بسم الله الرحمن الرحیم
دسته بندی افراد شاغل:
1. دسته اول شغل كارمندی را برگزیده و ترجیح می‌دهند كه از یك درآمد مطمئن و دائمی (هرچند كمتر از دیگران) بهره‌مند باشند.
2. عده‌ای دیگر تمایل دارند رئیس خود بوده و زیر بار دستورات دیگری نروند. این گروه خویشتن‌فرما می‌شوند؛
3. عده‌ای دیگر ضمن اینكه به شدت بر حفظ استقلال خود تاكید دارند به دنبال راه انداختن كسب و كاری بزرگ‌ترند. این افراد بدون آنكه كسب سود را هدف قرار دهند در موقعیت‌های سودده شروع به فعالیت می‌كنند. این افراد، درآمد بیشتری از دوگروه پیشین خواهند داشت اما ریسك درآمدی آنها نیز بیشتر است.
4. دسته چهارمی هم هستند كه در هیچ كدام از گروه‌های ذكر شده جای نمی‌گیرند. این افراد، كسانی هستند كه خود به دنبال درآمد نمی‌روند، بلكه سرمایه‌شان برای آنها درآمد می‌آورد. این افراد معمولاً سرمایه لازم برای فعالیت گروه دوم و سوم را فراهم می‌كنند و در ازای آن در قسمتی از سود شریك می‌شوند .
نتیجه:
گروه دوم و سوم یك ویژگی خاص دارند كه آنها را از دیگر افراد جامعه متمایز می‌كند. این ویژگی یك نیروی ویژه است كه آنها را به راه‌اندازی یك كسب و كار جدید هدایت می‌كند. بدون وجود این نیروی ویژه امكان تحقق تولید به شكل امروزی آن ممكن نبود. زیرا حتی با وجود همه عوامل تولید مثل نیروی كار (كه عرضه‌كنندگان آن، گروه كارمندان هستند) و سرمایه (كه از طرف سرمایه‌داران تأمین می‌شود)، باید نیرویی وجود داشته باشد كه با تحمل ریسك‌های بزرگ مالی و زمانی، این عوامل تولید را به هم پیوند داده و ضمن اینكه برای دیگران ثروت می‌آفریند، به خلق محصولی ارزشمند بپردازد. این نیروی ویژه همان است كه در ادبیات امروز اقتصاد و مدیریت، كارآفرینی نام دارد.
ادامه دارد ...
