تبیان، دستیار زندگی

سلام

در این قسمت زندگی نامه ی شعرای معاصر آورده میشود.

اول از همه از شاعر مورد علاقه ی خودم یعنی سهراب میگم البته دیدم یکی از دوستان به طور کامل و خوب از سهراب گفته اند و من فقط مختصر راجع به سهراب حرف میزنم

زندگی نامه سهراب سپهری

دورهٔ ابتدایی را در دبستان خیام کاشان (۱۳۱۹) و متوسّطه را در دبیرستان پهلوی کاشان (خرداد ۱۳۲۲) گذراند و پس از فارغ‌التحصیلی در دورهٔ دوسالهٔ دانش‌سرای مقدماتی پسران به استخدام ادارهٔ فرهنگ کاشان درآمد. در شهریور ۱۳۲۷ در امتحانات ششم ادبی شرکت نمود و دیپلم دورهٔ دبیرستان خود را دریافت کرد. سپس به تهران آمد و در دانشکدهٔ هنرهای زیبای دانشگاه تهران به تحصیل پرداخت و هم زمان به استخدام شرکت نفت در تهران درآمد که پس از ۸ ماه استعفا داد. سپهری در سال ۱۳۳۰ نخستین مجموعهٔ شعر نیمایی خود را به نام مرگ رنگ منتشر کرد. در سال ۱۳۳۲ از دانشکده هنرهای زیبا فارغ التحصیل شد و به دریافت نشان درجهٔ اول علمی نایل آمد. در همین سال در چند نمایشگاه نقاشی در تهران شرکت نمود و نیز دومین مجموعهٔ اشعار خود را با عنوان «زندگی خواب‌ها» منتشر کرد. آنگاه به تأسیس کارگاه نقاشی همت گماشت. در آذر ۱۳۳۳ در ادارهٔ کل هنرهای زیبا (فرهنگ و هنر) در قسمت موزه‌ها شروع به کار کرد و در هنرستان‌های هنرهای زیبا نیز به تدریس می‌پرداخت. در مهر ۱۳۳۴ ترجمهٔ اشعار ژاپنی از وی در مجلهٔ «سخن» به چاپ رسید. در مرداد ۱۳۳۶ از راه زمینی به کشورهای اروپایی سفر کرد و به پاریس و لندن رفت. ضمنا در مدرسهٔ هنرهای زیبای پاریس در رشتهٔ لیتوگرافی نام نویسی کرد. وی همچنین کارهای هنری خود را در نمایشگاه‌ها به معرض نمایش گذاشت. حضور در نمایشگاه‌های نقاشی همچنان تا پایان عمر وی ادامه داشت. سهراب سپهری مدتی در ادارهٔ کل اطلاعات وزارت کشاورزی با سمت سرپرست سازمان سمعی و بصری در سال ۱۳۳۷ مشغول به کار شد. از مهر ۱۳۴۰ نیز شروع به تدریس در هنرکدهٔ هنرهای تزئینی تهران نمود. در اسفند همین سال بود که از کلیهٔ مشاغل دولتی به کلی کناره‌گیری کرد.

آرامگاه

سهراب سپهری در غروب ۱ اردیبهشت سال ۱۳۵۹ در بیمارستان پارس تهران به علت ابتلا به بیماری سرطان خون درگذشت. صحن امامزاده سلطان‌علی روستای مشهد اردهال واقع در اطراف کاشان میزبان ابدی سهراب گردید.

نام دفتر : لحظه ها و احساس

فهرست:
آرزوی پاک
عشق
دل افروزان شادی
هدیه دوست
از اوج
گلبانگ تو
سرود
پس از باران
شکوه روشنایی
محیط زیست
دریچه
از صدای سخن عشق
هر که با ما نیست
بهار خاموش
ای وای شهریار
ایا برادرانیم؟
شکار
حرف طرب انگیز
روح چمن
قصه شیرین
چراغ راه
ابر بی باران
سحر ها همیشه
مثل باران
تا لب ایوان شما
بهاری پر از ارغوان
رازنگهدارترین
یاد و کنار
عشق
بی خبر
هیچ و باد
ناگهان جوانه میکند
قهر
نوایی تازه
در کوه های اندوه
دل تنگ
خوش آمد بهار
سرود کوه
حصار
با یاد دل که اینه ای بود
برف شبانه
بیهودگی
سحر
در بیشه زار یادها
ذره ای درنور
ترنم رنگین
درس معلم
زبان بی زبانان
لحظه ها و احساس
ایا ؟
به یاران نیمه راه
زبان معیار
آن سوی مرز بهت و حیرت
ای جان به لب آمده
حاصل عشق
آه آن همه خاک
لبخند سحرخیزان
چگونه
زبانم بسته است
ای داد
چشمان سخنگو
ای خفته روزگار

آرزوی پاک

پرواز دسته جمعی مرغابیان شاد
بر پرنیان آبی روشن
در صبح تابناک طلایی
آه ای آرزوی پاک رهایی

عشق

در پی آن نگاه های بلند
حسرتی ماند و
آه های بلند

دل افروزان شادی

نسیم صبح بوی گل پرکند
افق دریایی از نور است و لبخند
دل افروزان شادی را صلا زن
سیه کاران غم را در فروبند

