تبیان، دستیار زندگی

«وَ اِذا قیلَ لَهُمْ لا تُفْسِدُوا فی الْاَرْضِ قالُوا اِنَّما نَحْنُ مُصْلِحُون. اَلا اِنَّهُمْ هُمُ الْمُفْسِدُون.» سوره بقره ایات 11و12

صحبت از دین که میشود میگوید اصلاً دین مربوط به امور شخصی است نه امور اجتماعی!

دین نه اقتصاد دارد، نه امور سیاسی، نه مسائل اجتماعی و نه اصلا ارزشهای اخلاقی!

یک سری مناسک و آداب و رسوم قراردادی، به عنوان پرستش چیزی که شخص فکر میکند خدای اوست! ممکن است این مفهوم در قالب بتپرستی یا خداپرستی باشد! ممکن است کسی هم دوگانهپرست و یا سهگانهپرست باشد، دین همین است!

پرستیدن بتی که از سنگ تراشیده شده یک صراط مستقیم است، عبادت آن خدایی هم که اسلام میگوید که از جسم و جسمانیات منزه و کمال مطلق است، دین و صراط مستقیم دیگری است! هیچ تفاوتی هم ندارند! چگونه تفاوتی ندارند؟ چون به نظر آنها هیچ کدام واقعیت ندارد. اگر دروغ باشد، چه تفاوتی میکند که این

دروغ باشد یا آن دروغ! چنین کسانی ادعای دینداری میکنند، نه دینداری تنها، ادعای این که ما راهبر و راهنما هستیم! دیگران را راهنمایی میکنیم و به آنها دین یاد میدهیم!

البته زمانی که درباره احکام اسلام صحبت میشود نهایتاً برای این که دیگران را فریب بدهند میگویند بله، این حکم از اسلام است، ولی برای 1400 سال پیش از این بوده است! امروز شرایط تغییر کرده، اسلام هم که پویاست و هر روز تغییر شکل میدهد!

کسانی که صدها هزار شهید دادند برای این که نظام اسلامی برپا شود این اسلامی را میخواستند که شما میگویید؟ این کفری را که شما اسم آن را اسلام گذاشتید؟ این افسادی که شما اسم آن را اصلاح گذاشتید؟

به من گفتند چرا این مطالب را میگویی؟ اگر نگویم پس چه زمانی و در کجا این حرفها گفته میشود؟ همه مردم که روزنامهخوان نیستند. آقایان اصلاح را در این موارد میدانند.

«وَ اِذا قیلَ لَهُمْ لا تُفْسِدُوا فی الْاَرْضِ قالُوا اِنَّما نَحْنُ مُصْلِحُون. اَلا اِنَّهُمْ هُمُ الْمُفْسِدُون.»

منبع :آذرخشی دیگر از اسمان کربلا ....نویسنده مصباح یزدی

ابوهریره [ابوهریره در سال هفتم هجری اسلام اورد بیش از هر صحابی دیگر از پیامبر ص حدیث نقل کرده تا انجا که عصر خلفا بارها به کار او اعتراض کردند } از کسانی است که 3 سال آخر عمر شریف پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم را درک کرد وی در دور خلافت امیرالمؤ منین علی (علیه السلام) سکوت ظاهری کرد و از خیر خواهی به دستگاه

معاویه دریغ نمی نمود.

در هنگام جنگ صفین از جنگ کناره گرفت و روزی را در خیمه گاه حضرت امیر (علیه السلام) و روز دیگر را در میان لشکریان معاویه می گذراند و گویند در نماز به حضرت اقتدا می کرد ولی سفره معاویه را ترجیح می داد و بر سفره او حاضر می گشت و می گفت: غذای معاویه چرب تر و نماز با علی (علیه السلام) افضل است...

[شرح نهج البلاغه ابن ابی حدید ج 4 ص78

بحارالأنوار: ج 22. همچنین به آیات مربوط به «منافقین» در قرآنسوره های العمران ونسا ومائده وانفال وتوبه وعنکبوت واحزاب ومحمد وفتح ومجادله وحدید ومنافقین وحشر مراجعه شود.

مشکل بزرگ جامعهی مسلمین خط نفاق بود که به خاطر نقاط ضعف مختلف افراد، روح ایمان را از آنان میگرفت و به سوی خود جذب میکرد.

این عده از همان ابتدای بعثت در میان مسلمانان بودند و بعضی از همان اوّل با نیت منافقانه مسلمان شدند، ولی تعدادشان کم بود. هر چه قدرت اسلام بالا میگرفت تشکّل منافقین هم انسجام بیشتری مییافت و در پوشش اسلام ضرباتی مهلکتر از کفار و مشرکین بر پیکر نهال تازهی اسلام وارد میکردند.

آنها مثل شیطان اغواگر به وسوسه این و آن میپردازند، و قول هر گونه مساعدت و كمك به آنها میدهند، و آنان را به میدان حوادث میفرستند و آلوده انواع گناه میكنند، اما در بحرانیترین حالات آنها را در وسط میدان رها كرده برای حفظ جان یا منافع خویش فرار میكنند!

و این است سرنوشت كسانی كه با منافقان همكار و هم پیمانند.

كمثل الشیطان اذ قال للانسان اكفر فلما كفر قال انی بریء منك انی اخاف الله رب العالمین: