تبیان، دستیار زندگی

با سلام به شما کاربران عزیز انجمن های تخصصی تبیان

همانگونه که در صفحه اصلی سایت تبیان اطلاع داده شد ؛ از این پس قرار است 30 درصد مطالب صفحه اصلی تبیان با قلم و دستان توانای شما تولید گردد .

لذا از شما کاربر گرامی می خواهیم با انتخاب موضوع و انجمن مورد نظر خود ؛ مطلب خودتان را تنها در ذیل همین مبحث مطابق با قالب مندرج در اطلاعیه سایت وارد نمایید .

نمونه مطلب ارسالی

ساختار ورود مقالات باید از الگویی مشابه جدول ذیل پیروی نماید:

برای شما عزیزان آرزوی موفقیت داریم

راز لوگوهای شرکت ‌های معروف فیلمسازی هالیوود

 لوگو؛ فیلمسازی؛ هالیوود؛عصر گوگل؛ دریم ورکس؛ هلال ماه؛ قلاب؛ اسپیلبرگ

تلفیقی

نقد فیلم سینمایی ملک سلیمان

نقد فیلم سینمایی، ملک سلیمان،  نقد فیلم سینمایی ملک سلیمان

تجمیعی

نمی دانم شماهم با من هم عقیده هستید که ژانری به نام فانتزی به معنای واقعی کلمه در سینمای ایران وجود خارجی ندارد. حالا فکرش را بکنید با این دید وارد سالن سینما می شویم تا فیلم ((ملک سلیمان)) را که گفته می شود یک فیلم فانتزی است ببینیم. با این ژیش فرض که چند دقیقه اول فیلم که به نمایش دربیاید خیلی ها میروند ژی کارشان و شاید فقط خودمان در اینجا بمانیم اما زهی خیال باطل؛ فیلم که شروع شد، سکانس ها ژشت سر هم روی ژرده نقش می بستند و این ما بودیم که با چشمانی حیرت زده در حال تماشای یکی از بهترین فیلم های فانتزی ایرانی بودیم. بیش تر شبیه یک رویا بود دیدن یک فیلم که حداقل استانداردهای این ژانر را به خوبی درآورده بود و تا جایی که در توان داشت، می خواست حتی پارا فراتر از آن هم بگذارد. درست است که با د یدن فیلم به شدت یاد ((ارباب حلقه ها)) می افتید یا با دیدن موجودات دودی شکل آن، تصویر سریال ((لاست)) و هیولای دودی شکلش برایتان زنده می شود اما باید قبول کرد که حتی الگوبرداری از این فیلم ها هم کار آسانی نمیست اما سازندگان فیلم ملک سلیمان به حوبی از عهده آن برآمده اند. بنابراین این مژده را به کسانی که عاشق این ژانر و فیلم هایش هستند بدهیم که می توانند با خیال راحت بروند و از دیدن آن لذت ببرند. البته یادتان باشد که نباید انتظار داشته باشید این فیلم قسمت چهارم ارباب حلقه ها باشد.

همشهری جوان/بهزاد یوسفی 

 1-نقد فیلم سینمایی آل

2-نقد، فیلم سینمایی آل

3-تجمیعی

4-

اگر قرار بود سیمرغ بهترین هوچی گری و هیاهو را هم قاتی سیمرغ ها به ملت بدهند حتما علی معلم بابت تهیه کنندگی ((آل)) با فاصله زیاد آن را می گرفت. آل هیچ ربطی به آن عکس های خفن مصطفی زمانی آنا نعمتی و حتی پوستر اره صفت آن ندارد و برعکس این ظاهر تبلیغاتی اصلا فیلم ترسناکی نیست و سکوت تماشاچی موقع دیدن آن بیش تر از بهت زدگی ناشی از سر کار رفتن است. آل ماجرای سینا (زمانی) است که با فریبا، زن حامله اش (هنگامه حمیدزاده) برای ماموریتی اداری به ارمنستان می رود. سینا مشکل روانی دارد و چون مادرش موقع به دنیا آمدن او مرده، ترس از دست دادن زنش او را متوهم کرده. قصه یک خطی داستان تا حدی شبیه ((شب بیست و نهم)) است اما تکلیفش با خودش معلوم نیست. می خواهد مخاطب را بترساند؟ یک آدم روان پریش را نشان بدهد یا قدرت صدا و تصویر و طراحی صحنه اش را به رخ بکشد؟

