بر خود لازم دانستیم نظر خود را در ان منعکس نماییم . در آغاز باید عرض کنیم که توجه به هویت  ها و ریشه های فرهنگی امری پسندیده بلکه ضروری است به ویژه زبان های مادری که در واقع به منزله شناسنامه فرهنگی هر قوم و ملتی است .
در اینکه زبان های تبری و گیلکی به هم نزدیک بوده و احتمالا ریشه واحدی داشته اند بحثی نیست ، ولی زبان گیلکی و مازندرانی دارای تفاوتهایی نیز هست.اما زبان مردم مازندران (تبری) دارای ویژگی خاصی است که باید عرض کنیم :
جهت اطلاع شما دوستان عزیز عرض می کنیم که بعد از زبان فارسی تنها زبان ایرانی موجود در فلات ایران که دارای ادبیات مکتوب تاریخی می باشد فقط و فقط زبان تبری است به گونه که تا قرن پنجم هجری قمری زبان تبری در منطقه تبرستان بزرگ (شامل استان های گلستان فعلی، مازندران ، شرق گیلان و بخشهایی از شمال سمنان وشمال تهران )زبان رسمی و اداری بوده و شاهد این مدعا کتاب های تبری زبان تاریخی و عظیمی چون مرزبان نامه ( که بعد ها به زبان فارسی ترجمه شد)، نیکی نامه ، باوند نامه ، ترجمه و تفسیر قران مجید به زبان تبری و ده ها عنوان کتاب تبری زبان دیگر می باشد که بیشتر انها از جمله مرزبان نامه اکنون موجود است .در ضمن کتیبه هایی هم به زبان تبری (با رسم الخط پهلوی)در بقایای اثار تارخی ازجمله برج لاجیم دودانگه ساری و یا برج رادکان درجنوب کردکوی از این جمله می باشد . به عنوان منبع و برای کسب اگاهی بیشتر می توانید به کتاب پنج جلدی فرهنگ واژگان تبری نوشته جمعی از نویسندگان به سرپرستی اشرفی و هم چنین بخش تبری سایت ویکی پدیاfa.wikipedia.org/wiki/زبان_مازندرانی - 24k مراجعه نمایید .
در پایان لازم به ذکر است تنوع قومی و فرهنگی میهن عزیزمان ایران باید به منزله درختی که میوه های گوناگون دارد شناخته و معرفی گردد و نه اینکه خدای ناکرده این موضوع مقدمه ای برای ایجاد شکاف بین انها گردد .
ضمنا ما شخصا معتقدیم که با توجه به نزدیکی و مشابهت زبان های تبری و گیلکی باید سعی گردد تعاملات فرهنگی بین این دو زبان بیشتر شود تا نقاط مشترک برجسته تر شود که البته در سالهای اخیر جرقه هایی در این زمینه دیده شده که مقاله گیلمازن از ان جمله است با تشکر به امید اعتلای میهن عزیزمان ایران .

شمه بلاره.خاجیره خادا شماره دارنده بوئه .