تبیان، دستیار زندگی

منبع: http://www.hodaebook.ir/files/ketabkhane/ashareaghasi.htm

محمدرضا آقاسی، 24 فروردین ماه سال 1338 در تهران در خانواده‌ای مذهبی و شاعر متولد شد. وی به علت اختلاف نظر با مسئولین هنرستان تجسمی ادامه تحصیل نداد و به مدرك سیكل اكتفا كرد. آقاسی قبل از انقلاب، در سالهای 55 و 56 به عضویت انجمنهای ادبی آن زمان درآمد و بعد از انقلاب نیز از محضر اساتیدی چون مهرداد اوستا و یوسف میرشكاك استفاده نمود.

وی از سال 51 شروع به سرودن شعر نمود اما عمده اشعار وی متعلق به سالهای 68 به بعد است.

آقاسی مدتی نیز در جبهه‌های جنگ در مناطق شوش دانیال و جزیره مجنون و سه راه جفیر و شلمچه بود.

از وی كه با مثنوی بلند شیعه در جامعه شناخته شد، اشعار زیادی در خصوص جبهه و اهل بیت بر جای مانده است.

محمد‌رضا ‌آقاسی‌،شاعر و مثنوی‌سرای اهل بیت عصمت‌و‌طهارت‌،در سن‌‌٤٦ ‌سالگی‌،بامداد سه شنبه سوم خرداد ماه ٨٤ به علت عارضه قلبی در مركز تخصصی قلب تهران دار فانی را وداع گفت.‌پیكر وی 5 خردادماه از مقابل معراج الشهدای تهران تشییع و در قطعه ۲۵ شهیدان بهشت زهرا به خاك سپرده شد.

شاید این جمعه بیاید ... شــــــــــــاید ...

خبر آمد خبری در راه است

سرخوش آن دل که از آن آگاه است

شاید این جمعه بیاید...شاید

پرده از چهره گشاید...شاید

دست افشان...پای کوبان می روم

بر در سلطان خوبان می روم

می روم بار دگر مستم کند

بی سر و بی پا و بی دستم کند

می روم کز خویشتن بیرون شوم

در پی لیلا رخی مجنون شوم

هر که نشناسد امام خویش را

بر که بسپارد زمام خویش را

با همه لحظه خوش آواییم

در به در کوچه ی تنهاییم

ای دو سه تا کوچه ز ما دورتر

نغمه ی تو از همه پر شور تر

کاش که این فاصله را کم کنی

محنت این قافله را کم کنی

کاش که همسایه ی ما می شدی

مایه ی آسایه ی ما می شدی

هر که به دیدار تو نایل شود

یک شبه حلال مسائل شود

دوش مرا حال خوشی دست داد

سینه ی ما را عطشی دست داد

نام تو بردم لبم آتش گرفت

شعله به دامان سیاوش گرفت

نام تو آرامه ی جان من است

نامه ی تو خط اوان من است

ای نگهت خاستگه آفتاب

بر من ظلمت زده یک شب بتاب

پرده برانداز ز چشم ترم

تا بتوانم به رخت بنگرم

ای نفست یارومدد کار ما

کی و کجا وعده ی دیدار ما

دل مستمندم ای جان به لبت نیاز دارد

به هوای دیدن تو هوس حجاز دارد

به مکه آمدم ای عشق تا تو را بینم

تویی که نقطه ی عطفی به اوج آیینم

کدام گوشه ی مشعر

کدام گوشه ی منا

به شوق وصل تو در انتظار بنشینم

ای زلیخا دست از دامان یوسف بازکش

تاصبا پیراهنش را سوی کنعان آورد

ببوسم خاک پاک جمکران را

تجلی خانه ی پیغمبران را

خبر آمد خبری در راه است

سر خوش آن دل که ار آن آگاه است

شاید این جمعه بیاید...شاید

پرده از چهره گشاید...

