تیغ تیز بدنش را پاره کرده بود، خون از آن فوران می کرد ولی او هیچ نمی فهمید، هیچ دردی حس نمی کرد!
تعجب نکنید،او بی هوش بود ،روی تخت جراحی و تحت یک عمل جراحی...... .
مورد فوق جای تعجب ندارد امّا تعجب آنگاه معنی پیدا می کند که انسان در حال هوشیاری و بیداری متوجّه آسیب هایی که متوجّه او شده است، نشود!
می گویید :"مگر ممکن است ؟"
می گویم:"بله بسیاری از ما انسان ها این گونه ایم اگر چه به محض ورود یک خار کوچک به دست و یا پای خود فریادمان بلند است امّا آن قدر مست لذائذ مادی و جذابیت های دنیوی شده ایم که هرگز آتشی را که در اثر گناه بر جان خود می افکنیم ، نمی بینیم. اصلا متوجه خوردن "حمیم" (آبی جوشان از آب های جهنم) نیستیم!
آن گاه که به نامحرم می نگریم هرگز "درد اصابت تیر سهمگین شیطان به چشمان ضعیفمان" را حس نمی کنیم،
در لحظه ی گناه، به هیچ عنوان بوی گند و مشمئز کننده ی آن را استشمام نمی کنیم.
بله امروز همه ی این اتفاق ها در حال وقوع است و ما گویا بی هوش و مستیم و فردای قیامت که از این بی هوشی خارج شدیم آثار هولناک این رفتار را خواهیم دید.
پس تا دیر نشده از مستی دنیا خارج شویم.
برگرفته از: کتاب بارقه
