گفتگو با دکتر نسرین امیری، فوق‌تخصص روان‌پزشکی کودک و نوجوان
یادم می‌آید وقتی دبستان بودم، دوست داشتم بعضی روزها به مدرسه نروم. این موضوع البته در دوره راهنمایی و دبیرستان هم ادامه داشت. به همین علت خودم را به مریضی می‌زدم. انگار حس مدرسه رفتن را در آن روز نداشتم! نمی‌دانم. با توجه به درس‌هایی که بعدا در بخش روان‌پزشکی خواندم به این نتیجه رسیدم که شاید بچه سختی بودم یعنی ناسازگار بودم. از بسیاری از همسالانم که سوال کردم، دیدم بعضی از آنها نیز چنین بوده‌اند. یعنی آنها هم ناسازگار بودند یا بچه‌های سختی برای پدر و مادر خود بودند؟ نمی‌دانم اما از شما پدر و مادر گرامی‌می‌خواهم که مصاحبه ما را با دکتر نسرین امیری، فوق تخصص روان‌پزشکی کودک و نوجوان و عضو هیات علمی‌دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی درباره همین موضوع بخوانید. خانم دکتر، شما خودتان در زمان نوجوانی و کودکی برای اینکه به مدرسه نروید، تمارض نمی‌کردید؟
راستش را بخواهید نه. حتی مادرم می‌گفت من متوجه نشدم تو کی بزرگ شدی و کی به دانشگاه رفتی. من بچه سختی نبودم و نیازی به تمارض نداشتم چون درس خواندن را دوست داشتم. یعنی هر کودک و نوجوانی که تمارض کند برای اینکه روزی به خصوص را به مدرسه نرود، بچه سختی است؟
به نوعی می‌توان گفت بله. چون اغلب سازگاری ندارد و به علت نداشتن سازگاری نمی‌تواند با درس آن روز مدرسه و کلاس یا اگر مشکلی با یکی از دانش‌آموزان هم‌کلاسی دارد، کنار بیاید یا شرایط خود را وفق دهد. 