شاید

بخشهایی از مثنوی شیعه :

شیعه یعنی شوق یعنی انتظار

صاحب آیینه تا صبح بهار

شیعه یعنی سالک پا در رکاب

تا که خورشید افکند از رخ نقاب

شیع یعنی وعده ای با نان جو

کشت صد آیینه تا فصل درو

شیعه یعنی قسمت یک کاسه شیر

بین نان خشک خود یا یک اسیر

شیعه یعنی تیغ تیغ موشکاف

شیعه یعنی ذوالفقار بی غلاف

شیعه یعنی امتزاج نار ونور

شیعه یعنی راس خونین در تنور

شیعه یعنی هفت وادر اضطراب

شیعه یعنی تشنگی در شط آب

شیعه یعنی دست بیعت با غدیر

بارش ابرکرامت بر کویر

شیعه یعنی عدل و احسان ووقار

شیعه یعنی انحنای ذوالفقار

شیعه یعنی شرح منظوم طلب

از حجاز و کوفه تا شام و حلب

شیعه یعنی یک بیابان بی کسی

غربت صد ساله بی دلواپسی

شیعه یعنی صد بیابان جستجو

شیعه یعنی هجرت از من تا به او

شیعه یعنی دست بیعت با غدیر

بارش ابر کرامت بر کویر

شیعه یعنی عدل و احسان و وقار

شیعه یعنی انحنای ذوالفقار

شیعه یعنی وعده ای با نان جو

کشت صد آیینه تا فصل درو

شیعه یعنی قسمت یک کاسه شیر

بین نان خشک خود با یک اسیر

شیعه یعنی عشقبازی با خدا

یک نیستان تکنوازی با خدا

شیعه یعنی هفت خطی در جنون

شیعه توفان می کند در کاف و نون

شیعه یعنی تندر آتش فروز

شیعه یعنی زاهد شب، شیرروز

شیعه یعنی شیر، یعنی شیر مرد

شیعه یعنی تیغ عریان در نبرد

شیعه یعنی تیغ، تیغ موشکاف

شیعه یعنی ذوالفقار بی غلاف

شیعه یعنی سابقون السابقون

شیعه یعنی یک تپش عصیان و خون

شیعه باید آبها را گل کند

خط سوم را به خون کامل کند

خط سوم خط سرخ اولیاست

کربلا بارزترین منظور ماست

شیعه یعنی بازتاب آسمان

بر سر نی جلوه رنگین کمان

شیعه یعنی امتزاج نار و نور

شیعه یعنی رأس خونین در تنور

شیعه یعنی هفت وادی اضطراب

شیعه یعنی تشنگی در شط آب

شیعه یعنی دعبل چشم انتظار

می کشد بر دوش خود چل سال دار

شیعه باید همچو اشعار کمیت

سر نهد برخاک پای اهل بیت(ع)

