تبیان، دستیار زندگی

 با سلام به دوستان در این بخش خبرهایی از نجوم وآسمان شب را قرار دهیم تا همه از آن استفاده ببریم

با تشکر                                                                                                  

                                                                                                                                                                                                                     «مارس اكسپرس» تصاویری جدید از گدازه‌های جامد سطح مریخ مخابره كرد



كاوشگر مریخی «مارس اكسپرس» تصاویر جدیدی از دهانه آتشفشانی «دائدالیا پلانوم» بر سطح این سیاره سرخ ارسال كرده كه نشان دهنده وجود جریان‌های گدازه‌های سفت شده و بر روی این سیاره هستند.
دانشمند‌ان اعلام كردند كه «دائدالیا پلانوم» در جنوب شرق «آرسیا مونز» یكی از بزرگترین آتشفشان‌های سطح مریخ واقع است.
قطر این دهانه آتشفشانی ۳۵۰ كیلومتر و ارتفاع آن ۱۴ كیلومتر است.
محققان می‌گویند: در این منطقه جریان‌های گدازه‌یی سفت شده بی شماری دیده می‌شود كه مربوط به دوره‌های زمانی متفاوت و مختلفی هستند.
این جریان‌ها از منطقه جنوبی «آرسیا مونز» نشات می گرفته‌اند.
محققان خاطر نشان كرد: در یك تقسیم بندی كلی این جریان‌های گدازه‌یی به دو بخشی تقسیم می‌شوند كه یكی جوانتر و یكی در لایه‌های پایینی و كهنه‌تر هستند.
                                                                                                           شهاب‌سنگهای مهاجم
سطح ماه بسیار بیش از آنچه تا کنون تصور می‌شده است، توسط سنگهای آسمانی بمباران می‌شود.
نتایج تحقیقات تجربی بیل کوک (Bill Cooke)، رئیس بخش سنگهای آسمانی ناسا و تیم همراهش بعد از ثبت دو برخورد بزرگی که در 17 نوامبر 2006 بر سطح ماه مشاهده گردید، نشان می‌دهد که تعداد برخوردهای ثبت شده در سال گذشته چهار برابر آنچه شبیه‌سازیها نشان می‌دهند بوده است. چنین بمباران سختی می‌تواند برنامه‌هایبلند‌پروازانه سکونت در سطح ماه را با چالشی بزرگ روبرو نماید. بیل کوک در این زمینه می‌گوید: "ما از حدود یک سال پیش تا کنون که کار رصد سطح ماه را آغاز نموده‌ایم،12 برخورد ثبت شده در لیست خود داریم که این تعداد حدوداً 4 برابر آن‌چیزی است که مدل‌سازیهای کامپیوتری ما پیش‌بینی می‌کردند."

نقشه شماتیک 12 برخورد ثبت شده توسط تیم بیل کوک بر سطح آبله گون ماه‏

حدود یک ماه پیش زمین از میان ابری از پسماندها و غبار به جا مانده از دنباله دار 55پی/تمپل تاتل (55P/Tempel-Tuttle) گذر کرد. این اتفاق هر سال در اواخر آبان ماه روی می‌دهد و در نتیجه بارش شهاب‌سنگی بسیار زیبا و معروفی به نام بارش شهابی اسدی میهمان هزاران چشم مشتاق می‌شود.ماه نیز از این باران شهاب‌سنگی بی‌نصیب نمی‌ماند. تفاوت در اینجاست که سنگهای مذکور در جو زمین سوخته و با نور خود آسمان زیبایی را برای ما به ارمغان می‌آورند اما ماه فاقد جو محافظی مانند اتمسفر زمین است و بنابراین هر سنگ آسمانی سرگردانی که در دام گرانش ماه گرفتار می‌شود، لاجرم به سطح آبله‌گون آن برخورد خواهد نمود. بیشتر آنچه به سطح ماه برخورد می‌کنند، ابعاد بسیار کوچکی در حد دانه شن دارند و برخورد آنها به سختی احساس می‌شود. سنگهای بزرگتر اما در برخورد با ماه گودالهای برخوردی بزرگ و کوچکی را به وجود می‌آورند. برخورد سریع این اجرام به سطح ماه باعث ایجاد انفجار و تشعشع امواجی می‌شود که به ابعاد، سرعت و جنس مواد بستگی دارد. نور برخی از این برخوردها از زمین نیز دیده می‌شوند.
در 27ام آبان ماه گذشته زمانی که ماه از میان مدار تمپل-تاتل گذر می‌کرد، گروه همکاران بیل کوک، دو تلسکوپ بازتابی 14 اینچی خود را که در مرکز پروازهای فضایی مارشال مستقر می‌باشند به سمت بخش تاریک تنها قمر طبیعی زمین نشانه رفتند. پس از گذشت تنها 4 ساعت ، آنها دو برخورد واضح را در فیلمی که از دهانه تلسکوپها ضبط می‌کردند، مشاهده نمودند.
درخشندگی برخورد اول که در اقیانوس پراکلاروم (دریای طوفانها) روی داد از قدر 9 بود. برخورد دوم که در مناطق مرتفع ماه و نزدیک دهانه گوس اتفاق افتاد، درخشنده‌تر از اولی ظاهر شد و دارای قدری از درجه 8 بود.
کوک در این رابطه می‌گوید:" انفجارهایی که ما ثبت کردیم در اثر برخورد شهاب‌سنگهایی با قطر متوسط 5 تا 8 سانتیمتر به سطح ماه به وقوع پیوسته بودند و انرژی برخوردی آنها معادل 0.3 تا 0.6 مگاژول و یا به زبان ساده‌تر معادل انفجار 80 تا 160 کیلوگرم تی‌ان‌تی بوده است."
انرژی عظیمی که در اثر برخورد یک شهابسنگ 3 سانتیمتری آزاد می‌شود ناشی از سرعتبسیار زیاد این اجرام فضایی است. در مورد نمونه خاصی که مربوط به پسماندهای ناشی از دنباله‌دار تمپل-تاتل می‌باشد، سرعت مداری آنها بالغ بر232000 کیلومتر بر ساعت است. برخورد با جسمی بسیار کوچک که چنین سرعتزیادی دارد انرژی عظیمی تولید خواهدکرد که پرتوافشانی آن حتی از پس لایه‌های ضخیم جو زمین نیز قابل رویت است.


