از زحمات ایشان قدردانی می نماییم.

 ← در صورت امکان، تیتر خبر را به صورت جداگانه از متن خبر، در اول خبر ذکر نمایید.

تلسکوپ فضایی هابل موفق شد با رصد یک ابرنواختر تصاویری بسیار دیدنی از انفجار یک ستاره را تهیه کند.
تلسکوپ فضایی هابل زیر نظر ناسا و اسا تصاویری بی نظیر از ابرنواختر SN1987A تهیه کرد. در این تصویر ماده منفجر شده ای که در تمام جهت ها به اطراف پراکنده می شود به همراه حلقه گاز و گرد و غباری که اطراف این ستاره غول پیکر جمع شده است به وضوح نشان داده می شوند.
این تصاویر که در تازه ترین شماره مجله "ساینس" منتشر شده اند به دانشمندان اجازه می دهند که ترکیبات و روش گسترش بقایای یک ابرنواختر را بررسی کنند.
SN1987A یک ابرنواختر بسیار نزدیک به زمین است. این ستاره 163 هزار سال قبل در ابر بزرگ ماژلان منفجر شد و در سال 1987 کشف شد.
کوین فرانس از دانشگاه کلورادو سرپرست این تیم تحقیقاتی در این خصوص توضیح داد: "در بیشتر موارد، ابرنواخترها اجرام بسیار دوری هستند اما در این مورد، انفجار این ستاره تنها در فاصله 163 هزار سال نوری از زمین رخ داده است. اکنون ما می توانیم بفهمیم که در محیط اطراف یک ابرنواختر پس از انفجار چه اتفاقی رخ می دهد."
هابل بین سالهای 2004 تا 2010 تصاویر مداومی را از این ابرنواختر تهیه کرده و نشان داده است که این ستاره در طول انفجار در فضا میزان زیادی هیدروژن، هلیم، اکسیژن، نیتروژن و عناصر سنگین کمیاب تری چون گوگرد، سیلیسیم و آهن را پخش می کند.
براساس گزارش سافت پدیا، به گفته این محققان، ابرنواخترها محیط کهکشانها را تعییر می دهند و عناصر بیولوژیکی مهمی از جمله اکسیژن، کربن و آهن را برای ایجاد حیات وارد کهکشانها می کنند.
منبع:سافت پدیا

کهکشانهای کوتوله خوراک کهکشانهای مارپیچی می شوند

گروهی از اخترشناسان در دانشگاه مکس پلانک موفق به ردیابی نشانه هایی از پدیده بلعیده شدن کهکشانهای کوتوله توسط کهکشانهای مارپیچی بزرگ در خارج از محدوده همسایه های کهکشان راه شیری شده اند.به گزارش خبرگزاری مهر، اخترشناسان موفق به ردیابی نشانه هایی از کهکشانهای کوتوله ای شده اند که توسط کهکشانهای مارپیچی بزرگتر بلعیده می شوند. کهکشانهای مارپیچی به این شهرت دارند که با بلعیدن همسایه های کوچک خود رشد می کنند و با وقوع این رویداد کهکشانهای کوتوله به شدت پراکنده و متلاشی می شوند.
تیمی بین المللی از اخترشناسان اکنون توانسته اند نشانه های ویژه ای از این رویداد را در کهکشانهای دور دست و فراتر از همسایه های کیهانی کهکشان راه شیری مشاهده کنند. این یافته می تواند اطلاعات جدیدی از سیر تکامل کهکشانها در اختیار دانشمندان قرار دهد.
با هضم شدن کهکشانهای کوتوله توسط کهکشانهای عظیم مارپیچی، این کهکشانهای کوچک ساختارهای ریشه مانند و رشته های ستاره ای را به وجود می آورند، رشته های باریک و طولانی از ستاره ها که به واسطه فعالیتهای انبساطی نیروهای کششی به وجود می آیند.