یا فرزدق وار در پیش هشام

ترک جان گوید به تصدیق امام

مادر موسی که خود اهل بلاست

جرعه نوش از باده جام بلاست

در تب پژواک بانگ الرحیل

می نهد فرزند بر دامان نیل

نیل هم خود شیعه مولای ماست

اکبر اوییم و او لیلای ماست

اشک

آفتاب از روی زین افتاده است

مشک آبش بر زمین افتاده است

کیست این ساقی که بی دست آمده است

کز سبوی تیغ سر مست آمده است

کیست این ساقی که در خون پا نهاد

تیرها را دید پیشانی گشاد

کیست این ساقی که بر خود پا گذاشت

آب را در حسرت لبها گذاشت

مشک کن لبریز آب و آبرو است

چشم من با خیمه ها در گفتگو است

ای خدا این مشک را از من مگیر

گر گرفتی اشک را از من مگیر

شیعه ی بی اشک شمع مرده است

کز غم بی آتشی افسرده است

نسبتی باهم دارند آب و گل

اشک می شوید غبار از چشم دل

اشک ای عجز ای ثبوت بندگی

چشمه ی جوشان آب زندگی

اشک ای تسبیح احمد در حرا

غرق در خون کن تماشای مرا

اشک ای سر تسلای علی

ای سکوت آلوده فریاد جلی

اشک ای آیینه ی بی تار و پود

همدم زهرا به شبهای کبود

اشک ای آرام جان بی قرار

در رکاب ناقه ی زینب ببار

خواب می دیدم که در بیداری ام

در مسیر کاروانی جاری ام

کاروانی بی سر و بی سرپرست

غل به گردن خشک لب تاول به دست

کاروان از بس که آتش دیده بود

اشک در چشمانشان خشکیده بود

اشک بی معرفت آب چشم است

اشک با معرفت تر خشم است

گر حسینی شدی ترک سر کن

عزم پرواز بی بال و پر کن

پیش از آن کز تو ذلت بسازند

خانه ی ظلم زیر و زبر کن

شیعه و عافیت وامصیبت

دین واشرافیت وامصیبت

ای شمایی که در خود خزیدید

شیعه ی راستین یزیدید

شیعه آیا فقط اشک و آه است

این تصور بسی اشتباه است

تمام فتنه ز حکم شریح قاضی شد

هموکه کیسه ی زر گرفت و راضی شد

کنون که دین محمد به قتل من بر پاست

فیا سیوف خزینی که ظهر عاشوراست

ظهر عاشورا که زیر خنجرم

دست بگشا سایه افکن بر سرم

از لب نی بشنوم صوت تورا

صوت انی لا ارالموت تورا

پرچم زلفت رها در باد شد

وز شمیمش کربلا ایجاد شد

آنچه شرح حال خویشان تو بود

تاب گیسوی پریشان تو بود

می روی بر نیزه تا شام خراب

تا لبی تر سازی از تشت شراب

می سزد نی نکته پردازی کند

در بیابان آتش اندازی کند

صبر کن نی از نفس افتاده است

ناله از دوش جرس افتاده است

کاروان بی میر و بی پشت و پناه

بی غل و زنجیر می افتد به راه

می رود منزل به منزل در کویر

تا بگوید سر بیعت با غدیر

سلام بر تو و نیزه ای که حامل توست

به محملی که درونش تمامی دل توست

سلام بر تو بر زلف عنبر افشانت

نگاه غم زده ی زینب پریشانت

ای صبا از ما بگو با کربلا

ای نماز ما به خاکت مبتلا

تا به کی دور از تودر خود سوختن

چشم بر راه نسیمت دوختن

یا جنون کن راه خود را بازکن

یا مرا آماده ی پرواز کن

بر سر نی زلف ما را تاب ده

ماهیان را رخصت گرداب ده

آنچنان کن تا نماند در زمین

از وجودم غیر آهی آتشین

گفت با من نکته دانی اهل دل

کی خدا گنجد درون آب وگل

خانه ی حق چار چوبی تنگ نیست

حج همین گردش به دور سنگ نیست

حج حجامت می کند ارواح را

پاک میسازد ز دل اشباح را

حج تو آن گه قبول حق شود

که دلت در تور مستغرق شود

طوف سنگ کعبه حج اصغر است

حج اصغر شاخ بی برگ و بر است

حج اکبر کن به خون احرام کن

سینه را بر تیغ ها اطعام کن

کربلا بیت الحرامی دیگر است

حاجیانش را مقامی دیگر است