در این تصویر نور حاصل از برخورد شهاب سنگ را در نزدیکی دهانه گوس و به قدر 8 مشاهده می کنید
برای مقایسه بد نیست بدانید زمانی که کاوشگر فضایی اسمارت-1 در 12 شهریور 1385 طی یک عملیات از پیش طراحی شده با سطح ماه برخورد کرد (اسمارت-1 خود را وقف دانش بشری کرد)، انرژیی معادل شهابسنگهای مورد اشاره آزاد نمود. اسمارت-1 که اولین کاوشگر آژانس فضایی اروپا esa به منظور کاوش و بررسی سطح ماه بود حدود 350 کیلوگرم وزن داشت و محموله اصلی آن، مکعبی به اضلاع یک متر بود.
از آبان 1384 که تیم بیل کوک ماه را زیر نظر گرفته‌اند تا این لحظه حدود 12 برخورد(با در نظر گرفتن دو برخورد اخیر) ثبت شده است. بیشتر این برخوردها در اثر سنگهای سرگردانی بوده که به ابر غباری به جا مانده از دنباله‌داری نظیر تمپل-تاتل مربوط نمی‌شوند. کوک تخمین می‌زند که چنانچه دائماً سطح ماه را رصد نمایند، به ازای هر چهار ساعت مشاهده، حداقل یک برخورد درخشان ثبت خواهد شد. این موضوع بسیار عجیب به نظر می‌رسد چرا که تخمین فوق بیش از چهار برابر بهترین مدل‌سازیهای کامپیوتری است که تا کنون به کار می‌رفته‌اند. کوک اشاره می‌کند که مشکل اصلی به مدل آماری داده شده به کامپیوتر مربوط می‌شود. این مدل بر اساس مشاهداتی که از سطح زمین صورت گرفته است بنا شده و مطمئناً با آنچه واقعاً در سطح ماه روی می‌دهد متفاوت است. بنابراین ما احتیاج داریم که مدت زمان بیشتری را به مشاهده مستقیم سطح ماه اختصاص دهیم. به این ترتیب ما قادر خواهیم بود مدلی دقیقتر و مطمئنتر از چگونگی برخورد سنگهای آسمانی با ماه ارائه دهیم.
به نظر می‌رسد با توجه به برنامه‌های آتی ناسا جهت ایجاد پایگاه‌های فضایی در سطح ماه و اعزام فضانوردان به آنجا، باید اطلاعات بیشتری درباره برخورد سنگهای آسمانی با سطح ماه جمع‌آوری شود. تجهیزات گران قیمتی که با هزینه‌های سرسام‌آور به سطح ماه فرستاده می‌شوند و جان پرارزش فضانوردان به مراقبت کاملی احتیاج دارد که تنها در سایه اطلاعات به دست آمده از چنین مطالعاتی مقدور خواهد بود.
سنگهای آسمانی علاوه بر مخاطره برخورد مستقیم، خطرات جانبی و غیر مستقیمی نیز دارند. یکی از خطرات غیر مستقیم برخورد یک سنگ آسمانی کوچک در نزدیکی محل اقامت فضانوردان، گرد و غبار فراوانی است که ممکن است بر سطح اقامتگاه‌های فضایی و یا ابزار و تجهیزات فضانوردان فرود آید. این موضوع علاوه بر کاهش راندمان صفحات خورشیدی خطر بسیار مهیب دیگری را نیز به دنبال دارد. در زمین، اتمسفر با جذب بسیاری از تشعشعات پر انرژی و مهلک خورشید، آفتابی درخشان و مطبوع را به ما هدیه می‌دهد، اما در ماه شرایط به گونه دیگری است و در طول روز، تمام طول موجهای تابشی خورشید از طیف رادیویی تا امواج پر انرژی گاما، سطح ماه را دائماً برشته می‌کنند. در چنین شرایطی سطوح تیره با جذب انرژی تابشی به سرعت و شدت داغ شده و دمای سطحی آنها بالا می‌رود. واضح است که گرد و غبار به هوا برخواسته در اثر برخورد یک شهاب سنگ آسمانی به دلایل گفته شده بسیار خطرناک خواهد بود.
23ام و 24ام آذر ماه جاری، بار دیگر زمین و به طبع آن ماه از میان ابر غباری دنباله‌دار دیگری به نام فایتون (ارابه‌ران)خواهد گذشت. کوک و تیمش در آن زمان ماه را به دقت رصد خواهند کرد تا از کمیت و کیفیت برخوردهای احتمالی اطلاعات جدیدی کسب نمایند.
__________________
وقتی انسان آرامش را در خود نیابد ، جستجوی آن در جای دیگر کار بیهوده ای است .
         

شهابی كه زمین را روشن كرد / عكس                                                                                                     یك روز پس از اوج بارش شهابی جوزایی، آذرگوی بسیار درخشانی در آسمان صحرای موجاوه در آمریكا درخشید. با توجه به عكس، تخمین زده میشود روشنایی این شهاب به اندازه ماه تربیع باشد!


آذرگوی، شهابی است كه از سیاره ناهید پرنورتر دیده شود. تصویربرداری از شهابها دشوار است، چراكه معمولا 20 برابر كم نورتر ثبت میشوند و كسی نمیداند شهاب از كجای آسمان میگذرد. اما این عكاس خوش شانس توانسته این آذرگوی فوق العاده را در این تصویر ثبت كند.

حلقه های رنگین زحل



فضاپیمای بین المللی كاسینی تصویری از زحل مخابره كرده است كه با رنگ طبیعی برداشته شده و نشان میدهد كه حلقه های مشهور این سیاره در رنگهای صورتی، خاكستری و كمی قهوه ای هستند.


به گفته دانشمندان این تصویر در روز 21 ژوئن، چند روز قبل از ورود این فضاپیما به مدار زحل و از فاصله 6.4 میلیون كیلومتری این سیاره گرفته شده است. این حلقه ها بیش از هرچیز از یخ به وجود آمده اند كه در حالت خالص سفید رنگ به نظر میرسد. به اعتقاد محققین در آزمایشگاه جت پروپالژن (Jet Propulsion Laboratory) رنگهای متفاوت مشاهده شده در این حلقه ها در اثر وجود مواد مختلفی چون انواع سنگها و تركیبات كربن است.
هفت حلقه اصلی زحل با حروف الفبا و از A تا G نامگذاری شده اند اما این نامگذاری بدون ترتیب انجام گرفته است. تصاویر تهیه شده از نزدیك (close up) كه نشاندهنده جزئیات حلقه ها هستند و بلافاصله پس از ورود فضاپیما به مدار در روز 30 ژوئن ارسال شده اند، سیاه و سفید هستند.
درخشانترین قسمت در در این عكس جدید، حلقه B است كه حلقه ای به قطر تقریبی 25745 كیلومتر بوده و دارای نوارهای متعددی با رنگ مشخص زرد-قهوه ای هستند. به گفته ناسا، رنگهای مختلف در حلقه های زحل پیش از این نیز توسط لسكوپ فضایی هابل (Hubble) و فضاپیمای Voyager كه در سالهای 1980 و 1981 از كنار زحل گذشته بود، دیده شده بودند اما این رنگها در تصویر ارسالی كاسینی بسیار واضحتر و متمایزتر هستند.
كاسینی كه پروژه مشترك 3.3 میلیارد دلاری ناسا و آژانسهای فضایی اروپا و ایتالیاست، اولین فضاپیمایی است كه در مدار زحل قرار میگیرد.

منبع

هابل، دورترین اجرام عالم را رصد كرد                                                                                                                                                                                                                                         تلسكوپ فضایی هابل كه اردیبهشت ماه برای آخرین بار تعمیر و به‌روزرسانی شد، موفق شد پرتوهای فروسرخ دورترین اجرام عالم را ثبت كند. كم‌‌نورترین و سرخ‌ترین اجرامی كه در این تصویر دیده می‌شوند، كهكشان‌هایی هستند كه در ششصد میلیون سالگی پس از مهبانگ تشكیل شده‌اند و روشنایی آنها یك میلیارد بار كم‌تر از توان بینایی چشم انسان است. تاكنون هیچ كهكشانی در این دوران از عالم مشاهده نشده بود.



