته بودند و حتی او را تعقیب هم نکرد تا اینکه اعرابی از آنجا دور شد.[23]

   بدویان و تازه­واردان به مدینه نیز، از جمله کسانی بودند که با اخلاق تند و زننده خود موجبات اذیت و آزار نبی­اکرم(ص) را فراهم می­آوردند و حضرت با صبوری و گذشت بخصوصی نسبت به آنها، با آنها  رفتار می­کردند. در برخورد با آنها به قدری صبر و تحمل از خود نشان می­دادند که به نقل امام علی(ع) اصحاب تصمیم می­گرفتند، آنها را توبیخ کرده مورد مؤاخذه قرار دهند، تا موجبات آزار حضرت را فراهم نیاورند.

   اسحاق بن عبدالله از انس بن مالک- خادم پیامبر (ص)- نقل می­کند که با حضرت قدم می­زدیم، در حالی که حضرت بردی با حاشیه­های ضخیم به تن کرده بودند؛ پس اعرابی­ای به حضرت نزدیک شد و برد آن حضرت را چنان کشید که حاشیه­های برد، برگردن حضرت اثر گذاشت. سپس گفت: «ای محمد(ص) از مال خدا که نزد توست به من بده؛ پس حضرت خندید و آن را به او بخشد.»[24]

نویسنده: سید علی اكبر حسینی

برگفته از سایت پژوهشکده باقرالعلوم

پاورقی:

[1] الهندی ،علاء­الدین علی؛ کنزالعمال فی سنن الاقوال و الافعال، تصحیح صفوة السقا، بیروت، مؤسسه الرساله، چاپ پنجم، 1985،ج 3، ص130.

[2] - ابن سید الناس؛ عیون الاثر، بیروت، دارالقلم، 1414، چاپ اول، ج2 ، ص398 و  الوفا با حوال المصطفی، ج2، ص421 .

[3]  - مجلسی، محمد باقر؛ بحارالانوار، تهران، اسلامیه، ج74 ، ص143.

[4] - بیهقی، ابوبکر؛ دلائل النبوة، بیر وت، دارالکتب العلمیه، 1405، چاپ اول، ج1، ص310.

[5] - ابن سعد؛ طبقات الکبری، تحقیق محمد عبدالقادر عطاء، بیروت، دارالکتب العلمیه، 1990، چاپ اول، ج1،ص278.

[6] - همان،ص227.

[7] - ابن اسحاق؛ سیره نبوی، دفترمطالات تاریخ و معارف اسلامی، قم، 1410، چاپ اول، ص211  و بلاذری ، انساب الاشراف، تحقیق سهیل زکار و ریاض زرکلی، بیروت، دارالفکر، چاپ اول، 1996،ج1، ص123  وطبقات الکبری ،پیشین، ص157.

[8] - طبری؛ تاریخ طبری، تحقیق محمد ابوالفضل ابراهیم، بیروت، دارالتراث، 1967، ج2، ص332.

[9] - ابن هشام؛ السیرة النبویه، تحقیق مصطفی السقا و ابراهیم الأبیاری،بیروت، دار المعرفه، بیتا، ج2، ص405 -406.

[10] -واقدی؛ مغازی، ترجمه محمود مهدوی دامغانی، تهران ،نشر د انشگاهی، 1369، چاپ دوم، ص639 و راوندی ، قطب الدین، الخرائج والجرائح، قم، مؤسسه امام مهدی (عج)، 1409، چاپ اول، ج2، ص884.

[11] -  یوسف-29.

[12] - راوندی، نجم الدین؛ شرف النبی، تهران، انتشارات بابک،1361، ص74.

[13] -رازی ابوحاتم؛ اعلام النبوه، تهران، مؤسسه پژوهشی حکمت و فلسفه ایران،1381،چاپ دوم،  ص78.

[14] - انساب الاشراف ،پیشین، ج 1، ص363.

[15] - ابن کثیر؛ البدایه و النهایه،بیروت،دار الفکر،1986،ج4،ص308 وابن اثیر؛ اسد الغابه،بیروت، دارالفکر، 1989، ج2، ص406.

