تبیان، دستیار زندگی

حالتون چطوره؟

امیدوارم که شاد وخندون باشید همیشه

اینجا می خوایم در مورد خاطرات شیرین زنگ های ورزش دوران نحصیلمون با هم حرف بزنیم

از شیرین ترین،خنده دار ترین و خلاصه هر چی که دلتون خواست

اولیشو خودم می

گم:

یادمه اول راهنمایی بودم که واسه ی مسابقات شطرنج تو مدرسه اسم می نوشتن.

منم رفتن اسممو نوشتم.تو خونه کلی تمرین کردم که روز مسابقه کم نیارم.این

مسابقات به صورت مرحله ای بود .خلاصه روز معود فرا رسید و من رفتم برای

بازی.دو تا دوتا دور نماز خونه نشسته بودیم وشروع کردیم من تمام مهره های

طرف مقابلم رو زدم حتی شاه رو بعد مربی مون رو صدا کردم و گفتم :بازی ما

تموم شد .وقتی مربیمون اومد ازم پرسید :پس شاهش کو ؟ منم گفتم زدمش گفت:

چی!!!!! زدی؟؟؟ خلاصه ما رو از اونجا انداخت بیرون و گفت برین سر کلاستون

منم واسه اینکه کم نیارم به دوستام گفتم مساوی کردم و اونقدر خندیدم که اشک چشام

در اومده بود از اون روزم دیگه طرف شطرنج نرفتم

حالا نوبت شماست بدویید بیاین

منتظرما..........

...........یا علی

اولی که خلاصه می کنم و مربوط به زنگ ورزشه اینه که

یکبار که زنگ ورزش داشتیم فوتبال بازی می کردیم (من در99درصد موارد فوتبال بازی میکردم و انصافا بازیم بد نبود) خیلی اتفاقی سه – چهار تا از بچه ها رو رد کردم (خیلی حرفه ای دریبل کردم(بلانسبت)) و به وسط زمین حریف رسیدم که یاد یه صحنه از یه فوتبال تو جام جهانی افتادم (چون زیاد اهل تماشای فوتبال نیستم اسم تیم ها رو یادم نمی آد) که طرف چند نفر رو دریبل می زنه و بعدشم یک گل توپ می زنه. منو نگو جو گرفت...بله (آدمو رو هاپو بگیره و ولی جو نگیره)... هنوز توپ زیر پام بود که دیدم یکی داره به طرفم میاد، منم که جوگیر شده بودم چند دفعه پامو دور توپ گردوندم و تا اومدم حرکت کنم پام رفت رو توپ گیر کردو آخخخخخخخخخخخ... چونم اینقد محکم خورد زمین که هنوزم ردش هست؛ ولی بچه ها نامردی نکردن و تا دله میکشید خندیدن .... خدا نصیب گرگ بیابون نکرد به ما رسید...