این تصویر كه در اوایل شهریور امسال گرفته شد، فراژرف2009 نام گرفته و برای تهیه آن، هابل به صورت فلكی كوره نشانه رفت؛ دقیقا همان جایی كه در زمستان 2004 / 1382 به آنجا نشانه رفت و توانست تصویر مشهور فراژرف هابل را ثبت كند. فیلم زیر، نمایی از منطقه هدف هابل را در آسمان شب نشان می دهد كه به تدریج به محدوده مورد نظر زوم می كند.
تصویر فراژرف هابل با استفاده از دوربین‌های پیشرفته نقشه‌برداری، ACS و دوربین و طیف‌نگار فروسرخ NICMOS و نوردهی یك میلیون ثانیه ثبت شد؛ درحالی‌كه دوربین پیشرفته دیدگسترده 3، WF3 این امكان را در اختیار اخترشناسان قرار داد كه تنها با استفاده از یك دوربین كه پرتوهای فرابنفش تا فروسرخ را ثبت می‌كند، و صرف زمان نوردهی 48 ساعت طی ده روز، یعنی یك‌ششم زمان سابق؛ تصویری بهتر و دقیق‌تر از قبل را بدست آورند.
به دلیل انبساط روزافزون عالم، هرچه جسمی از ما دورتر باشد، سرعت دورشدنش نیز از زمین بیشتر است. به همین دلیل، پرتوهایی كه از اجرام بسیار دوردست منتشر می‌شوند، به‌قدری كشیده می‌شوند كه وقتی به زمین می‌رسند، در محدوده فروسرخ قرار می‌گیرند و دیگر نمی‌توان این اجرام را در پرتوهای مریی یا فرابنفش مشاهده كرد.

دوربین دید گسترده 3 برای تهیه این تصویر، سه باز از این منطقه عكس‌برداری كرد؛ هر بار به مدت 16 ساعت و با استفاده از یكی از فیلترهای فروسرخ 1.05 میكرومتر، 1.25 میكرومتر و 1.6 میكرومتر. سی.سی.دی دوربین هابل برخلاف دوربین‌های عكس‌برداری موجود در بازار، رنگی نیست و شدت نور عكس را اندازه‌گیری می‌كند. بنابراین، تصاویر ارسالی هابل در هر فیلتر، خاكستری است.

اخترشناسان پس از دریافت و پردازش این تصاویر، آنها را با رنگ‌های كاذب رنگ‌آمیزی كردند؛ بدین‌شكل كه تصویر پرتوهای 1.05 میكرومتری را آبی، پرتوهای 1.25 میكرومتری را سبز و پرتوهای 1.6 میكرومتری را قرمز رنگ كردند و با تركیب آنها، تصویر نهایی را كه مشاهده كردید، بدست آوردند.

منبع:khabaronline

در جستجوی قمر گمشده سیاره گردن‌شكسته                                                                                                   شاید شبیه به داستان‌های كودكانه به نظر برسد، اما این كه تمایل عجیب اورانوس ممكن است از قمر بزرگ آن نشات گرفته باشد، یك حقیقت است.

اورانوس حول محوری می‌چرخد كه تقریبا خوابیده بر صفحه سیستم خورشیدی است، و نه عمود بر آن. و هیچ كس هم دلیل این امر را نمی‌داند. یك نظریه در مورد این حركت عجیب این است كه تمایل آن نتیجه برخورد با جسمی هم‌اندازه زمین است؛ اما ایگناسیو ماسكیورا از انستیتو SETI در كالیفرنیا می‌گوید: «این نظریه تقریبا نتوانسته هیچ چیزی را در مورد این سیاره توضیح دهد. مثلا این‌كه چرا مدارهای 27 قمر شناخته شده اورانوس، مانند خود سیاره متمایل نشده‌اند؟»



به گزارش نیوساینتیست، در حال حاضر گوانیل بو و ژاك لاسكار در رصدخانه پاریس در فرانسه، توضیح دیگری را برای این مسئله مطرح كرده‌اند. به عقیده آنها شاید اورانوس، یك قمر دیگر با وزن خیلی زیاد داشته است؛ اگر این قمر فرضی یك درصد از جرم اورانوس را داشته باشد و در فاصله معینی از این سیاره به دور آن بچرخد، تعادل سیاره را به مقدار بسیار اندكی بر هم می‌زند و بر میزان تلو تلو خوردن سیاره حول محور وضعی‌اش می‌افزاید. مدل‌سازی این دو نشان داده است كه بعد از گذشت زمانی حدود دو میلیون سال، میزان این اعوجاج به اندازه‌ای زیاد خواهد شد كه سبب می‌شود سیاره به یك سو بغلتد.

البته درمورد سرنوشت این قمر فرضی اتفاق نظر وجود ندارد. شاید بعد از این زمان، این ماه مجهول در اثر عبور سیاره دیگری از نزدیكی اورانوس، از آن جدا شده باشد و جایی در فضای منظومه شمسی سرگردان باشد؛ ولی اگر هنوز در حال گردش در منظومه شمسی نباشد، ممكن است كه در اثر برخورد با یك غول گازی دیگر نابود شده باشد.

از دید ویلیام وارد از انستیتو پژوهشی جنوب غرب كلرادو، این نظریه می‌تواند قابل قبول باشد، اما این نكته را نباید از نظر دور داشت كه هیچ نشانه‌ای مبنی بر وجود یك ماه اضافی در اورانوس وجود ندارد، البته به غیر از تاثیری كه بو و لاسكار ادعا می‌كنند كه این ماه گم شده بر محور چرخش اورانوس به حول خود داشته است.
منبع:khabaronline

8 روش برای حل بحران گرمای زمین                                                                                                    بحران گرمای جهانی در عین بزرگی از نظر برخی دانشمندان به اندازه ای قابل حل است كه می توان آن را با توسعه دادن روشهای فناورانه مهار كرد. هشت روش فناوری برای حل این بحران پیشنهاد شده است.

در حالی كه رهبران جهان قصد دارند در نشست كپنهاك در رابطه با شرایط آب و هوایی جهان به صحبت و مذاكره بپردازند ، بسیاری بر این باورند كه تنها راه برای حل بحران آب و هوایی و گرمای جهانی برداشتن قدمهای سریع و خلاقانه و ارائه فناوری های جدید برای مهار حرارت جهان است.

طی چند سال گذشته دانشمندان در این زمینه به نتایج متعددی دست پیدا كرده اند، از صخره های جذب دی اكسید كربن تا شبكه های فضایی كنترل كربن كه می توانند به گونه ای در كنترل این بحران تاثیر گذار باشند. برخی از این ابداعات بر روی كاهش و جذب دی اكسید كربن تمركز داشته و برخی دیگر راه كارهایی را برای سرد كردن زمین ارائه می كنند.

نشریه ای بی سی بر همین اساس هشت شیوه خلاقانه و معمولی را كه می توانند در این راه به انسانها كمك كرده و به گونه ای به مهار گرمای جهانی ختم شوند را معرفی كرده است.

اسپری كردن در لایه اوزون: حتما به یاد دارید كه باید از اسپری كردن ذرات معلق از بین برنده لایه ازون خودداری كنید ، اكنون زمان آن رسیده كه در این باره بازنگری كرده و این كار را در قالبی دیگر از سر بگیریم. طرح «تعبیه ذرات استراتوسفریك» بر این اساس است كه مواد شیمیایی مانند دی اكسید سولفور در نزدیكترین لایه اتمسفری زمین اسپری شود تا با تركیب با دیگر مواد شیمیایی درون اتمسفر نور خورشید را از زمین بازتاب دهد.

