تبیان، دستیار زندگی

با یاد دوست

در میان غوغاسالاری ها و امواج تخریب ها و توهین ها، که این روزها از آن با نام "شورانتخاباتی"! یاد می شود

به توصیه ی استاد بزرگوار و مرد انقلابی عظیم الشان اصفهان

استاد علی اکبر پرورش

معیار انتخاب اصلح برای من مناظره های کاندیداها بود و من

"محسن رضائی" را برنده ی بلامنازع مناظره ها می دانم.

محسن رضایی در گفتگوی تفصیلی با همشهری

همشهری: اگر سیاست‌های اصل 44 را صرفا اجرا كنیم به بهره‌وری می‌رسیم؟

محسن رضایی: نه. بخشی از بهره‌وری در این است كه ما آزادسازی اقتصادی را انجام دهیم؛ یعنی اجازه دهیم كه امكان رقابت در كشور افزایش یابد چون بدون آزادسازی رقابت‌پذیری و مسئله رقابت را نمی‌شود گسترش داد و فراگیر كرد. اقتصاد ایران یك اقتصاد انحصاری است و باید به سمت آزادسازی حركت كند. یكی از پایه‌های بهره‌وری رقابت است و تا رقابت تقویت نشود بهره‌وری صورت نمی‌گیرد اما این یك بخش از كار است و بخش دوم توانمندسازی بخش خصوصی است. درست است كه در نهایت بخش خصوصی بهره‌وری بیشتری از دولت دارد اما اگر برای اینكه بخش خصوصی به بهره‌وری ایده‌آل خودش برسد زمان طولانی طی شود، ما زمان و فرصت‌ها را از دست می‌دهیم.

بنابراین دولت باید در توانمندسازی بخش خصوصی حركت كند. مسئله سوم فراهم كردن محیط مناسب كسب و كار در كشور است. بنابراین در كنار سیاست‌های اصل 44، محیط كسب و كار و توانمندسازی بخش خصوصی 2 عنصر اساسی هستند كه با همدیگر مجموعه بهره‌وری در كشور را افزایش می‌دهند.

همشهری: درباره این دو موردی كه گفتید، اگر به دیدگاه خود بخش خصوصی نگاه كنیم می‌گویند شرایط بهتر نشده و شاخص‌ها هم از بدتر شدن فضای كسب و كار سخن می‌گویند. پس برای ارتقای بهره‌وری كار بسیار دشواری داریم؟

محسن رضایی: بله ما بایستی شتاب دهیم. مسئله مهم این است كه ما در مسیر پیشرفت هستیم ولی شتاب لازم را نداریم. بایستی به راهبردهایی در مدیریت اقتصادی كشور توجه كنیم كه این راهبردها به امر پیشرفت شتاب بدهند؛ یعنی شعار شتاب‌بخشی به پیشرفت مهم است وگرنه ایران در مسیر پیشرفت هست. مهم این است كه ما چه روش‌ها و مكانیسم‌هایی را اتخاذ كنیم كه به امر پیشرفت، شتاب دهیم. این قسمت باعث شده كه اقتصاد كشور نیاز به یك مدیریت جدید و روش‌ها و فرایندهای جدیدی در اداره كشور داشته باشد.

همشهری: مدیریت جدید یعنی چی؟

محسن رضایی: مدیریتی كه بتواند در حقیقت اقتصاد كشور را خوب بفهمد و نخواهد از طریق سعی و خطا پیش برود.

همشهری: یعنی الان شیوه سعی و خطا است؟

محسن رضایی: در 30 سال گذشته میزان سعی و خطا در اقتصاد ما زیاد بوده و اولین شرط این است كه باید مدیرانی با فهمی قوی و قابل‌قبولی از اقتصاد جمع كنیم. مسئله دوم این است كه سبك مدیریت و برنامه‌ریزی اقتصادی هم باید تغییر كند.

الان بین كارشناسان و حوزه تجربی و حوزه نظری اقتصاد شكاف وجود دارد؛ یعنی حوزه نظری با كارشناسان اقتصادی كه در دولت هستند یك فاصله دارند و بین كارشناسان اقتصادی و حوزه اجرایی و تجربی اقتصاد یعنی فعالان صنعت و كارآفرینان هم فاصله است؛ یعنی بین دانشمندان اقتصاد و كارشناسان اقتصاد و كارآفرینان اقتصادی شكاف‌هایی وجود دارد. از این‌رو یك مدیریتی می‌خواهیم كه بتواند این شكاف‌ها را پر كند؛ یعنی بین دانش تجربی و كلاسیك بتواند پل برقرار كند. مدیریت جدید یعنی كسانی را نیاز داریم كه این گسست‌ها را پر كنند و پل بزنند.

همشهری: اما به‌نظر می‌رسد كه این شیوه سعی و خطا در سال‌های آینده همچنان ادامه خواهد داشت. مثلا تردیدی نیست كه با تغییر دولت دوباره سیاست‌های اقتصادی تغییر خواهند كرد. به‌نظرتان چه اقدامی باید صورت گیرد كه سیاستگذاری اقتصادی با تغییر دولت‌ها، تغییر نكند؟

محسن رضایی: این كه من گفتم یك دولت ائتلافی شكل بگیرد یكی از اهدافم همین بود كه دولت‌هایی كه بر محور شخص تشكیل می‌شوند، سلیقه‌ها و رویكردهای آن شخص است كه اقتصاد را تحت‌تأثیر خود قرار می‌دهد ولی اگر دولت‌های ائتلافی شكل بگیرد چون برنامه، محور دولت‌های ائتلافی است و برنامه باید متناسب با سیاست كلی نظام باشد تاثیرات منفی از حوزه سیاست به اقتصاد كاهش می‌یابد. در غیراین صورت تا زمانی كه مدل تشكیل دولت در ایران به‌صورت شخص‌محوری باشد، چه جناحی بودن شخص چه كاریزماتیك بودن آن، همیشه ما شاهد سرایت تاثیرات منفی از حوزه سیاست به حوزه اقتصاد خواهیم بود و اقتصادمان ثبات لازم را در پیش نخواهد گرفت.

همشهری: یعنی طرح دولت ائتلافی، هدفش اقتصادی بود؟

دکتر رضایی: مهم‌ترین هدفش این بود كه در اقتصاد یك ثبات به وجود آوریم و برنامه‌محوری مبنای تشكیل دولت‌ها باشد.

همشهری: گفتید كه اجماع حاكمیت به سیاست‌های برنامه پنجم منتهی شده است. اما برای اجرای این سیاست‌ها به اجماع سیاسی نیاز است كه الان وجود ندارد. پس می‌توان از همین الان پیش‌بینی كرد كه اهداف برنامه پنجم نیز محقق نخواهد شد؟ پیش‌بینی مرا می‌پذیرید؟

محسن رضایی: بله. راه‌حل هم این است كه یا دولت ائتلافی تشكیل دهیم یا اینكه حوزه سیاست را از اقتصاد تفكیك كنیم و یك تیم اقتصادی مورد نظر عامه سیاستمداران و مسئولان نظام را به‌مدت 15سال تعیین كنیم كه رفت‌وآمد دولت‌ها بر این تیم تاثیر نگذارد و این تیم بتواند اقتصاد كشور را جلو ببرد. راهكار سوم هم احیای پست نخست‌وزیری است كه نیاز به تغییر قانون اساسی دارد.

همشهری: فكر می‌كنید می‌توان بین جناح‌های سیاسی كشور برای اجرای برنامه پنجم اجماع ایجاد كرد؟

محسن رضایی: جناح‌های سیاسی كشور محصول یك محیط سیاسی هستند. چیزی كه به‌عنوان اصولگرا و اصلاح‌طلب داریم اینها عمدتا محصول دوران سیاسی- امنیتی ایران هستند و به همین دلیل نگرش‌های اقتصادی در این دو جناح فوق‌العاده ضعیف است. می‌شود گفت هیچ‌یك از دو جناح، برنامه قوی برای اداره اقتصاد كشور نداشته و ندارند، در حالی كه الان جامعه ایران از آن فضای سیاسی- امنیتی خروج كرده و در حال ورود به یك فضای فرهنگی- اقتصادی است. اگر جناح‌های سیاسی در خود تغییر ایجاد نكنند چون مدیریت كشور از درون آنها بیرون می‌آید ما همواره شاهد مدیریت ضعیف بر اقتصاد كشور خواهیم بود مگر اینكه این جریان‌ها اجازه دهند جریان‌های جدید رشد كنند كه بنیان اقتصادی قوی‌تری داشته باشند یا خودشان را اصلاح كنند. در غیراین صورت چون مدیریت سیاسی از دل این جناح‌ها بیرون می‌آید، ما شاهد مدیریت سیاسی در ایران بوده و خواهیم بود كه در بخش اقتصاد ضعیف هستند.

همشهری: البته فرض غالب این است كه همین روند ادامه خواهد داشت.

محسن رضایی: بله، اگر جناح‌های سیاسی در خودشان تغییر و تحول ایجاد نكنند و اجازه ندهند كه جناح‌های اقتصادی با رویكرد اقتصادی فرهنگی ایجاد شوند و نظام دوقطبی را حفظ كنند، همان روند گذشته در آینده تكرار می‌شود.

همشهری: اگر این روند ادامه یابد شما به‌عنوان نهاد مجمع چه اقدامی می‌توانید بكنید كه سیاست‌ها بهتر اجرا شود؟

محسن رضایی: ما در بعد سیاست مسئله را از 10سال پیش حل كردیم و با شناسایی خلا، با تصویب چشم‌انداز آینده ایران، سیاست‌های اصل 44 و سیاست‌های برنامه‌های چهارم و پنجم یك سطحی از مدیریت سیاسی كشور، یعنی سطح عالی از این خلأ رهانیدیم. اما سطح برنامه‌ریزی، اجرا و تصمیم‌گیری یعنی سطح قوای سه‌گانه نیازمند چنین تحولی است.

ولی چون مجلس و دولت در حقیقت محصول و برآیند جناح‌های سیاسی كشور هستند قاعدتا باید در جناح‌های سیاسی كشور ظرفیت‌سازی جدیدی انجام شود. لذا من به‌عنوان یكی از فعالان سیاسی كشور تلاش خیلی زیادی در 10سال اخیر انجام داده‌ام اما تا الان موفق نشده‌ام. دولت ائتلافی را كه طرح كردم در همین راستا بوده است كه چون جامعه سیاسی كشور نمی‌تواند در خودش تحول ایجاد كند ما مدلی ایجاد كنیم كه از سرایت ضعف‌های جناح‌های سیاسی در اقتصاد كشور جلوگیری كند. دنبال این مدل هستیم و اگر این مدل در این انتخابات آتی شكل بگیرد و موفق شود، آنگاه ما توانسته‌ایم سطح برنامه‌ریزی و تصمیم‌گیری كشور را نیز به سمت چشم‌انداز میل دهیم.

همشهری: چه مقدار موفق بوده‌ایم؟ (در اجرای برنامه ی چهارم)

محسن رضایی: بالاخره فاصله‌ها مشهود است و تلاش‌های زیادی دولت و مجلس كرده‌اند ولی فاصله‌ بین سیاست‌ها و اجرای برنامه‌ها مشخص است.

همشهری: كجا این فاصله بیشتر‌ است؟

محسن رضایی: در رشد اقتصادی، سرمایه‌گذاری، محیط كسب و كار، توانمندسازی بخش خصوصی، ترغیب و تشویق بخش خصوصی و حمایت‌های حاكمیت از سرمایه‌‌گذاران، شكاف بیشتر است.

همشهری: كجا اهداف محقق شده است؟

محسن رضایی: خصوصی‌سازی و قانون نویسی (قانون اصل 44) پیشرفت خوبی دارد. در مورد تشكیل شورای‌عالی اصل 44 با ریاست رئیس‌جمهوری كار خوبی شده است.
همشهری: در گزارش‌های مجمع جایگاه ایران در شاخص‌های مختلف در منطقه مشخص شده است؟

محسن رضایی: بله، متأسفانه رتبه خوبی در منطقه نداریم. در تولید ناخالص داخلی وضع خوبی داریم اما شاخص درستی برای ارزیابی پیشرفت نیست و در سرانه تولید ناخالص داخلی، رشد اقتصادی، شاخص توسعه انسانی، كیفیت بهره‌مندی از اقتصاد و كیفیت خدمات رسانی دولت كه شاخص‌های مهمی هستند جایگاه خوب نیست.