نیتش ترک سر و پا گفتن است

در پی اش تکبیر در خون خفتن است

از حرم تا قتلگه سعی صفاست

رد پای اهل بیت مصطفاست

عید اضحی ذبح اکبر راببین

کعبه ی در خون شناور را ببین

ای جوانان بنی هاشم چرا

بر نمی دارید تابوت مرا

تاک تا کی سر کند در آفتاب

تا ز شاخ و برگ او جوشد شراب

ای خماران را شرابی سوخته

ما عطشناکیم و آبی سوخته

بی تودر چاهیم و آهی آتشین

دولی از دود طنابی سوخته

دوش دیدم خیمه هایی را به خواب

شعله گون در پیچ و تابی سوخته

از حرارت سوختم آبی کجاست

چشم حسرت ماند و خوابی سوخته

خشک سالی می تپد از شش جهت

آسمان دارد سحابی سوخته

ذوالجناح آمد ولیکن بی سوار

خسته با زین و رکابی سوخته

کاروان بر باد گویی می رود

غرق ماتم در نقابی سوخته

می رود تا شام در بهت غروب

بر سر نی آفتابی سوخته

گفت فحشا در کجا آید پدید

گفتمش در کوچه های بی شهید

بی شهیداند بی سوز و گداز

بر سر سجاده های بی نماز

بی شهیدان را غم لیلا کجاست

سوز و اشک وآه واویلا کجاست

کوچه ی ما بوی مجنون می دهد

بوی اشک و آتش وخون می دهد

بوی مجنون مست میسازد مرا

در پی لیلی می اندازد مرا

نام لیلی بردم آرامم گریخت

هفت بندم بند بند از هم گسیخت

از جنوب وشرق تا غرب وشمال

گشته ام در بین اشباح الرجال

کیست تا از مرگ من پروا کند

یا به روی غربتم در وا کند

آب می جو یم ولیکن در سراب

کوفه بازار است این شام خراب

در تمام کوفه آیا مرد نیست؟

جز علی مردی سراپا درد نیست؟

چون علی باید که سر در چاه کرد

شیعه را تا از خطر آگاه کرد

شیعه کی از مرگ پروا می کند

پرچم دین را به پر وا میکند

شیعه کی تسلیم فحشا می شود

فسق را محو تماشا می شود

کربلا بر شیعه نامکشوف نیست

حکمتش جر امر بالمعروف نیست

این نماز و روزه و حج و زکات

امر بالمعروف نهی از منکر است

شیعه ی بی امر و بی نهی ابتر است

شیعیان فرهنگ عاشورا چه شد

پرچم خون رنگ عاشورا چه شد

کیست تا پرچم به دوش خون کشد

شیعه را از خواب خوش بیرون کشد

گفت مولا کل ارض کربلا

شیعه یعنی غربت و رنج و بلا

شیعه ی بی درد زخم بی نمک

بس کن این یا لیتنی کنت معک

کربلا غوغاست سازو برگ کو

ظهر عاشوراست شور مرگ کو

ظهر عاشورا و این تذهبون

نعم تقولون ما لا تفعلون

آخرین ققنوس!

کربلا گفتم کران را گوش نیست

ورنه از عم بلبلی خاموش نیست

بلبلان چهچه زماتم میزنند

روز وشب از کربلا دم می زنند

هر نظر بر غنچه ای تر میکنند

یادی از غوغای اصغر میکنند

غنچه می بینم دلم پر می زند

بوسه بر قنداق اصغر می زند

گفت بابا! بی برادر مانده ای؟

بی کس و بی یار و یاور مانده ای؟

کر تو تنهایی بگو من کیستم؟

اصغرم اما نه اصغر نیستم

خیز و اسماعیل را آماده کن

سجده ی شکری بر این سجاده کن

ای پدر حرف مرا در گوش گیر

خیز و این قنداقه درآغوش گیر

خیز و با تعجیل میدانم ببر

بر سر نعش شهیدانم ببر

تشنه ام ! اما نه بر آب فرات

آب می جویم! ولی آب حیات

آب در دست کمان دشمن است

تیر آن نامرد احیای من است

اتش اقیانوس را آواز داد

آخرین ققنوس ر ا پرواز داد

خون اصغر آسمان را سیر کرد

خواب زینب را چه خوش تعبیر کرد

زینب آیا سر به محمل می زند

کاروان را زخمه بر دل میزند؟

دل من فدای دو دست اباالفضل

به قربان چشمان مست ابالفضل

ربود از همه ساقیان گوی سبقت

به چوگان دل ناز شصت ابالفضل