[16] - اعلام النبوه رازی ،پیشین، ص79.

[17] -ابن عبد البر؛ الاستیعاب، تحقیق علی محمد البجاوی، بیروت، دارالجیل، چاپ اول،1992،ج3،ص902.

[18] -همان،ص1314 وابن حجر؛ الاصابه، تحقیق عادل احمد عبدالموجود وعلی محمد معوض، بیروت، دارالکتب العلمیه، چاپ اول،1995، ج5،ص444  و  اسد الغابه، پیشین،ج4، ص176.

[19] - همان ص80 .

[20] - مغازی ، پیشین ،ص318 -320 وزواوی، احمد؛ شمائل الرسول (ص) اسکندریه، دارالقمه، 2006، چاپ اول، ج1،ص215.

[21]- کلینی؛ اصول کافی، تهران، دارالکتب الاسلامیه، 1365،ج6، ص265  و شرف النبی، پیشین،ص71 .

[22] -بحرانی، سید هاشم؛ حلیة الابرارفی احوال محمد (ص) و آله الاطهار(ع)، قم، مؤسسه المعارف الاسلامیه،1411، چاپ اول، ص303  و ابن شهر آشوب ؛      منا قب،قم، انتشارات علامه،1379، ج1 ،ص70.

[23]  - مناقب، پیشین، ص70.

[24] - طبقات الکبری، پیشین، ج1، ص285 و ذهبی، شمس الدین ؛ تاریخ الاسلام و وفیات المشاهیر و الأعلام، بیروت، دارالکتاب العربی،1409، چاپ دوم ،ج1، ص456  و  طبرسی، حسن بن فضل؛ مکارم الاخلاق، قم، شریف رضی،1412، ص17.

روزی جمعی از اصحاب در نزد امام سجاد (ع) حاضر بودند . ناگهان مردی وارد شد و گستاخانه به امام توهین کرد . امام خاموش ماند تا سخنان آن شخص تمام شود . یاران امام ناراحت شدند و خواستند از خود واکنش نشان دهند ، امام آنها را آرام کرد . پس از چندی امام به همراه چند تن از یاران خود ، به منزل آن شخص رفت و وی را احضار کرد . مرد جسور با بی ادبی بیرون آمد . امام فرمود : ای برادر ، آن نسبت هایی که به من دادی اگر درست است و واقعیت دارد ، از خداوند بزرگ برای خویش مغفرت و آمرزش می خواهم . چنانچه برخلاف حقیقت باشد ، از پیشگاه او مسئلت می کنم که تو را مشمول عنایات و الطاف بیکران خود قرار دهد . بیانات ملاطفت آمیز امام سجاد (ع ) ، روح نا آرام آن مرد را تحت تأثیر قرار داد و آثار ندامت و حسرت بر چهره اش ظاهر شد .‌ آنگاه با لحنی سرشار از ادب و احترام به امام گفت : وجود مقدس و والای شما از آن تهمتهای ناروا منزه است و آنچه بر زبانم جاری شد ، خود به آن سزاوارترم »

امام على علیه‏السلام :

اَلعَفوُ تاجُ المَكارِمِ؛

گذشت، اُوج بزرگواریهاست.

غررالحكم، ج1، ص140، ح520

◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊

رسول اكرم صلى‏الله‏علیه‏و‏آله :

مَن كَثُرَ عَفوُهُ مُدَّ فى عُمُرِهِ؛

هر كس پر گذشت باشد، عمرش طولانى شود.

اعلام الدین، ص‏315

◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊

پیامبر صلى‏الله‏علیه‏و‏آله :

مَن عَفا عَن مَظلَمَةٍ أَبدَ لَهُ اللّه‏ُ بِها عِزّا فِى الدُّنیا وَالخِرَةِ؛

هر كس از ظلمى كه در حق او شده گذشت كند، خداوند به جاى آن در دنیا و آخرت به او عزّت مى‏بخشد.

امالى طوسى، ص 182

◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊

امام حسین علیه‏السلام :

إِنَّ أَعفَى النّاسِ مَن عَفا عِندَ قُدرَتِهِ؛

با گذشت‏ترین مردم، كسى است كه در زمان قدرت داشتن، گذشت كند.