این گاز بخشی از نور خورشید را بازتاب داده و از گرم شدن زمین تحت تاثیر این تابشهای خورشیدی جلوگیری می كند. سولفور ماده ای ارزان قیمت است كه یك كیلوگرم از آن می تواند تاثیر صدها هزار كیلوگرم از دی اكسید كربن را خنثی كند. یكی از مشكلاتی كه برای اجرای این طرح پیش بینی شده است، احتمال تاثیرگذاری بیش از حد آن بر روی برخی از مناطق و بروز تغییرات شدید آب و هوایی است. همچنین استفاده از یك آلاینده برای خنثی كردن آلاینده ای دیگر از دیگر انتقاداتی است كه به این طرح وارد شده است.

استفاده از عینك آفتابی برای زمین: ایده استفاده از عینك آفتابی برای زمین طرح دیگری است كه می تواند به گونه ای از گرم شدن زمین جلوگیری كند. چنین ساختاری باید از رشته های متقاطع آلومینیوم ساخته شده و در فضا قرار گیرد، این حصار می تواند مانند یك فیلتر از عبور برخی تابش های مادون قرمز جلوگیری كند.

به گفته برخی از دانشمندان این طرح با تمامی غیر عادی بودنش در برابر خورشید نقطه ای كوچك خواهد بود كه آسیبی به رشد زمین وارد نخواهد كرد. از مشكلات اساسی این طرح، ساخت فیلتری با وسعت یك میلیون و 554 هزاركیلومتر مربع است كه باید جایی میان خورشید و زمین قرار گیرد، ساخت چنین ساختاری در حال حاضر بسیار دور از ذهن به نظر رسیده و در عین حال ابزاری برای انتقال آن به مدار زمین وجود ندارد.

ساخت فیلترهای عظیم هوا: این طرح، ساخت فیلترهای عظیم هوا برای خارج كردن دی اكسید كربن در تئوری طرح قابل اجرایی به نظر می رسد. چنین فیلتری می تواند دی اكسید كربن موجود در هوا را جذب كرده و آن را با مواد شیمیایی فیلتر تركیب كند و در نهایت استخراج و ذخیره كند اما مشكلاتی مانند عظمت بالای این طرح و تعداد و وسعت چنین فیلتری برای افزایش تاثیرگذاری آن محدودیت‌های بزرگی را برای اجرای آن به وجود می آورد.

در عین حال استخراج دی اكسید كربن ذخیره شده در مواد شیمیایی فیلترها خود نیازمند صرف انرژی گزافی است كه دی اكسید كربن بیشتری تولید خواهد كرد.

ساخت درخت های مصنوعی: درختان بخش قابل تحسینی از طبیعت هستند كه نقشی قابل توجه در جذب دی اكسید كربن به عهده دارند، اما در صورتی كه بتوان درختانی موثرتر از درختان طبیعی تولید كرد، میزان جذب دی اكسید كربن در سطح جهان نیز افزایش پیدا خواهد كرد. درختی مصنوعی با برگهای پلاستیكی با قابلیت جذب دی اكسید كربن می توانند این گاز مخرب را جذب كرده و در مكانی ایمن ذخیره كنند.

این درختان نیازی به نور مستقیم خورشید نداشته و می توان آنها را در هر مكانی نصب كرد. در صورتی كه این درختان به درستی طراحی شوند می توانند عملكردی هزار بار سریعتر از درختان واقعی داشته باشند اما به دلیل اینكه این درختان عملكردی مانند درختان طبیعی ندارند، مشكل اساسی در استفاده از آنها سرنوشت دی اكسید كربن ذخیره شده است. در عین حال انرژی جدا سازی گاز تركیب شده با فیلترهای جذب دی اكسید كربن بسیار بالا و خود عاملی جدید در تولید این گاز به شمار می رود.

استفاده از ابرهای نمكی: ابرها لایه ای محافظتی برای زمین به شمار می روند و به همین خاطر برخی از دانشمندان بر این باورند می توان با كمك پراكندن نمك در میان هوا ابرهای بیشتری تولید كرد. این پدیده شانس قرار گرفتن ذرات بخار آب و نمك در كنار یكدیگر و تشكیل ابرها را افزایش خواهد داد. ابرهای نمكی در عین حال سفید رنگ تر بوده و می توانند میزان بیشتری از نور خورشید را بازتاب داده و زمین را خنك تر كنند.

برای پراكندن نمك در هوا نیز می توان از قایقهایی استفاده كرد كه به واسطه رایانه ها هدایت شده و توده هایی عظیم از آب دریا را به هوا پرتاب می كنند. به گزارش مهر، در عین حال در صورتی كه تعداد زیاد ابرها برای زمین خطر ساز شود می توان به راحتی پروژه را متوقف كرد. با این حال هیچكس نمی داند برای اجرای چنین طرحی به چند قایق نیاز خواهد بود و آیا نمكهای آب دریا برای تشكیل ابرها كافی هستند یا خیر؟

پرورش پلانكتون ها: ایده اصلی این طرح استفاده از پودر آهن برای تولید بیشتر پلانكتونها در اعماق اقیانوسها است زیرا این جانداران می توانند دی اكسید كربن را بخورند. باروری از طریق پودر آهن پیشتر در اقیانوس جنوبی در قطب جنوب مورد آزمایش قرار گرفته بود كه نتایج آن نشان می دهد با كمك چنین شیوه ای می توان در حدود 453 كیلوگرم دی اكسید كربن را با هزینه كمتر از 10 سنت از بین برد اما این طرح مشكل بزرگی را در پیش رو دارد و آن این است كه توده های عظیم پلانكتونها می توانند اكوسیستم را در اعماق اقیانوسها از بین ببرند و منجر به نابودی گونه های دیگر جانداران شوند.

استفاده از سنگها برای به دام انداختن دی اكسید كربن: تشكیل مواد شیمیایی در سنگها به هزاران سال زمان نیاز دارد اما دانشمندان معتقدند می توان چنین فرایندی را در مدت زمانی كوتاه و با استفاده از كربناتی كردن معدنی انجام داد. طی این فرایند دی اكسید كربن فشرده شده، حرارت دیده و با مواد معدنی مانند سرپانتین یا الیوین و یا صخره های آهكی تركیب می شود.

نتیجه این فرایند ماده ای سخت و غیر مضر است كه می توان از آن در ساختمان سازی نیز استفاده كرد اما اجرای این طرح نیازمند كشف منابع معدنی است كه قابلیت تركیب با دی اكسید كربن را دارند كه این فرایند خود نیازمند انجام عملیات اكتشافی معدنی با تمامی تاثیرات منفی آن بر روی محیط زیست است. همچنین حرارت دادن به دی اكسید كربن نیز خود عامل تولید این گاز به شكلی دیگر است.

به دام انداختن دی اكسید كربن در زیر زمین: بر اساس این طرح می توان دی اكسید كربن را جذب كرده و در زیر زمین و یا در چاه های نفت تزریق كرد. طی پروژه Weyburn در كانادا محققان میلیونها تن از دی اكسید كربن را در زیر زمین دفن كرده اند و بر این باورند در صورتی كه چنین پروژه ای در سرتاسر جهان شكل گیرد می توان در حدود 200 هزار گیگاتن از گاز دی اكسید كربن را در زیر زمین دفن كرد.

