هدف دشمن تیشه به ریشه است یا بریدن شاخه ها؟
بالاخره روابط ایران و امریکا پس از یک دهه کشمکش و دفاع جانانه ایران از حقوق ملی خود به صحنه نسبتا آرامی مبدل گشت و دو طرف بر سر یک میز به توافقی جامع دست پیدا کردند.این در حالی است که برخی چهره های مطرح سیاسی ایران و امریکا اعلام کرده اند که روابط ایران و امریکا دوستانه خواهد شد.اما این ادعا تا چه اندازه به واقعیت پیوند خواهد خورد؟آیا کمپانی های اسلحه که از کشمکش میان ایران و امریکا که به نزاع میان طرفداران ایران و غربیها هم تبدیل شده است بیشترین سود را میبرند حاظر به از دست دادن منافع خود هستند؟
آیا صهیونیسم جهانی به خود اجازه میدهد دست از پروژه ایران هراسی بردارد؟آیا توقعات بی پایان سلطه گران با باز کردن پیچ و مهره صنعت هسته ای ایران و حتی خلع سلاح کامل ایران پایان می یابد؟آیا غیر از این است که بهبود روابط با تجاوز امریکا به حقوق ایران و عقب نشینی ایران از حقوق خود صورت می پذیرد؟البته قطعا تلاشهای دولت ایران در جهت اعتماد سازی قادر آرام کردن تند رو های امریکایی است و قادر خواهد بود به ملت ها ثابت کند ایران دارای حسن نیت است.اصولا تنها موفقیت دولت ایران در خوش بینانه ترین حالت میتواند موجب متقاعد کردن اذهان بین المللی نسبت به اهداف ایران در قبال موضوع هسته ای باشد.لازم به ذکر است این مرحله میتواند موفقیت بزرگی را به همراه داشته باشد.همانگونه که سالها پیش صنعت نفت ایران با متقاعد کردن اذهان عمومی نسبت به ایران توانست ملی سازی شود.
البته این نکته هم بسیار قابل تامل است که ایدئولوژی جمهوری اسلامی ایران بسیار متفاوت تر از ایدئولوژی طاغوتیان است.از این رو متقاعد کردن اذهان عمومی کاری بسیار دشوار و البته ناممکن است و همگی ملزم به تکیه بر توان داخلی هستیم.
یک نکته نیز بارز است که دولت امریکا و غربیها از این توافق سود چندانی نخواهند برد.بلکه میتوان این اقدام آنها را نوعی خوش خدمتی به صهیونیستها به شمار آورد.خوب در عملکرد امریکایی ها پس از توافق نامه ژنو دقت کنید.پس از این توافقنامه جمهوری اسلامی بارها به نقض حقوق بشر متهم شد و امریکایی ها میل چندانی برای به نتیجه رسیدن مذاکرات وین از خود نشان ندادند و بازیگران اصلی مذاکرات سایر اعضای 5+1 بودند.در نتیجه هم مذاکرات وین بی نتیجه ماند و به صحنه مذاکرات فرسایشی تبدیل شد که این مسئله راه رسیدن به توافق جامع را در مذاکرات وین دشوار می نماید.
اما هدف اصلی غربیها از توافق ژنو زمانی مشخص شد که بلافاصله پس از امضای توافق نامه ایران توسط سازمان ملل متحد و رسانه های غربی به عنوان ناقض حقوق بشر معرفی شد.این واقعه ناشی از به هم ریختگی اوضاع داخلی ایران ناشی از بالا گرفتن بحث و گفت و گو ها پیرامون توافق نامه ای بود که نوسط محمد جواد ظریف در ژنو به امضا رسید.متهم کردن ایران به ناقض حقوق بشر از سوی کسانی مطرح شد که خود بیشترین تعداد زندانی و بیشترین زندان ها را در جهان به خود اختصاص داده اند.کسانی که بنا به آمارهای ارائه شده توسط خودشان در جنگ ده سال با عراق دوملیون بی گناه را به خاک و خون کشیدند .آوازه های زندان های مخوف آنها در عراق و در خود امریکا در سراسر جهان پیچیده است.این اتهام غربیها و مجامع بین المللی به جمهوری اسلامی ایران امری است که میتواند موجب سر بر آوردن برخی جنبش های اجتماعی شود و اوضاع داخلی کشور را بار دیگر به صحنه کشمکش سیاسی و اجتماعی تبدیل کند.از آنالیز رفتار های غربیها این مسئله روشن میشود که گویا هدف اصلی آنان رسیدن به توافق نبوده است این در حالی است که رییس جمهور ایران صادقانه و به گونه ای مسالمت آمیز از بهبود شرایط صحبت میکند.اما گویا هدف اصلی سلطه گران متهم کردن جمهوری اسلامی ایران به ناقض حقوق بشر است تا بتواند به این وسیله با ایجاد یک جنبش اجتماعی حکومت ایران را تحدید نماید یا خط فکری آن را باطل کند.این واقعه در عین بی مسئولیتی و غفلت بسیاری از نخبگان و سیاستمداران در داخل کشور صورت گرفت.رفتار امریکایی ها از بیان چنین مسائلی اثبات کننده سخن رهبر فرزانه انقلاب است.بارها این تذکر از سوی ایشان داده شده است که هدف دشمنان، اصل نظام است.نه صرفا مسئله هسته ای.