الدرة الباهرة، ص 24

◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊

پیامبر صلى‏الله‏علیه‏و‏آله :

تَعافَوا تَسقُطِ الضَّغائِنُ بَینَكُم؛

از یكدیگر گذشت كنید، تا كینه‏هاى میان شما از بین برود.

كنزالعمال، ج3، ص373، ح7004

◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊

امام رضا علیه السلام :

فى قَولِهِ تَعالى: (فَاصفَحِ الصَّفحَ الجَمیلَ) ـ : عَفوٌ مِن غَیرِ عُقوبَةٍ وَلا تَعنیفٍ وَلا عَتبٍ؛

درباره آیه «پس گذشت كن گذشتى زیبا...» فرمودند: مقصود، گذشت بدون مجازات و تندى و سرزنش است.

اعلام الدین، ص‏307

امام على علیه‏السلام :

شَرُّ النّاسِ مَن لایَعفو عَنِ الزَّلَّةِ وَلایَستُرُالعَورَةَ؛

بدترین مردم كسى است كه خطاى دیگران را نبخشد و عیب را نپوشاند.

غررالحكم، ج4، ص175، ح5735

◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊

امام على علیه‏السلام :

جازِ بِالحَسَنَةِ وَتَجاوَزعَنِ السَّیِّئَةِ ما لَم یَكُن ثَلَما فِى الدّینِ أَو وَهنا فى سُلطانِ السلامِ؛

(بدى یا خوبى را) به نیكى پاداش ده و از بدى درگذر، به شرط آن كه به دین لطمه‏اى نزند یا در قدرت اسلام ضعفى پدید نیاورد.

غررالحكم، ج3، ص373، ح4788

◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊

امام صادق علیه السلام :

اَلا اُحَدِّثُكَ بِمَكارِمِ الخلاقِ؟ الصَّفحُ عَنِ النّاسِ وَ مُواساةُ الرَّجُلِ اَخاهُ فى مالِهِ وَ ذِكرُ اللّه‏ِ كَثیرا؛

آیا به شما بگویم كه مكارم اخلاق چیست؟ گذشت كردن از مردم، كمك مالى به برادر (دینى) خود و بسیار به یاد خدا بودن.

معانى الأخبار، ص 191، ح 2

◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊

امام على علیه‏السلام :

عَلَیكَ بِمُداراةِ النّاسِ وَ اِكرامِ العُلَماءِ وَ الصَّفحِ عَن زَلاّتِ الخوانِ فَقَد اَدَّبَكَ سَیِّدُ الوَّلینَ وَ الخِرینَ بِقَولِهِ صلى‏الله‏علیه‏و‏آله : اُعفُ عَمَّن ظَـلَمَكَ وَ صِل مَن قَطَعَكَ وَ اَعطِ مَن حَرَمَكَ ؛

تو را سفارش مى‏كنم به مداراى با مردم و احترام به علما و گذشت از لغزش برادران (دینى)؛ چرا كه سرور اولین و آخرین، تو را چنین ادب آموخته و فرموده است : «گذشت كن از كسى كه به تو ظلم كرده ، رابطه برقرار كن با كسى كه با تو قطع رابطه كرده و عطا كن به كسى كه از تو دریغ نموده است».

اعلام الدین، ص

پیامبر صلى‏الله‏علیه‏و‏آله :

ألا اُخبِرُكُم بِاَشبَهِكُم بى؟ قَالوا: بَلى یا رَسولَ اللّه‏ِ. قالَ: اَحسَنُكُم خُلقا وَ اَلیَنُكُم كَنَفا وَ اَبَرُّكُم بِقَرَابَتِهِ وَ اَشَدُّكُم حُبّا لاِِخوانِهِ فى دینِهِ وَ اَصبَرُكُم عَلَى الحَقِّ وَ اَكظَمُكُم لِلغَیظِ وَ اَحسَنُكُم عَفوا وَ اَشَدُّكُم مِن نَفسِهِ اِنصافا فِى الرِّضا وَ الغَضَبِ؛

آیا شما را از شبیه ترینتان به خودم با خبر نسازم؟ گفتند: آرى اى رسول خدا! فرمودند: هر كس خوش اخلاق‏تر، نرم‏خوتر، به خویشانش نیكوكارتر، نسبت به برادران دینى‏اش دوست‏دارتر، بر حق شكیباتر، خشم را فروخورنده‏تر و با گذشت‏تر و در خرسندى و خشم با انصاف ‏تر باشد.