اخترشناسان به مدت چند دهه چنین رویدادهایی را در همسایگی کیهانی کهکشان راه شیری که به گروه های محلی کهکشانی نیز شهرت دارند، مشاهده کرده بودند. اما گروه های محلی با داشتن تنها سه کهکشان مارپیچی نمونه بسیار کوچکی برای تخمین زدن میزان فراوانی وقوع چنین رویدادی در بخشهای دیگر جهان هستی است.
محققان دانشگاه مکس پلانک بر روی کهکشانهای مارپیچی در فاصله 50 میلیون سال نوری از زمین مطالعه کرده و توانستند برای اولین بار نشانه های بلعیده شدن کهکشانهای کوتوله را توسط کهکشانی مارپیچی و بزرگ در فاصله ای دورتر از گروه های محلی کهکشانها مشاهده کنند.
بر اساس گزارش بی بی سی، محققان اکنون در نظر دارند با استفاده از اطلاعلات به دست آمده و با کمک گرفتن از قدرت پیش بینی رایانه ای میزان فراوانی این رویدادهای کیهانی را محاسبه کنند.

منبع :مهر

دو شهاب سنگ از کنار زمین عبور می کنند

دو شهاب سنگ در فضای میان زمین و ماه به سرعت درحال نزدیک شدن به این سیاره هستند به طوریکه امشب می توان این اجرام آسمانی را با تلسکوپهای آماتوری کوچک در آسمان شب مشاهده کرد.به گزارش خبرگزاری مهر، این دو شهاب سنگ بدون ایجاد هیچ خطری از کنار زمین در فضای میان ماه و زمین عبور می کنند.
یکی از این دو شهاب سنگ با شناسه 2010 RF12 با قطر بین 6 تا 14 متر در حدود ساعت 21:12 به وقت گرینویچ از فاصله 79 هزار کیلومتری زمین عبور می کند که این فاصله یک پنجم فاصله زمین تا ماه است.
شهاب سنگ بزرگتر با شناسه 2010 RX30 با قطر حدود 10 تا 25 متر در حدود ساعت 09:51 به وقت گرینویچ پرواز نزدیک از زمین را از فاصله 248 هزار کیلومتری انجام می دهد.
براساس گزارش spaceweather، این شهاب سنگ در گروه اجرام آسمانی PHA (شهاب سنگهای به طور بالقوه خطرناک) جای ندارند.
شهاب سنگهای گروه PHA به اجرام آسمانی با قطر بیشتر از 100 متر که در فاصله کمتر از 7 میلیون و 500 هزار کیلومتری از زمین عبور می کنند، گفته می شود.
این درحالی است که شهاب سنگهایی از قبیل این دو شهاب سنگ جدید خطری برای زمین ندارند و در صورت عبور از اتمسفر به هزاران قطعه متلاشی می شوند.
پیش از این اجرام آسمانی مشابه از کنار زمین عبور کرده اند برای مثال، اول اکتبر گذشته یک شهاب سنگ با قطر 1/2 متر از فاصله 12 میلیون کیلومتری زمین عبور کرد درصورتیکه این شهاب سنگ به زمین برخورد می کرد می توانست حفره ای به قطر 6/26 کیلومتر و عمق 795 متر ایجاد کند.
تاکنون هزار و 144 شهاب سنگ گروه PHA شناسایی شده اند و ناسا درحال حاضر مشغول ارزیابی جدی انجام یک ماموریت برای ارسال یک روبات به روی یکی از این اجرام آسمانی است.
این ماموریت می تواند در حدود سالهای 2014 تا 2015 انجام شود و در سال 2019 نیز ناسا قصد دارد انسان را برای مطالعه بر روی ساختار این شهاب سنگها به روی یکی از آنها اعزام کند.

 دورترین تصویری که تا به حال گرفته شده

این تصویر به فاصله ی 12میلیارد سال نوری از ماست که تلسکوپ هابل گرفته.