آل هرچه قدر فیلمنامه ضعیفی دارد- بهقول بهرام عظیمی، نویسنده داستان آل و انیماتور معروف سیاساکتی که آن را برای فیلم انیمیشنی کوتاه 20 دقیقه ای نوشته- طراحی صحنه و لباس و نور در خورتوجهی دارد. استفاده از فضای سرد و خاکستری ارمنستان و خانه قدیمی و پر از سوراخ و سنبه خیلی به تیم سازنده کمک کرده. در کنار این، آل هدچیزی نداشته باشد فرصت خوبی بوده تا مصطفی زمانی قالب یوزارسیف را بشکند که انصافا هم تئانسته این کار را بکند. هیچ کس با دیدن زمانی یاد یوزارسیف نمی افتد. مطمئنا آل در جمع فیلم های ترسناک نیست؛ یک فیلم خوش آب و رنگ است؛ بنابراین شاید بد نباشد سازندگان عبارت ((تقدیم به ساموئل خاچیکیان و امیر قویدل))-سازندگان مرحوم شده ژانر دلهره-را از تیتراژ ابتدایی آن حذف کنند.

5-نویسنده:احسان ناظم بکایی/همشهری جوان 

اسخوان های دوست داشتنی

امتحان؛ استخوان دوست داشتنی؛ پیتر جکسون؛ مارک والبرگ

تلفیقی

فرانک مجیدی: معمولاً وقتی امتحان‌های ترم یا یک امتحان سنگین را می‌دهم، و هنوز ذهنم از فشارش خلاص نشده، یک کابوس می‌بینم. همیشه یک جور است. خواب می‌بینم دیر به سر جلسه رسیده‌ام، ولی یادم رفته خودکارهایم را با خودم بیاورم. با کلی التماس استادم را راضی می‌کنم که برگردم و خودکارهایم را بیاورم. «به‌خدا زود برمی‌گردم استاد! خونه‌ام همین‌جاست!» قبل از اینکه راضی شود از پله‌ها می‌روم پایین، یعنی سُر می‌خورم،از چهارده، پانزده پله می‌پرم. می‌دوم، از دانشکده می‌آیم بیرون. ولی به اولین خیابانی که می‌رسم، خیابان خانه‌یمان تو شهر خودم هست. مهم نیست! این‌جا توی کشوی پایین میز تحریرم یک جامدادی پر از خودکار آبی دارم! کسی خانه نیست،از حیاط تا اتاقم را پریده‌ام. دو تا خودکار برمی‌دارم. بیرون دروازه‌ی خانه هستم.باید بدوم. می‌دوم. خیلی تند، ولی پیش نمی‌روم. وحشت کرده‌ام. هرچه می‌روم، از نیم متری در خانه دورتر نمی‌شوم! هوا تاریک شده، می‌دانم امتحان تمام شده، صدای نفس‌هایم را می‌شنوم…. بیدار می‌شوم، ساعت شش صبح است. باید بلند شوم. خسته‌ام…

