تاریخ انقلاب شهادت می دهد
حوادث بزرگ انقلاب اسلامی اصفهان در روزهای هفدهم تا نوزدهم ماه مبارک رمضان از چنان گستردگی و صراحتی در مخالفت با رژیم پهلوی برخودار بود، که به جد موجب نگرانی و احساس خطر دولت و مسوولین محلی گردید. زیرا در کنار بزرگی و بی سابقه بودن رخدادهای اعتراض آمیز و سطح خواسته های عمومی، که حکایت از تغییر در نوع و شیوه های حکومت داشت، از سوی دیگر رهبری قیام مردمی در دست روحانیون و روشنفکران مذهبی بود، که نه زبان سازش با رژیم را می دانستند و نه حربه های تهدید و تطمیع در آن ها موثر بود. اعتقاد به ارزش های دینی، باور به قیامت و حیات جاوید، زندگی بخش دانستن شهادت در راه خدا و انقلاب به نام خدا از رهبران عالی و میانی، به تدریج در بدنه ی مردم کشور به ویژه جوانان، افرادی معتقد و دین باوری را پرورش داد، که جز به پیروزی و محقق شدن حکومت اسلامی در ایران به چیز دیگری نمی اندیشیدند.
در طی جریانات انقلاب اسلامی بنیان و مبانی اندیشه ی سیاسی حاکم بر مردم اصفهان را، همچون سایر مناطق کشور، اصول و اعتقادات تشیع تشکیل می داد که این اصول در منابع اصیل و اولیه اسلامی موجود بوده و امام خمینی رهبر انقلاب، از اواسط دهه ی چهل آن ها را در قالب سلسله درس ها و بحث هایی از حکومت اسلامی و ولایت فقیه در حوزه ی علمیه ی نجف اشرف تدریس و تدوین نموده بود.