با این حال یكی از بزرگترین موانعی كه بر سر راه اجرای این پروژه وجود دارد، نیاز به سرمایه بالا برای به دام انداختن گاز دی اكسید كربن است در حالی كه احتمال نشت این گاز از زیر زمین طی سالهای متوالی نیز وجود دارد.


منبع : جام جم آنلاین

فسیل باكتری مریخی تایید شد                                                            شهاب‌سنگ جنجالی آلن‌هیلز دوباره خبرساز شده است. این بار، ناسا شواهدی قطعی دال بر حیات ابتدایی در گذشته مریخ پیدا كرده و تا چند هفته دیگر، آن را در مراسمی رسمی اعلام خواهد كرد.


ذوالفقار دانشی: در سال 1984 / 1363، شهاب‌سنگی در قطب جنوب پیدا شد كه از مریخ جدا شده بود. با بررسی این شهاب‌سنگ در آزمایشگاه‌های ناسا، پژوهشگران توانستند شواهدی مرتبط با ساده‌ترین شكل حیات پیدا كنند. انتشار این خبر در سال 1375 / 1996، موجی از شگفتی را در جوامع علمی برانگیخت و صدالبته كه موافقان و مخالفان در مورد آن، مباحثات فراوانی به پا كردند.


اكنون كه سیزده سال از آن تاریخ می‌گذرد، پژوهشگران ناسا دوباره به سراغ این شهاب‌سنگ رفته‌اند و آن‌را با پیشرفته‌ترین میكروسكوپ الكترونیكی موجود آزمایش كرده‌اند.


اسپیس‌فلایت‌ناو به نقل از منابع آگاه گزارش كرده است شواهد قوی‌تری از وجود نشانه‌های حیات در این شهاب‌سنگ مریخی كه آلن‌هیلز نام گرفته، وجود دارد. قرص‌های كربنات و بلورهای ریز مانیتیت كه در این شهاب‌سنگ یافت شده‌اند، در شرایط طبیعی به‌وجود نمی‌آیند و تنها فرآیندی كه می‌تواند این مولكول‌ها را در كنار یكدیگر برجا بگذارد، فرآیندهای حیاتی یك میكروارگانیسم است.


قرار است نتایج این تحقیقات كه بر وجود حیات ابتدایی در گذشته بسیار دور مریخ دلالت دارد، طی چند هفته آینده به‌طور رسمی از سوی ناسا منتشر شود. مقاله این گروه نیز در شماره نوامبر نشریه ژئوكمیكا ات‌كازموكمیكا اكتا (نشریه انجمن ژئو‌شیمی و شهاب‌سنگ‌شناسی) منتشر خواهد شد.


مشهورترین شهاب‌سنگ تاریخ
شواهد زمین‌شناختی نشان‌دهنده آن است كه شهاب‌سنگ آلن‌هیلز، 4 میلیارد سال پیش همراه با دیگر بخش‌های پوسته مریخ منجمد شد. حدود 16 میلیون سال پیش، بر اثر برخورد جسمی آسمانی با سیاره سرخ از آن جدا شد كه محل برخورد را در گوشه پایین، راست این تصویر می‌بینید.





در اثر این برخورد، این تكه‌سنگ سفر 16 میلیون ساله خود را برای رسیدن به زمین آغاز كرد تا سیزده‌هزار سال پیش طی شهاب‌بارانی به قطب جنوب زمین برخورد كرد.


دانشمندان، این شهاب‌سنگ را در سال 1984 / 1363 كشف كردند و با بررسی تركیب حباب‌های هوای برجامانده در این سنگ، فهمیدند كه منشا آن، سیاره سرخ است.


شواهد موجود در این شهاب‌سنگ مانند تركیبات كربنات، مولكول‌های آهن مغناطیسی (Fe3O4) و تصویری از بقایای استوانه‌ای شكلی كه به فسیل باكتری مریخی تعبیر شد، سروصدای زیادی به راه انداخت، طوری‌كه بیل كلینتون، رییس‌جمهور وقت ایالات متحده شخصا خبر این كشف را در كاخ سفید اعلام كرد.


از آن زمان تاكنون تلاش‌های بسیاری برای تایید یا رد این فرضیه انجام شده كه البته تاكنون همه آنها با شكست مواجه شده است. ناسا امیدوار است با انتشار نتایج جدید بررسی این شهاب‌سنگ، بتواند سیاست‌های جدیدی برای كاوش‌های سیارات در پیش بگیرد.
khabar online                                                   

تصویری بی‌نظیر از بزرگ‌ترین گیتار دنیا(تپ‌اختر گیتار)                                                                                      بی‌شك این بزرگ‌ترین گیتار در تمام كهكشان راه‌شیری است. تپ‌اختر گیتار، بقایای انفجار ستاره‌ای است كه به‌سرعت، ابرهای هیدروژنی را از هم می‌درد و طرحی گیتار مانند از هیدروژن‌های داغ را برجای می‌گذارد.


بی‌شك این بزرگ‌ترین گیتار در تمام كهكشان راه‌شیری است. تپ‌اختر گیتار، بقایای انفجار ستاره‌ای است كه به‌سرعت، ابرهای هیدروژنی را از هم می‌درد و طرحی گیتار مانند از هیدروژن‌های داغ را برجای می‌گذارد.


ستارگانی كه سنگینی آنها بیش‌از 1.5 برابر خورشید باشد، معمولا در پایان عمر خود منفجر می‌شوند و مانند ستاره‌ای نوظهور در كهكشان می‌درخشند. در این انفجار كه انفجار ابرنواختری نام دارد، هسته ستاره به شدت فشرده می‌شود و اتم‌ها در هم شكسته می‌شوند. اگر ستاره كمتر از 3 برابر خورشید سنگینی داشته باشد، الكترون‌ها درون هسته جمه می‌شوند و ستاره‌ای به قطر 30 كیلومتر تشكیل می‌شود كه تقریبا فقط از نوترون تشكیل شده است.


این موجود عجیب و غریب كه ستاره نوترونی نامیده می‌شود، بسیار چگال است و در هر ثانیه چند ده بار به دور خود می‌گردد. میدان مغناطیسی ستارگان نوترونی بسیار بسیار قوی است و اگر برحسب اتفاق، اطراف آنها ابری از مواد میان ستاره‌ای وجود داشته باشد، ذرات باردار در اطراف ستاره نوترونی شروع به گردش می‌كنند و با شتاب‌گرفتن در راستای خطوط میدان مغناطیسی، پرتوهای الكترومغناطیس منتشر می‌كنند. این چنین است كه ناظر احساس می‌كند ستاره نوترونی همانند فانوس دریایی، امواج الكترومغناطیسی را به‌شكلی منظم منتشر می‌كند.





اطلاعات بسیار اندكی درمورد این نوع بقایای مرگ ستارگان و منشا آنها در دست است. اما نینا تتزلاف از دانشگاه ژنا در آلمان و همكارانش حدس می‌زنند كه توانسته‌اند محل تولد این تپ‌اختر را پیدا كنند. آنها برای یافتن منشا این تپ‌اختر، مسیر حركت 140 گروه ستاره‌ای زمینه تصویر را كه طی پنج میلیون سال گذشته در فاصله نسبتا نزدیكی از این تپ‌اختر قرار داشتند، بررسی كردند.