كافى، ج 2، ص 240، ح 35

◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊

پیامبر صلى‏الله‏علیه‏و‏آله :

اَوصانى رَبّى بِسَبعٍ: اَوصانى بِالخلاصِ فِى السِّرِّ وَ العَلانیَةِ وَ اَن اَعفُوَ عَمَّن ظَلَمَنى و اُعطىَ مَن حَرَمَنى و اَصِلَ مَن قَطَعَنى و اَن یَكونَ صَمتى فِكرا وَ نَظَرى عِبَرا؛

پروردگارم هفت چیز را به من سفارش فرمود: اخلاص در نهان و آشكار، گذشت از كسى كه به من ظلم نموده، بخشش به كسى كه مرا محروم كرده، رابطه با كسى كه با من قطع رابطه كرده، و سكوتم همراه با تفكّر و نگاهم براى عبرت باشد.

كنزالفوائد، ص 184

◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊

پیامبر صلى الله علیه و آله :

مَن یَغفِر یَغفِرِ اللّه‏ُ لَهُ وَ مَن یَعفُ یَعفُ اللّه‏ُ عَنهُ؛

هر كس از خطاها درگذرد، خدایش از او درگذرد و هر كس گذشت كند خدا نیز از او گذشت كند.

نهج الفصاحه، ح 2768

بخشش در سیره امام حسن مجتبی(ع)

روزی شخصی از اهل شام به مدینه آمد. چشمش به امام حسن(ع) افتاد. او را نمی‌شناخت. وقتی از هویت او پرسید و او را شناخت، تحت تأثیر تبلیغات منفی دشمنان اهل بیت عصمت(ع)، حضرت را دشنام گفت. بعد از آنکه عقده دل خود را گشود و ناسزا و فحش بسیار داد، امام حسن(ع) بدون اینکه خشمگین شود و اظهار ناراحتی نماید، نگاهی پرمهر و عاطفه به آن مرد انداخت. چند آیه قرآن را با مضمون لزوم آراستگی به حسن خلق تلاوت فرمود و افزود: «ما برای هر نوع خدمت و کمک به تو، آماده هستیم.» سپس از او پرسید: «آیا اهل شام هستى؟» پاسخ داد: «آرى.» آنگاه فرمود: «من با این‌گونه برخورد و خلق‌وخوی، آشنایی دیرین دارم و سرچشمه آن را به‌خوبی می‌دانم. تو در شهر ما غریبى، اگر احتیاجی داری آماده‌ایم که به تو کمک دهیم و در خانه خود از تو پذیرایی کنیم، تو را بپوشانیم و به تو پول دهیم».مردم شامی که با رفتار خود، منتظر واکنش شدیدی بود و تصور چنین گذشت و عفوی را نداشت، چنان دگرگون شد که گفت: «آرزو داشتم در آن‌وقت، زمین شکافته می‌شد و من در زمین فرو می‌رفتم و این‌چنین نشناخته و نسنجیده گستاخی نمی‌کردم. تا آن ساعت، کسی روی زمین از حسن بن علی و پدرش برایم مبغوض‌تر نبودند، ولی از آن هنگام به بعد، کسی نزد من از او و پدرش محبوب‌تر نیست». منبع: طوبی، تیر 1388 - شماره 34

