تبیان، دستیار زندگی

بسمه تعالی

فردای کودکی

به تصویر یک کودک نگاه می کند و با خیرگی و هیجان می گوید؛

آیا این همان رهبری است که دنیا را دگرگون ساخته است؟

شاید خود آن رهبر هم وقتی به تصویر کودکی اش نگاه می کند؛ زیرکانه لبخند می زند و با خود می گوید آیا این همان من هستم که جهان را تغییر داده ام؟

آیا او خودش هم تصورش را می کرد؟ ما چه؟ آیا می توانیم حدس بزنیم در آینده که خواهیم بود؟

در آیینه چهره ام را نگاه می کنم، دستی به سر و صورتم می کشم، چشمانم را درشت و تیز می کنم و بعد از اینکه حسابی چهره ام را ور انداز کردم می گویم؛

آیا می شود؟ آیا من می توانم؟ و آیا من آن شخصی خواهم بود که روز تولدم، روزی است که در حافظه مردمان جهان به خاطر سپرده می شود؟ و یا شاید هم، دوست، همکلاسی، خواهر و یا برادرم.

امام خمینی، گاندی، نلسون ماندلا، چه گورار، هیتلر، لنین و … آیا مگر اینها کودکانی بیش نبودند که اکنون رهبر بزرگترین انقلاب های جهان به شمار می روند؟

به راستی چه کسی می دانست پشت این چهره های معصومانه چه چیزی نهفته است؟

و  اکنون در آینده؛

چه کسی می داند که ما و یا حتی کودکانی که هر روز در خانه و کوچه و خیابان و محله مان می بینیم کسانی می توانند باشند که بعدها دیگران با دیدن عکس های کودکی شان به شوق و هیجان بیایند؟

آیا می شود روزی با دیدن عکس دوران کودکی و آرزوهایمان لبخند بزنیم؟ و یا شاید باید مجبور باشیم بغض تلخی بکنیم؟

پاسخ اکنون که کودک، نوجوان و یا جوانی بیش نیستیم در دستان ما و تقدیر خداست، هنوز دیر نیست،مواظب باشیم که به جای لبخند به عکس کودکی مان ، حسرت گذشته و فرصت های از دست رفته اش را نخوریم، با همت و دور اندیشی  در راه موفقیت قدم بگذاریم و در جهان به عنوان یک موجود تغییری ایجاد کنیم. خیلی دشوار نیست تنها با ساختن چهره ای می توانیم جهانی را ساخته باشیم. کافی است به این دو سوال بیندیشیم؛ ما که خواهیم بود؟  فردای کودکی ما چیست؟