تقریبا اکثر کسانی که برای نخستین روز پا در یک کلاس رزمی می گذارند، به روزی فکر می کنند که در آزمون کمربند سیاه خود شرکت کرده و به دریافت آن نایل می شوند. اما از آنجا که این امر مستلزم سالها تلاش و تمرین است ؛ خیلی از آنان هرگز آن روز رویایی را تجربه نمی کنند. در این شماره چند راه کار ساده را به شما معرفی می کنیم که امیدواریم با پیروی از آنها ، مسیر گاها سخت و طاقت فرسایی را که باید تا رسیدن به آن روز موعود پشت سر بگذارید، برایتان تبدیل به مسیری پرماجرا، مفید و خاطره انگیزگردد.
برای خود اهداف کوتاه مدت درنظر بگیرید
خیلی از هنرجویان از نخستین روز کلاس فقط به دریافت کمربند سیاه فکر می کنند.این آینده نگری خوب است. اما اگر بیش از اندازه روی آن متمرکز شوید آهسته آهسته انگیزه شما برای ادامه تمرینات کم خواهد شد، چراکه دریافت کمربند سیاه در چند سال آینده اتفاق خواهد افتاد؛ درحالیکه شما برای چند ماه آینده خود نیز به انگیزه نیاز دارید. پس ضمن آنکه دریافت کمربند سیاه را به عنوان یکی از اهداف بلند مدت خود در ذهن دارید؛ به روی اهداف کوتاه مدت مثل دریافت کمربند زرد(یا نخستین درجه در رشته رزمی خود) تمرکز کنید. این هدف خیلی زودتر اتفاق خواهد افتاد و انگیزه شما جهت ادامه کار را دوچندان خواهد کرد.
به صدای بدن خود گوش کنید
عده ای از هنرجویا از آنجایی که علاقه فوق العاده ای به ورزش های رزمی دارند، با این هدف که هرچه زودتر مراحل آن را طی کرده و پیشرفت کنند رو به تمرینات شدید می آورند. البته تمرینات سخت بخشی جدایی ناپذیر از هنرهای رزمی است؛ اما تمرین بیش از اندازه نیز نه تنها شمارا به هدفتان نزدیکتر نمی کند بلکه ممکن است باعث آسیب دیدگی شما شده و شما را عملا چندین هفته از تمرینات عقب بیاندازد. به صدای بدن خود گوش کنید و هرگز بیش آنچه که در توانتان است(خصوصا زمانی این تمرینات را خارج از باشگاه و بدون نظارت مربی انجام می دهید) از بدنتان کار نکشید. البته باید مراقب باشید که این موضوع به تنبلی شما منجر نشود! توجه داشته باشید که به موازات اینکه بدنتان از آمادگی بیشتری برخوردار شد، باید نوع و شدت تمرینات را نیز عوض کرده و یا افزایش داد.
تکنیک های پایه را جدی بگیرید
خیلی از تکنیک هایی که شما در ماه های نخست می آموزید جزو اصلی ترین و کاربردی ترین تکنیک های رزمی هستند. خیلی از هنرجویان با این تصور که این تکنیکها، تکنیک های ابتدایی و بدردنخوری هستند،این تکنیک ها را جدی نگرفته و مدام برای یادگیری تکنیک های به قول خودشان پیشرفته لحظه شماری می کنند. این تصور اشتباهی است . عمده تفاوت یک کمربند سیاه با مثلا یک کمربند سبز، تعداد تکنیکهایی که آموخته نیست، بلکه میزان مهارتی است که وی نسبت به آن کمربند سبز دارد.مهارت در همان تکنیک هایی که بیشتر آن تکنیک ها را همان هنرجوی کمربند سبز نیز آموخته است!
تواناییها و تفاوت های خود را بشناسید
البته در این مورد نقش مربیان بسیار حیاتی است.شما باید متوجه این موضوع باشید که بدن هر انسانی با انسان دیگر متفاوت است. افراد مختلف به دلایل ژنتیکی ممکن است از توانایی ها و یا ضعف هایی نسبت به دیگران برخوردار باشند.بنابراین هرگز خودتان را با دیگران مقایسه نکنید و گمان نکنید اگر شما به خوبی فلان هنرجو نمی توانید پاهایتان را 180 درجه باز کنید و یا نسبت به هنرجوی دیگری از قدرت بدنی کمتری برخوردار هستید پس به اندازه کافی برای آنکه به یک رزمی کار تبدیل شوید خوب نیستید. شما باید با کمک مربی و تلاش خوتان به نقاط ضعف و قوت خود پی برده و با استفاده از نقاط قوت و برطرف کردن یا بهبود نقاط ضعف خود تلاش کنید تا نهایت بهره را از توانایی هایتان ببرید که این توانایی ها لزوما قابل سنجش و مقایسه با توانایی های دیگر هنرجویان نیست.
همواره برای یادگیری آماده باشید
دریافت کمربند سیاه پایان راه نیست. اگر از اساتید هنرهای رزمی سئوال کنید، به شما خواهند گفت که دریافت کمربند سیاه تازه اول راه است و هنوز چیزهای زیادی برای یادگیری وجود دارند. اگر شما از آغاز به این امر واقف باشید، آنگاه خیلی برای رسیدن به کمربند سیاه عجله نخواهید کرد چراکه می دانید آنجا پایان کار نخواهد بود. به علاوه اگر از روزهای نخست بیاموزید که همواره باید آماده آموختن باشید ، هنگامی هم که به دریافت کمربند سیاه نائل شدید، هرگز مانند بعضی از مربیان دچار این توهم که همه چیز را می دانید نخواهید شد.هم اکنون مربیان زیادی وجود دارند که سالها از زمانی که کمربند سیاه خود را گرفتنه اند گذشته و البته آنان نیز با وجود گذشت سالها، هنوز در همان چند سال پیش خودشان متوقف مانده اند.!
