تبیان، دستیار زندگی

صلی الله علیک یا مظلوم یا ابا عبدالله 

با سلام و عرض تسلیت به مناسبت شهادت سالار شهیدان و یاران با وفای حضرتشون و عرض تسلیت به مناسبت وقوع جنایات در غزه 

یکی از مسائلی که برای خیلی از جوونها و افراد مذهبی و غیر مذهبی ایجاد می شه اینه که چرا در اسلام روزهایی برای گریه و عزاداری وجود داره و اسلام دین غمه این سوال گاهی بعضیها رو از دین زده می کنه اگر جوابی براش پیدا نکنند . 

می خوایم باهم بحث کنیم که ببینیم این عزاداری فقط یه گریه است که انسان در عزای اهلبیت ناراحت باشه یا چیز دیگه ای هم هست و اثر دیگه ای هم داره ؟

می خوایم ببینیم هدف ما از عزاداری اهلبیت چیه و اگر با این هدف عزاداری کنیم عزاداریمون چه خصوصیاتی پیدا می کنه؟

دوستان نظراتشون رو مطرح کنن می خوایم به یه نتیجه خوب برسیم چون واقعا این سوال رو تو ذهن خیلی از مردم دیدم که جواب خوبی براش نداشتن امیدواریم اینجا ان شاء الله به نتیجه خوب برسیم .

با سلام

همونطور که همه دوستان هم میدونن گریه یکی از نشانه های ناراحتی هست و در تعلیمات اسلامی ها هم هست که در عزای اهل بین ناراحت و در شادی هایشان شاد باشید  یکی عمل به این حدیث شریف هست و دیگر اینکه حمایت و همبستگی در جهت تایید راه امامان علیهم السلام هست وقتی ما گریه می کنیم که این رو یک ظلم می دونیم در حق اسلام و اینکه امام ما بر حق بوده و به شهادت رسیده و شهادت ایشون در جهت حفظ و بقای اسلام بوده برای اینکه یادآوری کنند دین ما نباید به انحراف کشیده بشه

متشکرم

یا علی و خدانگهدار

سلام 

ممنون از آقا مهدی 

مطلب خوبی بیان کردید فقط یه مساله بگم اینکه دوست دارم دوستان یه ذره جزئی تر به مساله بپردازند خیلی کلی نگیم می خوایم بدونیم آخه این گریه چه ارزشی داره و چه فایده ای داره می خوام بصورت جزئی به این مساله بپردازیم تا خیلی از سوالاتمون جواب داده بشه .

بازم تشکر می کنم

سلام

گریه بر اهل بیت ثواب بسیار زیادی داره . بطوریکه احادیث بسیار زیادی دراین رابطهمنقول هست . برای مثال :

امام رضا(ع)

پسر شبیب، اگر برای حسین چنان گریه کنی که اشکهایت بر گونه هایت جاری شود خداوند همه ی گناهان کوچک و بزرگ ترا می آمرزد؛ اندک باشد یا بسیار.

اما راز این اشک ریختن ها در چیست؟ آیا صرف اشک ریختن هدف است یا این مراسم ها و عزاداری ها سر دیگری در خود نهان داشته است.

برداشت من اینست که این مراسمات به عنوان ابزاری است که درنهایت موجب بالا رفتن معرفت انسان و پایدار ماندن ریشه ی اسلام می شود. در قیام امام حسین (ع) درس های فراوانی است که فراگیری و یا تذکر آنها درین ایام شاید مهمتر از گریه کردن بر حسین(ع) باشد. در واقع آن هنگام که هدف قیام امام (ع) تبیین نگردد آن نتیجه و حاصل که می بایست ، بدست نخواهد آمد.

در تاریخ حیات اهل بیت حتی ازین عزاداری ها استفاده سیاسی هم می شده است. مثلا امام باقر(ع) فرمودند پس از شهادت من به مدت 10 سال برای من عزاداری و نوحه و ناله سر دهید. سر این عمل آن بود که "دیگرانی که ازین مح می گذشتند با خود می گفتند که چه ستمی براینها روا داشته شده که اینگونه نوحه و ناله سر می دهند". 