همشهری: در همین رتبه‌بندی‌ها نسبت به 4سال، پیشرفت داشته‌ایم یا پسرفت؟

محسن رضایی: در خیلی از شاخص‌ها پیشرفت داشته‌ایم ولی انتظار ما بیشتر از این بوده؛ یعنی اهداف برنامه بیشتر بوده است.

یک نکته ای را لازم می دونم اضافه کنم.

آنچه که من را ترغیب به رای دادن به شخص سومی در این غوغاهای انتخاباتی  می کند، حرمت های ریخته شده و پرده های دریده شده در جریان مناظره ها هست!

چه کسی می تواند آب رفته را به جوی بازگرداند؟

به نام خدا

دوستان سلام

رای من هم از اول محسن رضایی بود ولی تصمیم نهایی ام را به مناظره دیشب موكول كرده بودم.

در مناظره دیشب آقای احمدی نژاد بمانند مناظره های گذشته مغلطه را به مناظره ترجیح داد. كاری نه چندان شایسته!

بطور مثال در پاسخ به سوال احمدی نژاد به رضایی كه "شما تا كنون كار مدیریتی انجام نداده اید...." آقای رضایی پاسخ دادند در سه سال اول بعد از جنگ بطور عملی سپاه مدیریت رو برعهده داشت و ..." اما آقای احمدی نژاد این گفته را به طوری دیگر تفسیر نموده پاسخ دادند "یعنی شما دولت را اداره می كردید...؟" كه بعد از توضیح مجدد آقای رضایی آقای احمدی نژاد از سخنش برگشت. و این نشاندهنده وجود تفكر مغلطه گری، حس محكوم كردن و روی حرف خود ایستادن و نهایت حق به جانب خویش بودن آقای احمدی نژاد در سخنانش است.

در مورد انتخاب هم ترجیح می دهم با انتخاب اصلح ترین به جای انتخاب كسی كه بیشترین شانس را دارد به وظیفه قانونی و شرعی خودم عمل كنم.

سلام علیکم

دوستان عزیزی که می خوان به آقای رضایی رای بدن لطفا به این دو تا سوال من جواب بدن

1- آقای رضایی در حالیکه خودش رو اصولگرا می دونه اما گفته من از خاتمی و موسوی و افراد دیگر با عدم توجه به اینکه اصولگرا هستن یا اصلاح طلب استفاده می کنه حالا سوال اینه که ما می دونیم کسانی مثل خاتمی و اصلاح طلبها یکی از خصوصیات مهمشون که باعث شده ما با اونها مخالفت داشته باشیم عدم التزامشون نه در اعتقاد و نه در عمل به ولایت فقیه و مخصوصا رهبر انقلابه و همین الان هم داریم می بینیم که عملا مخالف گفته های صریح رهبر موضع گیری می کنن خب با این شرایط آیا می شه از اینها استفاده کرد ؟

آیا کسی که ولایت رهبر رو قبول نداره صلاحیت داره که مسوولیت در نظام داشته باشه؟

آیا این حرف ایشون این نیست که ایشون یا دارن مردم رو فریب می دن یا خودشون واقعا از آرمانهای انقلاب فاصله گرفتن ؟

مگر می شود کسی هم تابع رهبر باشد و هم از مخالفین رهبر در کابینه اش استفاده کند ؟

2- آقای احمدی نژاد دیشب سوالاتی از آقای موسوی کردند که ایشون نتونستن جواب بدن با اینکه در حیطه اقتصاد بود مثل سوالی که در مورد کارخانجات شکر داشتند و ایشون گفتند شما چه کار می کنید که انگیزه بدهید که آنها نوسازی کنند اما آقای رضایی جواب روشنی نداشتند یا در مورد اینکه پول دویست میلیارد دلار صندوقی که ایشون بیان می کنن از کجا میاد و در کجا سرمایه گذاری می شه سوال کردند ولی آقای رضایی جوابی ندادند با اینکه ایشون دکترای اقتصاد دارند آیا این نشون نمی ده که خیلی از طرحهای ایشون فقط طرحه و معلوم نیست که اجرایی باشه و همه می دونن از طرح تا اجرا خیلی فاصله است . آیا کسی که در حیطه تخصص خودش در مقابل یک نفر دیگر که چنین تخصصی نداره کم میاره می تونه در حیطه های دیگر حرفی برای گفتن داشته باشه؟