در 21 /4/ 1361، یعنی در آستانه عملیات رمضان، شورای امنیت قطعنامه 514 را تصویب کرد؛ چرا ایران این قطعنامه را رد کرد. حال آن‌که عراق پذیرفت و اقدامات عملی برای آن انجام داد؟
ایران به دنبال یک صلح پایدار در منطقه بود؛ در حالی که قطعنامه 514 شورای امنیت، هیچ نگاه جدی به صلح و لوازم صلح نداشت. در موارد پنج‌گانه این قطعنامه، هیچ اشاره‌ای به تعیین متجاوز، تنبیه متجاوز و پرداخت غرامت نشده بود و تنها به برقراری آتش‌بس اکتفا شده‌بود که بر ابهامات موجود در صلح می‌افزود. گذشته از آن، این قطعنامه از نظر سیاسی برای تأمین نظرات عراق و با پیشنهاد اردن و حمایت امریکا تصویب شد و قبل از آن و زمانی که بخش بزرگی از خاک ایران در اشغال عراق بود، شورای امنیت هیچ‌‌گاه فراتر از آتش‌بس حرفی نزده بود. اما در این قطعنامه خواستار عقب‌نشینی به مرزهای بین‌المللی شده‌بود که درخواستی لغو و دیر هنگام بود. با پیروزی‌های ایران، بخش عمده این موضوع قبلاً حاصل شده‌بود.
بخش دوم سؤال که گفته شده‌است عراق اقدامات عملی برای پذیرش قطعنامه 514 انجام داد، صحیح نیست؛ زیرا عقب‌نشینی به مرزهای بین‌المللی از جمله بندهای این قطعنامه بود؛ در حالی که عراق پس از قطعنامه نیز همچنان ارتفاعات آق‌داغ، میمک، قلاویزان و .. و شهر نفت‌شهر را در اشغال خود نگاه داشته بود. اگر منظور، عقب‌نشینی عراق پس از عملیات بیت‌المقدس و قبل از صدور قطعنامه 514 باشد، باید گفت که این کشور نه داوطلبانه بلکه بر اثر قدرت نظامی ایران ناچار به عقب‌نشینی شد.