ستاره‌شناسان سراسر جهان بیستمین سالگرد پرتاب تلسكوپ فضایی هابل را جشن گرفتند.
ستاره‌شناسان و دانشمندان سراسر جهان بیستمین سالگرد پرتاب اولین تلسكوپ فضایی ناسا، هابل كه باعث انقلاب در فهم بشر در مورد جهان شد، را در این هفته جشن گرفتند.
تلسكوپ فضایی هابل بیش از هر تجهیزات و تلسكوپ دیگری از اعماق جهانف مرگ و تولد ستارگان و كهكشان‌ها تصویربرداری كرده است. هابل به شناخت بشر از جهان هستی كمك شایانی كرده و در مدت فعالیت خود در مدار زمین، از دورترین نقاط جهان عكسبرداری كرده است.
آژانس فضایی آمریكا در روز ۲۴ آوریل سال۱۹۹۰،‌ شاتل دیسكاوری در حالی كه تلسكوپ فضایی هابل را حمل می كرد با موفقیت از مركز فضایی فلوریدا به فضا پرتاب شد.
این تلسكوپ طوری طراحی شده بود كه می‌توانست در بالای جو زمین در فاصله ۶۱۱.۵ كیلومتر (معادل ۳۸۰ مایل) به كار خود ادامه دهد و به همین علت بر روی تصاویر این تلسكوپ نورهای جو زمین اختلالی به وجود نمی‌آوردند و این سبب شد تا این تلسكوپ نسبت به تلسكوپ‌های زمینی متمایز شود.
در ماه می سال ۱۹۹۰ اولین تصویر هابل به زمین ارسال شد كه این تصویر به طور كامل واضح نبود و می‌توان گفت تفاوت زیادی با تصاویر تلسكوپ‌های زمینی نداشت اما در سال ۱۹۹۳ در مأموریتی با سرنشین این تلسكوپ در فضا تعمیر شد و به فعالیت خود ادامه داد.
هابل در مدت مأموریت خود در دانش بشری تحولی بزرگ ایجاد كرد و توانست از جرم‌هایی در جهان تصویربرداری كند كه مربوط به حدود ۱۴ میلیارد سال پیش بوده است و این امر سبب شد تا دانشمندان بتوانند سن تقریبی جهان را حدس بزنند.
این تلسكوپ فضایی این امكان را به اخترشناسان داده تا بتوانند، فاصله كهكشان‌ها را محاسبه كنند و همچنین این تلكسوپ موفق شده تا نشانه‌های تولد ستاره‌ها و منظومه‌های سیاره‌ای را پیدا كند.
ساخت تلسكوپ فضایی هابل در حدود بیست سال به طول انجامید و هزینه ساخت این تلسكوپ بیش از یك و نیم میلیارد دلار بود.
شاتل آتلانتیس بهار سال گذشته به همراه ۷ فضانورد برای انجام آخرین مأموریت تلسكوپ فضایی هابل به فضا رفت و در این مأموریت فضانوردان ۵ راهپیمایی فضایی انجام دادند و در این راهپیمایی‌ها ژیروسكوپ و طیف‌نگار جدید بر روی این تلسكوپ نصب كردند و دستگاه‌ها و دوربین‌های از كار افتاده هابل را تعمیر كردند و باتری‌های جدید را نیز بر روی هابل نصب كردند.
این تعمیر كه آخرین تعمیر تلسكوپ فضایی هابل بود، عمر این تلسكوپ با ارزش را بین ۵ تا ۱۰ سال اضافه كرده است و همچنین قدرت دید آن را نسبت به قبل وسیع‌تر و قوی‌تر كرده است.
«اد ویلر» یكی از مقامات ناسا گفت: هابل بدون شك موفق‌ترین پروژه علمی در طول تاریخ بشر بوده است.
در زمستان گذشته، تلسكوپ فضایی هابل تصویری از اعماق جهان تهیه كرده كه این تصویر نزدیك‌ترین تصویر گرفته شده به لحظه پیدایش جهان است و این منطقه‌ای كه هابل از آن عكس گرفته فقط ۶۰۰ میلیون سال بعد از بیگ‌بنگ به وجود آمده است یعنی این منطقه ۶۰۰ میلیون سال بعد از پیدایش جهان متولد شده است.
كیفیت تصاویر هابل ۱۰ برابر بهتر و شفاف‌تر از عكس‌هایی است كه توسط بزرگ‌ترین و قوی‌ترین تلسكوپ‌های زمینی گرفته می‌شود.
جان گرانسفلد فضانوردی كه تلسكوپ هابل را تعمیر كرد گفت: هابل تصاویری شفاف و واضحی در اختیار ما قرار می‌دهد و این تصاویر به گونه‌ای ست كه انگار ما خودمان به فضا رفته‌ایم و این اجرام را از نزدیك می‌بینیم.
هابل به بشر نشان داد كه ۵ درصد جهان هستی و كیهان را اجرام مرئی تشكیل می‌دهند و این درحالی است كه ۲۰ درصد كیهان را سیاهچاله‌ها كه هنوز هم ناشناخته‌اند تشكیل داده‌اند.
ارتفاع هابل ۱۳.۲ متر (۴۳.۲ پا) و قطر آن ۴.۲ متر و وزن آن ۱۱هزار و ۱۱۰ كیلوگرم است.
هابل در مدت مأموریت خود عكس‌های زیادی تهیه كرده و به زمین ارسال كرده كه بخشی از این تصاویر بعد از پردازش به صورت عمومی انتشار یافته و دیگر تصاویر، در اختیار اخترشناسان برای مطالعه و بررسی قرار گرفته است.
جانشین هابل، تلسكوپ فضایی جیمز وب قرار است در سال ۲۰۱۴ به مدار زمین قدم بگذارد و از اعماق جهان تصویر تهیه كند.