مطالعات پیشین مشخص كرده بود كه این تپ‌اختر با سرعتی بیش‌از 1500 كیلومتر بر ثانیه شلیك شده بود. تتزلاف و همكارانش نیز با بررسی مسیر حركت این تپ‌اختر، نشان داده‌اند كه این ستاره هشت‌صدهزار سال پیش از خوشه ای از ستارگان سنگین كه امروز در فاصله 6500 سال‌نوری از آن واقع شده، پرتاب شده است.


هنوز مشخص نیست كه این تپ‌اخترها چگونه به این سرعت های بسیار بالا دست پیدا می‌كنند؟!       khabar online

تیتان هم تغییرات آب‌وهوایی دارد                                                                                                           گروهی از دانشمندان موسسه تكنولوژی كالیفرنیا نشان دادند كه دریاچه های وسیع متان و اتان كه در تیتان قرار دارند در نیمكره شمالی بزرگترین قمر زحل 20 برابر گستردگی بیشتری نسبت به نیمكره جنوبی آن دارند.

این دانشمندان برپایه اطلاعاتی كه كاوشگر كاسینی از تیتان تهیه كرده است دریافتند كه میان مناطق شمالی و جنوبی این قمر زحل تفاوتهایی وجود دارد به طوری كه مایعات متان و اتان در زمین یك نیمكره بیش از نیمكره دیگر گسترده شده اند اما تاكنون برای این تفاوت ها هیچ تائیدی پیدا نشده بود. برای توضیح در این خصوص سیاره شناسان فرض كردند كه علت این توزیع نا متوازن تغییرات فصلی باشد.



به طوری كه یك سال تیتان 29.5 سال زمینی به طول می انجامد. بنابراین در هر 15 سال زمینی روی تیتان یك فصل تغییر می كند (در حال حاضر در نیمكره شمالی این قمر فصل تابستان آغاز شده است). بارانهای متان و بخارات آن به صورت فصلی تغییر می كنند و به روشی نا برابر دریاچه هایی در نیمكره های شمالی و جنوبی ایجاد می كنند.

این دانشمندان در این خصوص اظهار داشتند:محاسبات ما نشان می دهند كه تغییرات فصلی به تنهایی قادر نیستند تنها در مدت 15 سال زمینی (یك فصل تیتانی) این دریاچه های هیدروكربوری تا این حد گسترده را ایجاد كنند. مكانیزم فصلی می تواند تا حدی مسئول این انتقال باشد اما نمی تواند در خصوص تمام علل ایجاد این دریاچه های متان مایع توضیح دهد.



براساس گزارش نیچر ژئوساینس، دلیل دیگر ایجاد نا متوازن این دریاچه ها می تواند مربوط به زاویه انحراف تیتان با مدار زحل باشد.

به خصوص كه درحال حاضر در مدت تابستان نیمكره جنوبی ، تیتان به خورشید 12 درصد نزدیكتر از آن چیزی است كه در مدت تابستان شمالی به این ستاره نزدیك است. همچنین، تابستانهای شمالی طولانی تر و روانتر و تابستانهای جنوبی كوتاهتر و پر شدت تر هستند.



این دانشمندان توضیح دادند:بهرحال در مقیاس زمانی دهها هزار سال، پارامترهای مداری زحل تغییر كرده اند و موجب شده اند كه تیتان در طول برخی از تابستانهای شمالی به خورشید نزدیكتر شود و همین مسئله موجب تجمع هیدروكربورها و دریاچه ها در نیمكره شمالی شده است. به طوری كه تیتان نیز همانند زمین تغییرات آب و هوایی دارد و این تغییرات در مقیاس دهها هزار سال موجب حركت شدید مداری این قمر شده است.

در روی زمین به این تغییرات، دوره میلانكویچ گفته می شود و با گستردگی آب به شكل یخ مربوط بوده و مسئول دوره های یخبندان است. روی تیتان دوره های آب و هوایی طولانی مدتی وجود دارند كه متان مایع را به شكل دریاچه ها و حوضچه ها در دو نیمكره این قمر زحل پخش می كنند. در هر دو مورد زمین و تیتان، ثبت این فرایند در تائید ژئولوژیكی سطحی نقش مهمی ایفا می كند. این اولین بار است كه ما توانستیم یك نمونه از تغییرات آب و هوایی مشابه دوره میلانكویچ زمینی را در یك جرم آسمانی خارج از منظومه شمسی پیدا كنیم.

منبع:مهر

شش عدد حاكم بر جهان                                                                                                               متن زیر خلاصه مقاله پروفسور« سر مارتین ریس » یكی از پیشگامان كیهان شناسی در جهان است. وی استاد تحقیقات انجمن سلطنتی در دانشگاه كمبریج و دارای عنوان اخترشناس سلطنتی است. در عین حال وی عضو انجمن سلطنتی، آكادمی ملی علوم ایالات متحده و آكادمی علوم روسیه است. وی ضمن مشاركت با چندین همكار بین المللی ایده های بسیار مهمی در مورد سیاهچاله ها، تشكیل كهكشان ها و اخترفیزیك انرژی بالا داشته است

شش عدد بر كل جهان حاكم است كه از زمان انفجار بزرگ شكل گرفته اند. اگر هر كدام از این اعداد با مقدار فعلی آن كمی فرق داشت، هیچ ستاره، سیاره یا انسانی در جهان وجود نداشت. قوانین ریاضی عامل تحكیم ساختار جهان است. این قاعده فقط شامل اتم ها نمی شود، بلكه كهكشان ها، ستاره ها و انسان ها را نیز در برمی گیرد. خواص اتم ها ـ از جمله اندازه و جرمشان، انواع مختلفی كه از آنها وجود دارد و نیروهایی كه آنها را به یكدیگر متصل می كند ـ عامل تعیین كننده ماهیت شیمیایی جهانی است كه در آن به سر می بریم. تعداد بسیار اتم ها به نیروها و ذرات داخل آنها بستگی دارد. اجرامی را كه اخترشناسان مورد بررسی قرار می دهند ـ سیارات، ستارگان و كهكشان ها ـ توسط نیروی گرانش كنترل می شوند. و همه این موارد در جهان در حال گسترشی روی می دهد كه خواصش در لحظه انفجار بزرگ اولیه در آن تثبیت شده است. علم با تشخیص نظم و الگوهای موجود در طبیعت پیشرفت می كند، بنابراین پدیده های هر چه بیشتری را می توان در دسته ها و قوانین عام گنجاند. نظریه پردازان در تلاشند اساس قوانین فیزیكی را در مجموعه های منظمی از روابط و چند عدد خلاصه كنند. هنوز هم تا پایان كار راه زیادی باقیمانده است، اما پیشرفت های به دست آمده نیز چشمگیرند.

در آغاز قرن بیست و یكم، شش عدد معرفی شدند كه به نظر می رسد از اهمیت فوق العاده ای برخوردارند. دو تا از این اعداد به نیروهای اساسی مربوط می شوند؛ دو تای دیگر اندازه و «ساختار» نهایی جهان ما را تثبیت می كند و بیانگر آن هستند كه آیا جهان برای همیشه امتداد می یابد یا خیر؛ و دو عدد باقیمانده بیانگر خواص خود فضا هستند.
این شش عدد با یكدیگر« نسخه»ای را برای جهان تشكیل می دهند. گذشته از این جهان نسبت به مقدار این شش عدد بسیار حساس است: اگر یكی از این اعداد تنظیم نشده باشد، آن وقت نه ستاره ای در جهان وجود می داشت و نه حیاتی.


