خوش به حال كسى كه نفسش رام شد

در كتاب با ارزش «نهج البلاغة» نقل شده است كه:

جنازه‏اى را به گورستان مى‏بردند، حضرت امیرالمؤمنین على علیه السلام شنید مردى مى‏خندد، خنده‏اى كه ناشى از غفلت بود. فرمود: گویا مردن بر غیر ما نوشته شده و خیال مى‏كنى كه حق در این دنیا بر غیر ما لازم گشته و مى‏پندارى مرده‏هایى كه مى‏بینیم مسافرانى هستند كه به زودى به سوى ما بازمى‏گردند، ایشان را در قبرهایشان مى‏گذاریم و اموالشان را مى‏خوریم مثل این كه ما پس از آن‏ها جاوید خواهیم ماند. واى بر ما، مرگ مردم كه براى ما پند و عبرت است فراموش كرده‏ایم و به هر آفت و زیانى گرفتار آمده‏ایم.

خوش به حال كسى كه نفسش رام شد و عمل و كردارش پاك و شایسته و قصدش پسندیده و اخلاقش نیكو گشت و زیادى مالش را در راه خدا صدقه داد و زیاده‏گویى زبانش را مهار نمود، از آزار مردم خوددارى كرد و سنّت پیامبر صلى الله علیه و آله بر او سخت نیامد و به بدعت نسبت داده نشد