تازه‌ترین اثر خالق «ارباب حلقه‌ها» در مقام کارگردان، پیتر جکسون، «استخوان‌های دوست‌داشتنی» نام دارد. فیلم از روی رمان پرفروش و مورد اقبال خوانندگان در سال ۲۰۰۲ به قلم «آلیس سِبالد» (Alice Sebold) ساخته‌ شده است. سوزی سالمون (سائوریس رونان)، دختر ۱۴ ساله‌ی زیبا و شادی است که با پدر (مارک والبرگ) و مادرش (ریچل وایز) و خواهر و برادر کوچکترش زندگی می‌کند. او عاشق عکاسی است و از همه چیز عکس می‌گیرد. حتی وقتی همسایه‌ی تنهایشان، آقای هاروی (استنلی توچی) یکی از گل‌های رز باغچه‌اش را می‌چیند و به پدر و مادرش می‌دهد. او به پسری با اصلیت هندی علاقمند است. یک روز پسر به او اظهار علاقه می‌کند، او شادمان به خانه باز می‌گردد که غروب همان روز، ۶ دسامبر ۱۹۷۳ آن اتفاق می‌افتد و…

امسال نام پیتر جکسون، بخاطر تهیه‌کنندگی فیلم «بلوک ۹»، در میان کاندیداهای اسکار دیده‌ می‌شود، اما از فیلم استخوان‌های دوست‌داشتنی، یک‌بار میان کاندیداها نام برده شده، آن هم بخاطر نامزدی «استنلی توچی» در رشته‌ی بهترین بازیگر مرد نقش مکمل است. این بازیگر اصالتاً ایتالیایی که از نظر ظاهری، شباهت زیادی به بروس ویلیس دارد، ستاره‌ی درخشان فیلم است. نقش او با وجود اندک بودن دیالوگش، بشدت تکان‌دهنده و تعیین کننده است، او اغلب با کنش‌های فیزیکی و میمیک چهره‌اش بیننده را سخت تخت تاثیر قرار می‌دهد و تنها با دیدن این فیلم است که می‌توان دانست نامزدی او کاملاً منصفانه است. کارگردانی پیتر جکسون نکته‌ی مثبت دیگر فیلم است، او که در نگارش فیلم‌نامه با فرن والش و فیلیپا بویِنس همکاری داشته، توانسته آسیب خانواده پس از حادثه، نگرانی‌ها، دلتنگی‌ها و تجسم دنیای بعدی را به تصویر بکشد. با آن‌که این‌ کار، بسیار متفاوت از ارباب حلقه‌ها و کینگ‌کنگ است، اما باز بسیار وابسته به جلوه‌های ویژه‌ی سورئالیستی است و رفت و بازگشت‌ها بین دنیای واقعی و دنیای فانتزی سوزی، یک رئالیسم جادویی تاثیرگذار می‌آفریند. فیلم بسیار وابسته به نشانه‌ها است. نشانه‌هایی که در ابتدای فیلم دیده می‌شود به تدریج در قسمت‌های انتهایی فیلم مفهوم می‌یابد و بدی کاملاً منصفانه مجازات می‌شود، این سبک مجازات، من را به یاد فیلم‌های «مسیر سبز» و «رهایی از شائوشنگ»، آثار درخشان فرانک دارابونت می‌اندازد. اگر بیننده‌ی دقیقی باشید، در سکانسی که پدر و مادر سوزی برای گرفتن عکس‌هایی که سوزی انداخته به عکاسی فروشگاه رفته‌اند، پیتر جکسون را با ظاهر جمع و جور شده‌اش پشت ویترین مغازه در حال امتحان یک دوربین می‌بینید. طراحی گریم، صحنه و لباس هم به‌خوبی بیننده را با سالهای اولیه‌ی دهه‌ی هفتاد می‌برد.

فیلم در مجموع دوست‌داشتنی و خوب بود و می‌توانم تماشایش را به شما توصیه کنم، چشم‌های درشت آبی و معصوم سوزی، روایت خوب و بازی فوق‌العاده‌ی استنلی توچی را مسلماً به‌راحتی از یاد نمی‌برید. زندگی خیلی کوتاه است، و همه‌ی ما می‌میریم. بچه‌ها خیلی معصومند، آن‌ها به بهشت می‌روند.

نویسنده: علی صفت زاده

منبع: سایت یک پزشک

عالی بود.