دومی توی زنگ ورزش نبود ولی مربوط به ورزش بود و اون اینکه؛

یه روز دیرتر به مدرسه می رسم و ناظم مام عادت داشت بعد از اینکه از زمان معمول میگذشت در رو می بست، اون روز من چند تا از دوستام که اونام دیر اومده بودن سوم بودیم(دبیرستان) و دیگه اینکه سر کلاس نباشیم برامون زیاد مهم نبود و دلشوره نداشتیم که عقب می مونیمو چیکار کنیمو ... بقیه هم که یه ده – دوازده نفری بودن اول و دوم بودن و قاعدتا کلی اضطراب داشتن و به همین خاطر جلوی در جمع شده بودن و در التماس و نیایش به درگاه ناظم تا که شاید فرجی بر این در بشه، ولی ما داشتیم می رفتیم تا یه گوشه از حیاط که سایه بود بشینیم تا که شاید ناظم از این شیطون خر... ببخشید منظورم خر شیطون ، پیاده بشه و در رو باز کنه. داشتیم می رفتیم که یهو در باز شد و بچه ها ریختن تو و به یک جفتک زدن (توضیح ازدبیر ادبیات:کنایه از سرعت زیاد و تلمیح دارد به ضرب المثل یک چشم بهم زدن) همه توی کلاسها پخش شدن. مام که دیدیم در باز دیگه نگفتیم حیای گربه کجا رفته، داشتیم می رفتیم تو که یهو ناظم با یه قیافه .... فرشته جلوی ما ظاهر شد. تازه فهمیدم که چقدر ابله بودم، دیدم این بچه ها که تو حالت معمولی گوش شیطونو کور می کردن و با سروصداهایی عین اونایی که تو جومانجی بودن حتی عرش معلمم می لرزوندن، عین چند تا چیز اهلی ( بخاطر حفظ شعونات اسلامی از ذکر نام این موجودات اهلی نشخوار کننده معذوریم و البته بخاطر حفظ آبروی این پستاندار و جهت جلوگیری از ایجاد تورم و بحران اقتصادی درزمینه لبنیات) داخل شدن نگو یکی ازرفقاشون در رو باز کرده اینام رفتن تو. حالا اینا مهم نیست، مهم اینه که ناظم بیخ گلوی مارو گرفته و گیر داده که شما دیدین کی دررو باز کرده و تا نگین نمی ذارم برید سر کلاس؛ مام هرچی میگیم که ندیدید که به گوش ناظم فرو نمی ره. درهر صورت ما چندتا ابله بیرون موندیم و قرار شد تا نگیم کی در رو باز کرده اجازه سرکلاس رفتن نداریم. هیچی دیگه مام راه افتادیم به سمت افق برای یافتن زندگی ای بهتر، ادامه این داستان در برنامه بعد... ببخشید شرمنده دوباره جوگیر شدم... مام رفتیم توی همون سایه ای گفتم نشستیم. هنوز چند دقیقه ای نگذشته بود که دیدم پیشی ها (پیش دانشگاهییا) در رو باز کردن و اومدن تو حیات پشت سرشونم ناظم اومد با یه چشم غره و مکس در و بست. تو فکر بودیم که چیکار کنیم که دیدیم پیشی ها دارن دنبال یار می گردن تا بساط فوتبال همیشگیشون رو براه کنن، دو نفر از ما ( یکی فوتبالی نبود و یکی هم دستش رو در راه خدا داده بود یعنی تو حنا بود منظورم اینه که تو گچ چپونده بود) منم جزو همون دو نفر بودم. شروع کردیم فوتبال بازی کردن، شکر خدا تو وجود ما فطرتمون با بازیگری سرشته بود... چند دقیقه گذشت که ناظم دررو باز کرد و اومد کنار سکو ایستاد، مام تا این صحنه رو دیدم عین دوتا جوجه گربه ناز و ملوس که با آب گندیده تازه دوش گرفته باشن، طبیعی کردیم و مثلا ناظم رو ندیدیم و در حال غصه خوردن بودیم که مثلا من یهو ناظم و می بینم و شروع به میومیو کردن می کنم که آقا ما ندیدیم تورو خدا بزار بریم سر کلاس ،حساب داریم ، عقب می مونیم ها... و قدری بغض.... اما از اونجاییکه ناظم بگی نگی منو می شناخت و صورت رفیقمم غلط انداز بود( بخصوص وقتی می خندید) و البته همون دوش آب بوگندو صدقه سری فوتبال لومون داد و ناظمم با یه نیش خند رفت تو و دوباره در و بست... از خدا که پنهون نیست از شما چه پنهون که داشتیم ذوق مرگ می شدیم، هنوز ناظم نرفته بود تو که ما دادمون بلند شد که پاس بده و... . البته ناظم چند دفعه دیگه هم اومد ولی ما دیگه دستمون رو شده بود و رنگمون پیش حنا ناظمی نداشت... ببین جانم، به قول مادرم من هرچی میگم تو درستشو بفهم، فهمیدی؛ پس خودت درستش کن... تازه این آخرا ناظم اومد درم باز کرد و رفت ولی نمی دونم چرا ولی اینجا حیای گربهه جایی نرفته بود ،شایدم رفته بود... نمی دونم... اصلا چرا از خود گربهه نمی پرسین، به من چه... .ما که فوتبال مزه داده بود سر کلاس نرفتیم ( البته ارزشی هم نداشت ولی خووووب)... وقتی زنگ تفریح خورد و بچه ها اومدن وگفتن حساب کلی درس از جمله انتگرال رو درس داده و فقط من سر کلاس نبودم (بقیه بچه از کلاسهای دیگه بودن که درسشون فرق داشت) و بدینسان غمی اندوه برانگیزناک بر این حقیر وارد آمد و این چنین شد که دیدید ، یعنی شنیدید، خوب منظورم همون خوندنه دیگه، مگه نگفتم هرچی می گم درستشو برداشت کن...... با این داستان قصد داشتم که این سنت و کلیشه ی عروسی در آخر فیلمهای ایرانی را بشکنم...

بخاطر بی مزه بودن خودم وخاطرم عذرخواهی می کنم، فقط چون دیدم چیزای جالبی نوشته شده و تاپیک جالبیه خواستم منم خودمو نشون بدم و بگم که مطالبتون رو خوندم، همین ...

روز روزگار بکام و به خوشی

یاحق

مجتبی