آیا تنظیم این اعداد از یك حقیقت فاقد قدرت تعقل یا یك تصادف ناشی شده است یا بیانگر مشیت خالقی مهربان است؟ به نظر من هیچ كدام از آنها. ممكن است بی نهایت جهان دیگر وجود داشته باشد كه اعدادشان متفاوت باشند. بسیاری از این جهان ها ممكن است عقیم یا مرده زاد باشند. ما فقط در جهانی می توانیم به وجود آییم كه تركیب «صحیحی» از اجزا باشد (و به همین دلیل است كه اكنون خود را در این جهان می یابیم) درك این حقیقت چشم انداز نو و بنیادینی را در مورد جهان ما، جایگاه ما در این جهان و ماهیت قوانین فیزیكی پیش روی ما می گشاید.
این نكته بسیار حیرت انگیز است كه در جهان در حال گسترشی كه نقطه آغازینش آن چنان «ساده» است كه فقط به وسیله چند عدد مشخص می شود، می تواند (اگر این اعداد به طور دقیق تنظیم شده باشند) به جهانی با ساختار بسیار دقیق و پیچیده، همچون جهان ما بدل شود. شاید ارتباطی بین این اعداد وجود داشته باشد. اما با این همه ما امروزه نمی توانیم مقدار سایر اعداد را با دانستن فقط یكی از آنها تعیین كنیم. فعلاً هیچ كدام از ما نمی دانیم كه آیا روزی تئوری ای با نام «تئوری نهایی» (Theory of everything) به وجود می آید كه بتواند رابطه ای ارائه دهد كه تمام این اعداد را به هم مربوط كند، یا آنها را به نوعی با هم گرد آورد. من روی این شش عدد تاكید كرده ام، به خاطر اینكه هر كدام از این اعداد به تنهایی، نقش بسیار مهم و حیاتی را در جهان ما ایفا می كند، و با همدیگر تعیین كننده نحوه تكامل جهان و استعدادهای ذاتی آن است. از این گذشته، سه تا از این اعداد (كه به جهان در مقیاس بزرگ وابسته است) به تازگی با دقت زیاد اندازه گیری شده است.


سر برآوردن حیات انسان در سیاره زمین حدود ۵/۴ 5.6 میلیارد سال به درازا كشیده است. حتی پیش از آنكه خورشید ما و سیارات گرداگرد آن تشكیل شوند، ستاره های قدیمی تر، هیدروژن را به كربن، اكسیژن و دیگر اتم های جدول تناوبی تبدیل می كردند. این فرآیند حدود ده میلیارد سال به درازا كشیده است. اندازه جهان قابل مشاهده تقریباً برابر فاصله ای است كه نور بعد از انفجار بزرگ پیموده است بنابراین این جهان قابل مشاهده كنونی باید بیش از ۱۰ میلیارد سال نوری وسعت داشته باشد.

بسیاری از مناقاشات پردامنه و طولانی مباحث كیهان شناختی امروزه دیگر پایان یافته، و در مورد بسیاری از مواردی كه پیش از این موضوع بحث بودند، دیگر مناظره ای صورت نمی گیرد. بسیاری از ما در اغلب موارد طرز فكرمان را تغییر داده ایم، یا حداقل خودم این كار را كرده ام. امروزه دیگر ایده های كیهان شناسی از تئوری های مربوط به زمین خودمان آسیب پذیرتر و ناپایدارتر نیستند.


زمین شناسان به این نتیجه رسیده اند كه قاره های این سیاره در حال حركت تدریجی هستند كه سرعت حركتشان تقریباً برابر سرعت رشد ناخن هاست، دیگر آنكه اروپا و آمریكای شمالی در ۲۰۰ میلیون سال قبل به یكدیگر متصل بودند. ایده شان را می پذیریم، هر چند كه درك چنین گستره زمانی وسیعی بسیار مشكل است. در عین حال، حداقل خطوط كلی نحوه شكل گیری و تكامل زیست كره و بر آمدن انسان ها را باور داریم.
امروزه بسیاری از دستاوردهای كیهان شناختی به وسیله داده های معتبری تایید و تثبیت شده است. پذیرش بسیاری از دلایل تجربی موید انفجار بزرگ كه ده تا پانزده میلیارد سال پیش به وقوع پیوسته، آن چنان اجتناب ناپذیر است كه شواهد ارائه شده توسط زمین شناسان برای پذیرش تاریخچه سیاره مان، زمین، این تغییر موضع بسیار حیرت انگیز است:


اینشتین در یكی از مشهورترین كلمات قصار خود می گوید: «غیرقابل درك ترین چیز در مورد جهان، قابل درك بودن آن است. » وی در این عبارت بر شگفتی خود در مورد قوانین فیزیك كه ذهن ما نسبتاً با آنها خو گرفته و تا حدودی با آنها آشناست تاكید می كند، قوانینی كه نه فقط در روی زمین بلكه در دوردست ترین كهكشان ها هم مصداق دارد. نیوتن به ما آموخت همان نیرویی كه سیب را به سمت زمین می كشد، ماه و سیارات را در مدار خود به گردش در می آورد. هم اكنون می دانیم همین نیروست كه عامل تشكیل كهكشان ها است و همین نیروست كه باعث می شود ستاره ها به سیاهچاله تبدیل شوند. شاید هم روزی همین نیرو است باعث رمبش (Collapse) كهكشان آندرومدای بالای سر ما شود.
اتم های موجود در دوردست ترین كهكشان ها با اتم هایی كه ما در آزمایشگاه ها با آنها مواجه می شویم یكسان است. به نظر می رسد تمام اجزای جهان به شیوه یكسانی تكامل می یابند، همان طور كه در آغاز هم منشا مشتركی داشتند. اگر این وحدت رویه وجود نداشت كیهان شناسی هیچ دستاوردی برای ما نداشت یا شاید هم هیچ گاه به وجود نمی آمد. پیشرفت هایی كه اخیراً صورت گرفته است هر چه بیشتر توجه ما را به اسرار نوظهوری در مورد جهان، قوانین حاكم بر آن و حتی سرنوشت نهایی آن جلب می كند. این پرسش ها به كسر بسیار كوچكی از اولین ثانیه پس از انفجار بزرگ اشاره دارد، زمانی كه شرایط آنچنان حادی حاكم بود كه دانش فعلی فیزیك ما از درك جزئیات آن ناتوان است و درست در همین لحظه است كه ماهیت زمان، تعداد ابعاد و منشاء ماده باعث سرگشتگی ما می شود.
در لحظه آغازین تشكیل جهان همه چیز چنان فشرده و شدیداً چگال است كه مسائل مربوط به كیهان و دنیای خرد یكی می شوند. فضا را نمی توان به طور مشخص و دقیقی تقسیم كرد. جزئیات مربوط به این مسئله هنوز هم مثل معمایی برای ما بی جواب مانده است، اما بعضی از فیزیكدانان گمان می برند، اجزای ریزی به عنوان واحدهای فضا وجود دارند كه اندازه آنها در مقیاس ده بتوان 33- سانتی متر است.
این عدد ده به توان بیست مرتبه كوچك تر از هسته اتم است: این عدد چنان كوچك است كه تصور آن هم مشكل است، برای آشنایی بیشتربا ذهن می توان گفت اگر هسته اتم آنچنان بزرگ شود كه وسعتی برابر یك شهر بزرگ را داشته باشد آن وقت واحد فضا برابر هسته یك اتم خواهد بود. در این صورت با مسئله جدیدی مواجه می شویم، حتی اگر چنین ساختارهای ریزی وجود داشته باشد، ماهیت آنها باید ورای درك ما از فضا و زمان باشد.

