روزی روزگاری، 4.6 میلیارد سال قبل، چیزی از دل مردابی کم اهمیت از راه شیری شروع به غلیان و جوشیدن کرد. مجموعه مواد اولیه ای که فضای بین اجزای کهکشان ها را پر می کند (نظیر هیدروژن، هلیم و مقادیر ناچیزی از ذرات جامد) شروع به انقباض و چگال شدن کرده و مولکول ها را بوجود آوردند. به دلیل ناتوانی در تحمل و حفظ وزن خود، بخشی از این ابرهای مولکولی تازه شکل گرفته به درون خود فروریخت و متلاشی شد. سرانجام در پی گرما و اغتشاش زیاد ستاره ای متولد می شود و آن خورشید حیات بخش ما است.
دقیقا نمی دانیم که چه عاملی آغازگر این فرآیند بوده است. ممکن است یک موج ضربه ای با تقارنی مناسب که از انفجار یک ستاره نزدیک ناشی شده است عامل شروع این اتفاقات بوده باشد. در هر صورت، رویدادی نادر و خاص نبوده است. این رویداد مدت های طولانی پس از آن که کهکشان راه شیری خود در حدود 13 میلیارد سال پیش بوجود آمد رخ داده است.
