تبیان، دستیار زندگی

بسم رب المهدی

سلام

****

جان گدازی اگر به آتش عشق                  عشق را کیمیای جان بینی[1]

***

این تاپیک که عنوان " رمز گل یاس" رو بر پیشونی داره، نشان از عشق داره و عطر و رنگ و بوی خوش گل یاس، مجموعه خاطره ها و عصاره ی تجربه ی معلمان خوب ایرانه و ادامه همان راه نیکو. به ثمر رسوندن و نوشتن خاطرات معلمان کمترین کاریه که ما میتونیم برای تشکر از زحمات این فرشته های عزیز انجام بدیم. پس لطفا ما رو همراهی کنید و خاطرات معلمین عزیز رو در اینجا ثبت کنید تا اینجوری بتونیم از زحماتشون تشکر کنیم....

****

دل آرام گیرد با یاد خدا

خاطره ای ندارم جز یاد معلمی که شاگرداش رو از کلاس در حال سوختن بیرون برد و خود در آتش سوخت

من نمی خوام متن زیبا و دل انگیز شما رو با نوشته های خرچنگ غورباقه ی خودم به هم بریزم و تنها می خواستم بدونم مقصود شما نوشتن خاطرات ما با معلمان عزیزتر از جان است یا نوشتن خاطرات معلمین انجمن تبیان ، یعنی من به عنوان یک متعلم بیام در مورد معلم خودم بنویسم یا به عنوان یک معلم خاطرات تدریس رو بیان کنیم ؟ یک مقدار مبهم بود نوشتتون و اینکه کاش در انجمن دانش آموزی تصمیم به ایجاد این بحث می گرفتین .

با تشکر از شما در آینده خاطراتم رو قرار خواهم داد .

در این بحث شرکت کنید : لینک بحث

کاهش از...؟!

این خاطره از خانم معصومه رمضانی سیادتی- بشرویه هست:

دانش آموزی داشتم که اواسط سال ، از یکی از مرکز بخش به مدرسه ما منتقل شده بود. حرکات، رفتار و نگاه های این دانش آموز، هر روز بیشتر از روز قبل، توجه مرا به خود جلب می نمود. گاه اون قدر شلوغ و پر سرو صدا بود که معلم و دانش آموزان را به تنگ می آورد و گاهی ساکت و آروم، در گوشه ای می نشست. با هیچ یک از دانش آموزان سازگار نبود. همیشه دلم می خواست که از درون پر هیاهوی او چیزی بدانم و بفهمم که چرا رفتارش اینگونه است. یک روز که معلم اونها به مرخصی رفته بود، سر کلاس رفتم و از بچه ها خواستم که نقاشی بکشند. هر کس چیزی کشید؛ یکی درخت و منظره، یکی خانه و کوچه و یکی گل بلبل. ولی او با مداد سیاه و با خطهای درهم، نقاشی شلوغی کشیده بود. از او پرسیدم:" چه کشیدی؟" گفت: این خانه ماست که صاحبخونه برق اون رو قطع کرده و تاریک است؛ چون اجاره اش رو ندادیم."پرسیدم: این همه آدم توی خانه، چه کسانی هستند؟" گفت:" خواهر و برادر ها و مادرم. پدرم هم هیچ وقت خونه نیست."به خاطر داستانی که برام تعریف کرده بود، او رو تشویق کردم. اما بسیار متاسف شدم از این که کودکی در این سن، اسیر ناراحتی و ناملایمات می باشد. پس از تحقیق و تماس با مادر وی، فهمیدم که خانواده ای 12 نفره هستند که خانه و کاشانه ای ندارند. پدرش به علت ورشکستگی، فراری است و بار زندگی بر دوش مادر اوست. او هم همیشه پرخاشگر و عصبانی است. بچه ها رو تنبیه می کند. با او صحبت کردم و تذکر دادم که تنبیه ، گرانترین و کم اثر ترین روش اصلاح فرزند است. از افراد خیر کمک گرفتیم و به خانواده وی رسیدگی کردیم. به او مسئولیت هایی در مدرسه واگذار کردیم و در مقابل این انجام وظیففه، وی را تشویق کردیم. تا آنجا که توان داشتیم، سعی کردیم از فشار های روحی او بکاهیم...

سلاام

جنابsorena_boy_m68 از شماااممنونم.... جنابmohsenkhosroشما هر خاطره ای که دارید بنویسید، فرقی نداره چه زبان محصلان باشه یا معلمان. درباره جابه جایی که گفتید باید هماهنگ بشه....از جناب sabzineh87هم به خاطر خاطره زیباشون تشکر میکنم....

منتظر خاطراتتون هستم

یا علی مدد