تبیان، دستیار زندگی

یك دو سه، شیرجه! صبر نكرد. فكر نكرد. زانوهایش شل نشد از ترس. كتاب حافظه‌اش را ورق نزد تا یادش بیاید چند خبر خوانده است درباره آدم‌هایی كه سعی كرده‌اند دیگری را از غرق‌شدن نجات بدهند و خودشان غرق شده‌اند.

چه شد كه سرباز كلانتری 128 آدران كرج، كنار رودخانه كرج رسید و آن دو خواهر را دید كه میان موج‌ها این‌سو و آن‌سو می‌روند،‌ جیغ می‌كشند و كمك می‌خواهند؟ او هم داشت مثل بقیه سربازهای همپادگانی‌اش گشتزنی می‌كرد كه آنها را دید و بی‌درنگ داخل رودخانه پرید و اول یكی از خواهر‌ها را از آب گرفت و تا حاشیه رودخانه رساند و بعد با آن كه نفسش كم‌آمده بود پی خواهر دوم تن به آب زد.

موج‌ها اما او را دزدیده بودند و با این حال، تقلای سرباز جوان برای یافتنش، ‌توجه ماموران كلانتری آدران را به رودخانه جلب كرد و آنها مسیر رود را رصد كردند و صد متر پایین‌تر از آنجا كه خواهر اولی پیدا شده بود دومی را یافتند.

هر دو خواهر حالا زنده‌اند و تا پایان عمر مدیون سرباز وظیفه خنده‌رویی هستند كه اگر نبود حالا لابد آنها زیر خاك با ریه‌های پر از آب خوابیده بودند.

حالا حدود چهار سال از آن شب گذشته است، اما اصغرزاده بازپرس دادسرای امور جنایی تهران، هنوز هم حادثه را روشن و بی‌كم و كاست به یاد می‌آورد. او آن شب در خیابان قزوین مشغول صدور قبض جریمه برای خودروی پرشیایی بود كه خیابان یكطرفه را خلاف جهت آمده بود.

قبض جریمه را كه نوشت و خواست آن را تحویل راننده بدهد، متوجه شد چشم‌های راننده زن پرشیا از ترس گرد شده است و بی‌آن كه بتواند چیزی بگوید پشت سر بازپرس را نشان می‌دهد.

اصغرزاده وقتی برگشت ابتدا خیال كرد آنچه می‌بیند سكانسی از فیلمی حادثه‌ای است، اما بعد به سرعت از ذهنش گذشت كه كدام بدلكاری می‌تواند به این خوبی از پل عابر آویزان شود، فریاد بكشد و سعی كند خودش را بیندازد پایین و در همان حال سربازی به دستش چنگ بزند و مانع سقوطش شود؟

فیلمی در كار نبود. دختر شانزده ساله‌ای كه از پل آویزان بود واقعا قصد خودكشی داشت و سربازی كه دستش را گرفته‌بود و تا كمر روی لبه پل خم‌شده بود و به هیچ قیمتی حاضر نبود دخترك را رها كند، می‌خواست او را بالا بكشد.

بازپرس هم بلافاصله بالای پل رفت و با كمك یكدیگر جان دختر را نجات دادند. حالا گاهی وقت‌ها اصغرزاده در مرور خاطره آن شب، از خودش می‌پرسد راستی آن سرباز كم سن‌و‌سال با چه دلی در لحظه رهاشدن دختر میان پل و خیابان، او را گرفت و نترسید همراهش سقوط كند؟ 

سرباز معلم جنوبی هر روز مسیر 20 كیلومتری پر پیچ و خم و خطرناك میان روستای محل زندگی و روستای محل تدریسش را با موتورسیكلت می‌رفت.

آن روز باران تندی كه بر زمین می‌كوبید، موج موج گل متحرك و چسبناك شده بود كه راه افتاده بود و همه زمین‌های اطراف را به باتلاق تبدیل كرده بود و به همین علت پیرزن و پیرمرد كشاورزی كه میان گل و لای گیر كرده بودند دیگر امیدی به نجات‌نداشتند، اما برای آخرین بار ناله كردند و كمك خواستند و همین آه‌های غمگین به گوش سرباز معلم فداكار رسید و او بلافاصله خودش را به آنها رساند و از باتلاق نجات‌شان داد و بعد ترك موتور سوارشان كرد و رساندشان به روستا.

این آقا معلم حالا در خانه‌اش نامه‌ای با خط كج و كوله دارد از شاگردهای كلاسش در مدرسه ملاسالمی كه از او تشكر كرده‌اند و برایش از خدا طلب خیر كرده‌اند. او می‌گوید «عجیب است كه آن روز موضوع انشای كلاسم احسان و نیكوكاری بود.»

سراشیبی روی گردنه قلاجه كه می‌رسد به دره، اتو‌بوسی درب و داغان و بی‌راننده كه با سرعت روی آن در حال حركت است؛ راننده‌ای كه مات و مبهوت ایستاده و با وحشت اتوبوسش را نگاه می‌كند كه ارابه مرگ شده، ۲۰ زائر مسافر عتبات عالیات اهل خراسان رضوی كه از شهر خودشان به قصد زیارت، راهی مهران شده‌اند تا از آنجا به عراق برسند و حالا فریاد می‌كشند و كمك می‌خواهند و به پنجره‌های كدر اتو‌بوس می‌كوبند.

نگران نشوید. مرگ نقطه پایان این ماجرا نیست چون همان وقت سربازی به سمت اتو‌بوس می‌دود، در را باز می‌كند و خودش را داخل آن می‌اندازد و پایش را روی پدال ترمز فشار می‌دهد و اتوبوس، دقیقا لب دره، متوقف می‌شود و مسافران از ذوق به گریه می‌افتند.

سربازی كه مسافران را نجات داد یكی از مامور وظیفه‌های پلیس‌راه فرماندهی نیروی انتظامی استان ایلام بود كه وقتی داشت پی اتوبوس بی‌راننده می‌دوید باخودش عهد كرد «یا همراه زائران ابی‌عبدالله می‌روم ته دره یا نجاتشان می‌دهم.»

همه ماجراهایی كه تعریف كردیم یك طرف داستان، وحید یك طرف دیگر. داستان وحید دل هر شنونده‌ای را می‌لرزاند و هر چشمی را از اشك خیس می‌كند. تیر ماه سال 90 وقتی او از مسجد جمكران باز می‌گشت خودرویی واژگون در اتوبان را دید كه سرنشینانش بشدت مجروح شده بودند.

وضع‌شان بحرانی بود و فرصتی برای منتظر اورژانس‌ شدن نمانده بود به همین علت گروهبان یكم وظیفه نیروی زمینی ارتش، به تنهایی تك‌تك سرنشینان خودرو را از میان آهن‌پاره‌ها بیرون كشید، اما در لحظه آخر خودرویی عبوری با او تصادف كرد و وحید بشدت از ناحیه نخاع، مهره‌های گردن و پای چپ آسیب دید.

او حدود یك ماه روی تخت بیمارستان با چشم‌هایی نیمه‌باز و لبخندی كمرنگ كه حتی در خواب هم از روی لب‌هایش پاك نمی‌شد، در انتظار بهبود ماند اما سرانجام، دیگر دوری از معشوقش را تاب نیاورد و همه چشم‌های نگران و پر اشك را از دیدن روی ماهش محروم كرد و شهادت را برگزید تا در آغوش خدایش آرام بگیرد.