سازمان تحقیقات نجومی اروپا دوشنبه اعلام کرد بزرگترین تلسکوپ جهان در دشت شمالی شیلی و با صرف هزینه ای برابر یک بیلیون دلار و با هدف جستجوی سیاره های شبه زمینی ساخته خواهد شد.
تلسکوپ بسیار بزرگ اروپا با آینه ای به قطر ۴۲ متر در کهکشانها به جستجوی سیاره های فراخورشیدی خواهد بود و در کنار آن برای حل رمز ماده و انرژی تاریک تلاش خواهد کرد.
این تلسکوپ در ارتفاع سه هزار و ۶۰ متری از سطح دریا و بر فراز کوه های شمالی شیلی در دشتی به نام "آتاکاما" ساخته خواهد شد زیرا این منطقه از آسمانی شفاف و درجات پایینی از بخار آب برخوردار است.
به گفته "لارس لیندبرگ کریستنسن" مدیر بخش EPO در این رصدخانه ابعاد بزرگ این تلسکوپ امکان مشاهده اجرامی به اندازه زمین را به وجود آورده و در عین حال امکان آزمایش مسائل فیزیکی بنیادین را تا درجه ای که تا به حال امکان پذیر نبوده است، امکان پذیر خواهد کرد.
مطالعه بر روی سیاهچاله ها، کهکشانها و ماده و انرژی تاریک از برنامه های مهم این تلسکوپ بزرگ به شمار می رود. این تلسکوپ از سال ۲۰۱۸ به بهره برداری خواهد رسید.

یک گام نزدیکتر به بیگ بنگ / احتمال رصد پلاسمای نخستین جهان

بزرگترین برخورد دهنده ذرات در دنیا واقع در سرن سوئیس پدیده ای را بازسازی و رصد کرد که به نظر می رسد پلاسمای نخستینی است که بلافاصله پس از تولد جهان ناپدید شده است.