آیا مناطقی وجود دارد كه نور آنها پس از گذشت ده میلیون سال یا از زمان انفجار بزرگ هنوز هم فرصت كافی نداشته است كه به ما برسد؟ متأسفانه در مورد این مسئله جواب روشن و قاطعی وجود ندارد. با این همه از لحاظ نظری هیچ محدودیتی در مورد گستره جهان ما (در فضا و نسبت به زمان های آینده) و در مورد اینكه چه چیزی ممكن است در آینده های دور به چشم ما برسد، وجود ندارد. در حقیقت جهان را می توان بسیار گسترش داد. میزان گسترش آن به چند میلیون سال دورتر از حوزه قابل رویت توسط ما محدود نمی شود بلكه می توان آن را به میزان ده به توان چند میلیون سال هم گسترش داد.
اما این هم تمامی ماجرا نیست. ممكن است، جهان ما حتی اگر گسترش یافته و دورتر از افق دید فعلی ما قرار گیرد، خود عضوی از یك مجموعه بزرگ تر و نامحدود باشد. مفهوم «multivers» در مقابل «universe» ، نتیجه توسعه طبیعی تئوری های كیهان شناسی موجود است. این تئوری ها دارای اعتبارند، زیرا می توانند پدیده هایی را كه مشاهده می كنیم تفسیر كنند. قوانین فیزیكی و هندسه ممكن است در جهان های دیگر متفاوت باشد. چیزی كه جهان ما را از سایر جهان ها متمایز می كند ممكن است همین شش عدد باشد.

1- عدد كیهانی امگا نشان دهنده مقدار ماده ـ كهكشان ها، گازهای پراكنده و «ماده تاریك» ـ در جهان ماست. امگا اهمیت نسبی گرانش و انرژی انبساط در جهان را به ما ارائه می دهد جهانی كه امگای آن بسیار بزرگ است، بایستی مدت ها پیش از این درهم فرورفته باشد، و در جهانی كه امگای آن بسیار كوچك است، هیچ كهكشانی تشكیل نمی شود. تئوری تورم انفجار بزرگ می گوید، امگا باید یك باشد؛ هر چند اخترشناسان درصددند مقدار دقیق آن را اندازه بگیرند.
2- اپسیلون بیانگر آن است كه هسته های اتمی با چه شدتی به یكدیگر متصل شده اند و چگونه تمامی اتم های موجود در زمین شكل گرفته اند. مقدار اپسیلون انرژی ساطع شده از خورشید را كنترل می كند و از آن حساس تر اینكه، چگونه ستارگان، هیدروژن را به تمامی اتم های جدول تناوبی تبدیل می كنند، به دلیل فرآیندهایی كه در ستارگان روی می دهد، كربن و اكسیژن عناصر مهمی محسوب می شوند ولی طلا و اورانیوم كمیاب هستند. اگر مقدار اپسیلون 006/ یا 008/ بود ما وجود نداشتیم. عدد كیهانی e تولید عناصری را كه باعث ایجاد حیات می شوند ـ كربن، اكسیژن، آهن و... یا سایر انواع كه باعث ایجاد جهانی عقیم می شود را كنترل می كند.
3- اولین عدد مهم تعداد ابعاد فضا است. ما در جهانی سه بعدی زندگی می كنیم. اگر D برابر دو یا چهار بود امكان تشكیل حیات وجود نداشت. البته زمان را می توان بعد چهارم فرض كرد، اما باید در نظر داشت بعد چهارم از لحاظ ماهیت با سایر ابعاد تفاوت اساسی دارد چرا كه این بعد همانند تیری رو به جلو است، ما فقط می توانیم به سوی آینده حركت كنیم.
4- چرا جهان پیرامون این چنین وسیع است كه در طبیعت عدد مهم و بسیار بزرگی وجود دارد. N نشان دهنده نسبت میان نیروی الكتریكی است كه اتم ها را كنار یكدیگر نگاه می دارد و نیروی گرانشی میان آنهاست. اگر این عدد فقط چند صفر كمتر می داشت، فقط جهان های مینیاتوری كوچك و با طول عمر كم می توانست به وجود آید. هیچ موجود بزرگ تر از حشره نمی توانست به وجود آید و زمان كافی برای آنكه حیات هوشمند به تكامل برسد در اختیار نبود.
5- هسته اولیه تمام ساختارهای كیهانی ـ ستاره ها، كهكشان ها و خوشه های كهكشانی ـ در انفجار بزرگ اولیه تثبیت شده است. ساختار یا ماهیت جهان به عدد Q كه نسبت دو انرژی بنیادین است، بستگی دارد. اگر Q كمی كوچك تر از این عدد بود جهان بدون ساختار بود و اگر Q كمی بزرگ تر بود، جهان جایی بسیار عجیب و غریب به نظر می رسید، چرا كه تحت سیطره سیاهچاله ها قرار داشت.
6- اندازه گیری عدد لاندا در بین این شش عدد، مهم ترین خبر علمی سال ۱۹۹۸ بود، اگرچه مقدار دقیق آن هنوز هم در پرده ابهام قرار دارد. یك نیروی جدید نامشخص ـ نیروی «ضدگرانش» كیهانی ـ میزان انبساط جهان را كنترل می كند.
خوشبختانه عدد لاندا بسیار كوچك است. در غیر این صورت در اثر این نیرو از تشكیل ستارگان و كهكشان ها ممانعت به عمل می آمد و تكامل كیهانی حتی پیش از آنكه بتواند آغاز شود، سركوب می شد.



منبع: پرشین بلاگ

نقشه‌برداری از منظومه شمسی                                                                                                            كاوشگر سازمان فضایی آمریكا (ناسا) برای نقشه برداری از حواشی منظومه شمسی با دانشمندان همكاری می‌كند.


به گزارش ایسنا، این كاوشگر از حواشی منظومه شمسی نقشه‌برداری می‌كند تا به دانشمند‌ان در تولید اولین نقشه كامل و مفهوم از این منطقه كمك كند.

این نواحی حاشیه‌ای از منظومه شمسی 10 میلیارد مایل فضایی از زمین فاصله دارند.

این كاوشگر IBEX نام دارد كه اطلاعات خود را در اختیار محققان قرار داده است.

به این ترتیب محققان می‌توانند مرز بین خورشید و باقی كهكشان را با جمع‌آوری اتم‌های پر سرعت پیدا كند و بررسی نماید.

IBEX جزو آخرین مجموعه از كاوشگرهای ارزان قیمت سازمان فضایی آمریكا (ناسا) است.

محققان می‌گویند: IBEX نوار بسیار باریكی را نشان می‌دهد كه دو تا سه برابر روشنتر از هر نقطه دیگری در آسمان است.

ناسا گفت: نگاه نزدیك به بخش‌های این نوار ساختارهای جالبی را نشان داده كه تراكم یون‌ها را نشان می‌دهد كه در مرزهای بین ستاره‌ای در حال افزایش است.