دبیر انجمن گفتار درمانی ایران مهمترین مسئله در درمان لکنت را پذیرش لکنت توسط خود فرد دانست و گفت: این دسته از افراد باید لکنت خود را بپذیرند تا برای درمان انگیزه لازم را داشته باشند چرا که پنهان کردن لکنت، باعث تشدید آن می‌شود.
رضا پیرهادی در گفت‌وگو با فارس، اظهار داشت: هر گونه گیر، کشیدن کلمه و ناروانی در گفتار، تعریف ابتدایی لکنت است.
دبیر انجمن گفتار درمانی ایران به علل لکنت اشاره داشت و افزود: اگر چه نظریه‌ها و مطالعاتی وجود داشته که علت لکنت را به مواردی چون ژنتیک، مباحث عصب‌شناسی و روانشناختی مرتبط می‌کنند و یکی، دو کروموزوم مرتبط با لکنت نیز شناسایی شده اما هنوز علت اصلی ناشناخته است.
متخصص گفتار درمانی ادامه داد: برای بیان یک کلمه 1100 رویداد عصبی اتفاق می‌افتد تا فرد بتواند یک کلمه را ادا کند حال اگر یک رویداد درست انجام نشود فرد دچار لکنت می‌شود.
دبیر انجمن گفتار درمانی ایران تصریح کرد: در سن 3 تا 5 سالگی کودکان یک سری گیرها و علائمی شبیه لکنت دارند که پس از مراجعه به گفتار درمان و دریافت مشاوره لازم، ناروانی طبیعی گفتار تشخیص داده می‌شود.
وی افزود: ناروانی طبیعی گفتار، لکنت نیست و خود کودک متوجه آن نمی‌شود اما خانواده‌ها باید در رفتار خود دقت کنند و خونسردی نشان دهند و هیچ گونه واکنشی نسبت به گفتار کودک نداشته باشند و به گفتار درمان مراجعه کنند.
این متخصص گفتار درمانی ادامه داد: ممکن است در 3 تا 5 سالگی نیز لکنت وجود داشته باشد اما چون درصد بسیاری از این گیرها در این گروه سنی ناروانی طبیعی گفتار تشخیص داده می شود ما سن آغاز لکنت را از 5 سالگی در نظر می‌گیریم. پیرهادی بیان داشت: با در نظر گرفتن میزان درگیری فرد، پیچیدگی‌های شخصیتی و شدت عارضه، رویکرد درمانی متفاوت است.
نکته اصلی در درمان لکنت، تدریجی بودن و زمان‌بر بودن درمان لکنت است. دبیر انجمن گفتار درمانی ایران با بیان این مطلب که تبلیغات اغوا کننده در درمان قطعی و صد در صدی لکنت در جامعه وجود دارد گفت: افراد نباید انتظار داشته باشند که سریعاً و با خوردن چند قرص لکنتشان درمان شود چرا که درمان لکنت بلندمدت است. متخصص گفتار درمانی ادامه داد: لکنت فقط گیر و ناروایی گفتار نیست چرا که افراد لکنتی به این دلیل از گفتار در جمع می‌ترسند که با صحبت نکردن دچار انزوا و گوشه‌گیری شده و نمی‌توانند استعدادها و توانمندی‌های خود را نشان دهند.
پیرهادی مهمترین مسئله مهم در درمان افراد دچار لکنت را پذیرش لکنت توسط خود فرد دانست و افزود: این دسته از افراد باید سعی کنند که لکنت خود را بپذیرند تا برای درمان انگیزه داشته باشند چرا که عدم پذیرش این امر باعث تشدید لکنت می شود. اگر فرد بپذیرد که لکنت دارد بدون هیچ استرس، ترس و واهمه ای صحبت می کند.
دبیر انجمن گفتار درمانی ایران ادامه داد: درمان لکنت هر چه از سنین پایین‌تر شروع شود بهتر جواب می‌دهد چرا که افراد در سنین پایین درگیری کمتری دارند و پیچیدگی‌های شخصیت و موقعیت را نیز ندارند و راحت‌تر می‌توانند درمان شوند. پیرهادی تأثیر استفاده از آرام‌بخش‌ها را در درمان لکنت، کوتاه مدت دانست و افزود: داروهای آرامبخش نمی‌توانند تأثیر بسزایی در درمان لکنت داشته باشند چرا که در اعتماد به نفس کاذب افراد نقش دارد و در بلندمدت باعث اعتیاد فرد به آن می‌شوند.
دبیر انجمن گفتار درمانی ایران، پرهیز از مصرف خودسرانه داروهای آرامبخش را در درمان متذکر شد و گفت: درمان لکنت زبان مراجعه به گفتار درمان‌ها و انجام راه‌حل‌های پیشنهادی آنهاست.