تصاویر جدید ماهواره پلانک از یک "فوق خوشه کهکشانی"

این محققان افزودند: "به خاطر حساسیت بسیار بالای دستگاه HFI (دستگاه بسامد بالا) پلانک، می توان میکروامواج یک جرم آسمانی این چنین غول پیکر را با دقت بسیار بالایی رصد کرد به طوری که تاکنون نه در نور مرئی و نه در پرتوهای ایکس امکان این رصد وجود نداشت."
براساس گزارش ساینس دیلی، هدف اولیه پلانک شکار قدیمی ترین نور کیهانی است که به آن "پس زمینه میکروامواج کیهانی" (CMB) گفته می شود.
در حقیقت این اولین تصاویری است که دانشمندان پروژه پلانک موفق شدند از رصدهای این ماهواره از "اثر سونیاف- زلدوویچ" مربوط به این "فوق خوشه کهکشانی" تهیه کنند.

http://www.mehrnews.com/fa/newsdetail.aspx?NewsID=1157525

کشف منشاء شکل گیری قمر مریخ

دانشمندان اعلام کردند موفق به کشف شواهد محکمی شده اند که نشان می دهند بزرگترین قمر مریخ - فوبوس - از صخره هایی که در اثر وقوع انفجاری عظیم از سطح مریخ جدا شده اند به وجود آمده است.

منشاء دو قمر مریخی ، فوبوس و دیموس از گذشته برای دانشمندان به معمایی تبدیل شده بود و نظریه هایی وجود داشتند که این دو جرم را اخترواره هایی معرفی می کردند که در کمربند اصلی اخترواره ها متولد شده و سپس توسط نیروی گرانش مریخ جذب شده اند.
اما مطالعات جدید داستانی متفاوت را بیان می کند که بر اساس آن فوبوس از متراکم شدن موادی که در اثر انفجار ناشی از برخورد شدید یک جرم کیهانی با سطح مریخ به وجود آمده، متولد شده است و یا اینکه فوبوس می تواند از بقایای قمری که به واسطه نیروی گرانش مریخ تخریب شده به وجود آمده باشد. با این همه منشاء این قمر از موادی است که از سطح مریخ به خارج پرتاب شده اند.
رصدهایی که در گذشته در طول موج فروسرخ و مرئی از این قمر انجام گرفته نشان از حضور کندریتهای کربنی دارند، ماده ای که در شهابسنگ هایی که با زمین برخورد کرده اند نیز یافت شده است.
این ماده سنگی و مملو از کربن که از فرایند تولد سامانه خورشیدی به جا مانده است، در میان اخترواره های کمربند اصلی اختر واره ای میان مریخ و مشتری وجود دارند. اما اکنون اطلاعات به دست آمده از فضاپیمای تحقیقاتی مریخی آژانس فضایی اروپا رویدادی متفاوت را نمایان کرده است.
بر اساس این اطلاعات میان سنگهای قمر فوبوس و هر نوع اخترواره کندریتی شناخته شده به واسطه تاریخچه زمین، شباهت کمی وجود دارد. این عدم شباهت می تواند مدل به هم پیوستگی دوباره که بر اساس آن سنگهای پراکنده شده از سطح مریخ طی گذشت زمان متراکم شده و قمر فوبوس را به وجود آورده اند را تقویت کند.
از دیگر نشانه هایی که احتمال وقوع چنین رویدادی را تشدید می کند یافتن سنگ های فیلوسیلیکاتی بر روی فوبوس است، سنگ هایی که تنها در حضور آب شکل گرفته و در گذشته بر روی مریخ نیز دیده شده اند. همچنین مواد معدنی بسیاری بر روی فوبوس مشاهده شده اند که وجود آنها بر روی مریخ به اثبات رسیده است و از آن گذشته ساختار کلی فوبوس بیشتر از اینکه به اخترواره ای در کمربند اصلی شباهت داشته باشد، به خود مریخ شباهت دارد.
همچنین محاسبات نشان می دهند جرم فوبوس نسبت به جرم مواد سازنده اخترواره ها بسیار کمتر است زیرا فوبوس ساختاری اسفنجی شکل دارد که 25 تا 45 درصد از سطح آن از حفره ها پوشیده شده است که این جرم کم می تواند فرضیه جذب شدن فوبوس توسط نیروی گرانش مریخ را نیز رد کند زیرا چنین اخترواره متخلخلی پس از جذب شدن به واسطه نیروی گرانشی مریخ، از هم پاشیده می شد.