تبیان، دستیار زندگی

برگرفته از: http://irandanesh.febpco.com/DetEssay.aspx?codeEssay=64214

 در تعلیم و تربیت بحث آموزش سمعی و بصری، بحث اساسی است. آموزشی که از طریق سمع و بصر وارد بشود در وجود انسان تأثیرات عمیقی می­گذارد. بعد تصویری، بخصوص از طریق قوه تخیل، نقش تجسمی و عینی را در مفاهیم دارند این نقش را صدا و سیما و به خصوص سیما به خوبی می­تواند ایفا کند، الا اینکه این وسیله و ابزاری است که هم در جهت حق می­تواند به کار گرفته شود و برای اینکه این نقش اساسی و الهی را ایفا کند صدا و سیما باید در جهت ارزشهای دینی استراتژی داشته باشد. ما متأسفانه این استراتژی را به روشنی در صدا و سیما نمی­ بینیم. ضمن اینکه بر اساس اصل خدا محوری و آخرت­ گرایی، ما در تعلیم و تربیت باید بر اساس اصل اختیار و بصیرت، جامعه را آموزش بدهیم که این اصول در صدا و سیما رعایت نمی ­شود. آموزه­ها باید به گونه­ ای باشند که قدرت انتخاب افراد را بر اساس آگاهی هایی که می­دهد، افزایش بدهد. این معنا، معنایی نیست که در صدا و سیما به وسعت بیابیم. موارد جزئی و حتی پراکنده این نقش را در برخی برنامه­ ها می­بینیم، اما قائم به شخص هستند و به دلیل آن کارگردان یا تهیه کننده و عوان و انصارش بودند که جهت­گیری کلی در این برنامه، نقش آفرین و آگاهی بخش باشند. به عنوان مثال، در تنوع برنامه­هایی که برای بچه­ ها و نوجوانان و بزرگسالان داریم، می­بینیم که این بعد آگاهی بخشی یک بعد ناقص و ضعیفی است، من باب مثال ما برنامه ­هایی که شاید برای جوانان، تهیه می­کنیم، اولاً، چقدر آگاهی به این افراد می­دهیم؟ میزان آگاهی بخشی در ارتباط با آن نیازهایشان چقدر است؟

صدا و سیما بزرگترین دانشگاه ماست. حالا شما می­بینید که صدا و سیما یک نقشی که می­تواند داشته باشد این است که مکمل آموزه­های خانوادگی باشد. به عبارتی دیگر مکمل نقش خانواده­ها باشد. این طور نباشد که جای خانواده­ها را بگیرد و ذهن تمام افراد را متوجه سیما کند و ارتباطات عاطفی روانی خانواده­ها را از هم بگیرد. این بحث مهمی است و نوع برنامه­ها باید به نحوی باشد که آن برنامه­ها تلنگری بزند، ارتباطات عاطفی-روانی و انسانی-معنوی خانواده­ها را نسبت به هم افزایش بدهدو نقش مکمل را ایفا کند. اما الآن می­بینیم که سیما بیشتر نقش رقیب خانواده­ها را ایفا می­کند، ارتباطات عاطفی خانواده­ها را کم کرده است و همه نگاهها را به سمت خودش جذب کرده است و ضمیر ناخودآگاه افراد را تحریک می­کند و با وارد شدن از ناحیه خیال و توهمات، نبض روانی افراد را به دست می­گیرد و افراد را پای تلویزیون میخکوب می­کند، ارتباطشان را با محیط واقعی خانوادگی قطع می­کند. این هم یک آسیب بزرگی است که نشاندهنده این مسأله هستند که برنامه­ها درست تهیه نشدند. در حالی که اگر هدف­گذاری فیلمها و برنامه­ها مشخص شود، آن برنامه­ها چه پاسخی به نیازهای انسانی مخاطبین داده­اند. در صورتی که در اصل باید برنامه­های صدا و سیما، ارتباطات خانوادگی و تعاملاتش را بیشتر کند، ایجاد سؤال بکند، همه­اش انبار معلومات نکند.