منم زیبا
که زیبا بنده ام را دوست میدارم


تو بگشا گوش دل پروردگارت با تو میگوید



ترا در بیکران دنیای تنهایان



رهایت من نخواهم کرد



رها کن غیر من را آشتی کن با خدای خود

تو غیر از من چه میجویی؟



تو با هر کس به غیر از من چه میگویی؟



تو راه بندگی طی کن عزیزا من خدایی خوب میدانم



تو دعوت کن مرا با خود به اشکی .یا خدایی میهمانم کن



که من چشمان اشک الوده ات را دوست میدارم



طلب کن خالق خود را.بجو مارا تو خواهی یافت



که عاشق میشوی بر ما و عاشق میشوم بر تو که



وصل عاشق و معشوق هم،اهسته میگویم، خدایی عالمی دارد



تویی زیباتر از خورشید زیبایم.تویی والاترین مهمان دنیایم.



که دنیا بی تو چیزی چون تورا کم داشت



وقتی تو را من افریدم بر خودم احسنت میگفتم



مگر ایا کسی هم با خدایش قهر میگردد؟



هزاران توبه ات را گرچه بشکستی.ببینم من تورا از درگهم راندم؟



که میترساندت از من؟رها کن آن خدای دور



آن نامهربان معبود. آن مخلوق خود را



این منم پروردگار مهربانت.خالقت.



اینک صدایم کن مرا.با قطره اشکی



به پیش اور دو دست خالی خودرا. با زبان بسته ات کاری ندارم



لیک غوغای دل بشکسته ات را من شنیدم



غریب این زمین خاکی ام.آیا عزیزم حاجتی داری؟



بگو جز من کس دیگر نمیفهمد.



به نجوایی صدایم کن. بدان اغوش من باز است



قسم بر عاشقان پاک با ایمان



قسم بر اسبهای خسته در میدان



تو را در بهترین اوقات اوردم



قسم بر عصر روشن ، تکیه کن بر من



قسم بر روز، هنگامی که عالم را بگیرد نور



قسم بر اختران روشن اما دور، رهایت من نخواهم کرد



برای درک اغوشم,شروع کن,یک قدم با تو



تمام گامهای مانده اش با من



تو بگشا گوش دل پروردگارت با تو میگوید



ترا در بیکران دنیای تنهایان. رهایت من نخواهم کرد

من ندانم که کی ام

من فقط میدانم

که تویی

شاه بیت غزل زندگیم

تو این قسمت با اجازه همه بزرگواران و بیت نویسان گرام، تذکره ای شاعرانه از دوستان موزون گو وزیبا نویس همین روزهای ی خودمان مرقوم می کنم.

بسم الله....

تو نیستی و این در و دیوار هیچ وقت...

غیر از تو من به هیچ كس انگار هیچ وقت...

این جا دلم برای تو هی شور می زند

از خود مواظبت كن و نگذار هیچ وقت...

اخبار گفت شهر شما امن و راحت است

من باورم نمی شود، اخبار هیچ وقت...

حیف اند روزهای جوانی... نمی شوند ،

این روزها، دو مرتبه تکرار ، هیچ وقت...

بگذار من شکسته شوم ، تو صبور باش

جوری بمان همیشه که انگار هیچ وقت...

عبدالرضا کوهمال جهرمی 

می خواهم از جهنم سرد م جدا شوم

می بوسمت ، که داغ بهشت خدا شوم

می خواهم از تو ... تا نفسی تازه تر کنم

مثل دریچه باز به سمت تو وا شوم

آغوش می کشم به خودم می فشارمت

تا بوی گل بگیرم و ... از خود رها شوم

زل میزنم به مخملی سرخ گونه هات

تا شاعر تغزل شرم و حیا شوم

با حس یک پرنده به لب هات می رسم

شاید که با جهان دگر آشنا شوم

<<اما چقدر دلخوشی خواب ها کم است>>

باید دوباره از سر این شاخه پا شوم

این بار هم مطابق معمول هرشبی

آخر چقدر مسخره ی خواب ها شوم ؟؟!!!
عبدالرضا کوهمال جهرمی

پیشینیان با ما
در کار این دنیا چه گفتند؟
گفتند : باید سوخت
گفتند : باید ساخت

گفتیم : باید سوخت،
اما نه با دنیا
که دنیا را !

گفتیم : باید ساخت
اما نه با دنیا
که دنیا را !

گفتی: غزل بگو! چه بگویم؟ مجال کو؟
شیرین من، برای غزل شور و حال کو؟

پر می‌زند دلم به هوای غزل، ولی
گیرم هوای پر زدنم هست، بال کو؟

گیرم به فال نیک بگیرم بهار را
چشم و دلی برای تماشا و فال کو؟

تقویم چارفصل دلم را ورق زدم
آن برگ‌های سبزِِ سرآغاز سال کو؟

رفتیم و پرسش دل ما بی‌جواب ماند
حال سؤال و حوصله‌‌ی قیل و قال کو؟

از کتاب گلها همه آفتابگردانند