بزرگوارى و گذشت و اهمیّت صلح
طبق آنچه تاریخ ‌نویسان آورده اند:
در دوران كودكى ، روزى بین امام حسین علیه السّلام و برادرش ، محمّد حنفیّه مشاجره و نزاعى به وجود آمد؛ و محمّد حنفیّه به سوى منزل خود رهسپار گشت ، نامه اى به این مضمون - پس از حمد و ثناى الهى - براى امام حسین علیه السّلام نوشت و فرستاد:
اى برادر، حسین ! به قدرى شرافت و منزلت تو بسیار است كه من به آن مرحله نخواهم رسید.
فضل و بزرگوارى تو را من هرگز درك نخواهم كرد؛ ولى پدر من و تو، علىّ علیه السّلام است كه هیچ كدام ما بر او فضیلت و برترى نداریم .
و امّا مادر من از بنى حنفیّه و مادر تو فاطمه ، دختر رسول اللّه صلّى اللّه علیه و آله ، مى باشد كه چنانچه تمامى موجودات روى زمین پر از مثل مادر من باشد، هرگز به مقام و منزلت مادر تو دست نخواهند یافت .
برادرم ! چنانچه نامه مرا خواندى ، لباس و كفش خود را بپوش و به نزد من بیا و مرا راضى گردان ؛ و مواظب باش كه من در یك چنین فضیلتى بر تو سبقت نگیرم كه تو در آن سزاوارترى .
وقتى كه نامه به دست امام حسین علیه السّلام رسید و آن را قرائت نمود، با سرعت به سوى برادرش حركت كرد و او را از خویش راضى و خوشحال گرداند.
همچنین مرحوم فیض كاشانى در كتاب خود آورده است :
در دوران كودكى حَسَنَین علیهماالسّلام ، بین آن دو نزاعى واقع شد، یكى از اصحاب از این جریان اطّلاع یافت ، به حسین علیه السّلام پیشنهاد داد كه برادرت از تو بزرگ تر مى باشد و سزوار است تو بر او وارد شوى و صلح نمائید.
حسین علیه السّلام فرمود: از جدّم رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله ، شنیدم كه فرمود: چنانچه بین دو نفر نزاعى واقع شود؛ و یك نفر از ایشان در رضایت خواهى و صلح پیشقدم گردد، همانا او قبل از دیگرى وارد بهشت خواهد شد.
و سپس افزود: و من دوست ندارم كه در این امر از برادر بزرگترم سبقت گیرم ؛ و چون این خبر به برادرش ، امام حسن علیه السّلام رسید سریع نزد وى آمد.

برگرفته از سایت غدیر

چهل داستان و چهل حدیث از امام حسین(ع)

مولف: عبدالله صالحی

بخشش و سلامتی

مطالعه‌ای جدید نشان داده است كه بخشش و گذشت در حق دیگران ، منجر به سلامتی انسان می‌شود.مقاله تحقیقی كه در نشریه "Harvard women"s health watch "منتشر شده است، حاكی است ، نخستین اثر گذشت در كاهش فشارهای روحی و روانی است.كاهش فشار روحی به نوبه خود باعث آرامش ماهیچه‌ها ، كاهش فشار خون و كم شدن تعریق می‌شود.هم چنین "بخشش" از طریق بهبود فشار خون و ایجاد آرامش در ضربان قلب ، در سلامت قلب موثر است. بر پایه این مقاله ، تحقیقات هم چنین نشان می‌دهند كه با تبدیل خشم به گذشت و مهربانی، درد و اضطراب بیمارانی كه از دردهای مزمن كمری رنج می‌برند كمتر می‌شود

سخن مشاهیر جهانی درباره بخشش

بخشیدن ، خصلت نجباست . (ورتا)

◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊

عفو کردن خطا، انتقام ملایمی است. (کارنگی)

◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊

بخشش و گذشت، شادی می‌آفریند. (پرمودا باترا)

◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊

راز اندوختن خرد ، یکرنگی است و بخشش . (ارد بزرگ)

◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊

حقیقت را دوست بدار ولی اشتباه را عفو کن. (ولتر)

◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊

بخشش میزان فر و شکوه آدمی را نشان می دهد . (ارد بزرگ)

◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊

برای رسیدن به جایگاهی بالاتر ، گذشت را نیز بیاموزیم . (ارد بزرگ)

◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊

عفو هر کس به اندازه عشق اوست؛ بخشنده‌ها عاشقند. (لاروشفوکولد)

◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊◊

با گذشت ، شما چیزی را از دست نمی دهید بلکه بدست می آورید . (ارد بزرگ)