بهر حال نه اینکه فکر کنیم عزاداری و اشک ریختن ها ارزشی ندارد اما بدون تردید اگر از کنار این عزاداری ها "فرهنگ عاشورا" و "هدف از قیام اباعبدالله" را درک نکنیم شاید نتوان گفت که بی بهره بوده ایم.

بسم رب الحسین

در پاسخ به دوست عزیز SOSOL4424 علاوه بر فرمایشات مای میل عزیز ، به نظرم اومد تشرف سید بحرالعلوم به محضر حضرت بقیه الله(عج) رو ذکر کنم . انشاالله که مفید باشه  .

""سید بحرالعلوم(ره) به قصد تشرف به سامرا تنها به راه افتاد. در بین راه راجع به این مسأله، که گریه بر امام حسین علیه السلام گناهان را می آمرزد، فکر می کرد.
همان وقت متوجه شد که شخص عربی سوار بر اسب به او رسید و سلام کرد.
بعد پرسید:
جناب سید درباره چه چیز به فکر فرو رفته ای؟ اگر مسأله ای علمی است بفرمایید شاید من هم اهل باشم؟

سید بحرالعلوم عرض کرد: در این باره فکر می کنم که چطور می شود خدای تعالی این همه ثواب به زائرین و گریه کنندگان بر حضرت سید الشهداء علیه السلام می دهد؛ مثلاً در هر قدمی که در راه زیارت بر می دارند، ثواب یک حج و یک عمره در نامه عملشان نوشته می شود و برای یک قطره اشک تمام گناهان صغیره و کبیره شان آمرزیده می شود؟

آن سوار عرب فرمود: تعجب نکن!
من برای شما مثالی می آورم تا مشکل حل شود.
سلطانی به همراه درباریان خود به شکار می رفت. در شکارگاه از لشگریانش دور شد و به سختی فوق العاده ای افتاد و بسیار گرسنه شد.

خیمه ای را دید و وارد آن خیمه شد. در آن سیاه چادر، پیرزنی را با پسرش دید. آنان در گوشه خیمه عُنیره ای داشتند ( بز شیرده ) و از راه مصرف شیر این بز، زندگی خود را می گرداندند.
وقتی سلطان وارد شد، او را نشناختند؛ ولی به خاطر پذیرایی از مهمان، آن بز را سر بریده و کباب کردند؛ زیرا چیز دیگری برای پذیرایی نداشتند. سلطان شب را همان جا خوابید و روز بعد، از ایشان جدا شد و به هر طوری که بود خود را به درباریان رسانید و جریان را برای اطرافیان نقل کرد.

در نهایت از ایشان سؤال کرد: اگر من بخواهم پاداش میهمان نوازی پیرزن و فرزندش را داده باشم، چه عملی باید انجام بدهم؟
یکی از حضار گفت: به او صد گوسفند بدهید.
دیگری که از وزرا بود، گفت: صد گوسفند و صد اشرفی بدهید.
یکی دیگر گفت: فلان مزرعه را به ایشان بدهید.
سلطان گفت: هر چه بدهم کم است؛ زیرا اگر سلطنت و تاج و تختم را هم بدهم آن وقت، مقابله به مثل کرده ام. چون آنها هر چه را که داشتند به من دادند.
من هم باید هر چه را که دارم به ایشان بدهم تا سر به سر شود.

بعد سوار عرب به سید فرمود:
حالا جناب بحرالعلوم، حضرت سیدالشهداء علیه السلام هر چه از مال و منال و اهل و عیال و پسر و دختر و خواهر و سر و پیکر داشت همه را در راه خدا داد پس اگر خداوند به زائرین و گریه کنندگان آن حضرت این همه اجر و ثواب بدهد، نباید تعجب نمود؛ چون خدا که خداییش را نمی تواند به سید الشهداء علیه السلام بدهد؛
پس هر کاری که می تواند، آن را انجام می دهد؛ یعنی با صرف نظر از مقامات عالی خود امام حسین (ع) ، به زوار و گریه کنندگان آن حضرت، درجاتی عنایت می کند. در عین حال اینها را جزای کامل برای فداکاری آن حضرت نمی داند.

چون شخص عرب این مطالب را فرمود، از نظر سید بحرالعلوم غایب شد. »