*آموزش برنامه نویسی به زبان ++c*

++C بر مبنای زبان برنامه نویسی C است. زبان C در سال 1972 در آزمایشگاه Bell Telephone نوسط Dennis Ritchie به عنوان زبان پیاده سازی برای سیستم عامل یونیکس طراحی شد. مقدار زیادی از برنامه نویسی یونیکس با زبان C انجام شده است. C در نتیجه تکوین پروسه ای است که با یک زبان قدیمی تر به نام BCPL شروع شده بود. زبان BCPL زبانی بر اساس زبان B بوده است که توسط Ken Thompson در آزمایشگاه Bell طراحی شده بود.

به دلیل اینکه C زبان قدرتمند و انعطاف پذیری بود، سریعا گسترش پیدا کرد. برنامه نویسان شروع به استفاده از آن برای انواع برنامه ها کردند. سازمان های مختلف شروع به پیاده سازی نسخه های C خود شدند. تا اینکه در سال 1983، ANSI استاندارد C را تنظیم کرد که به عنوان ANSI Standard C شناخته می شود. کامپایلرهای بعدی C از این استاندارد پیروی کردند.

زبان برنامه نویسی ++C بر اساس زبان C توسط Bjarne Stroustrup ابداع شد. آنچه امروزه ++C نامیده می شود از سال 1979 آغاز شده است. نسخه اولیه آن "C with classes" نامیده شد که بعدا به ++C تغییر کرد. ++C کلیه ویژگی های زبان C را داراست. تفاوت بین آنها اینستکه ++C شی گرائی را پشتیبانی می کند. البته پیشرفت های دیگری هم دارد برای مثال کار با رشته ها و سروکارداشتن با خطاها در آن قوی تر است.

نسخه اول ++C ابتدا در AT&T در سال 1983 استفاده شد. اولین نسخه تجاری آن در اکتبر 1985 به بازار آمد. در سال 1998 ANSI و ISO متفقا ++C را استاندارد کردند. به همین دلیل اغلب ++C محض را ANSI Standard ++C یا ISO Standard ++C می نامند.

با تکامل ++C یک کتابخانه استاندارد هم با آن شکل گرفت. اولین کتابخانه استاندارد ++C کتابخانه stream I/O بود که امکاناتی برای جایگزینی توابع قدیمی C مانند printf و scanf مهیا کرد. بعد از آن مهمترین کتابخانه استاندارد کتابخانه Standard Template بود.

توجه داشته باشید که کد C در کامپایلر ++C کامپایل می شود اما عکس آن صادق نیست و کد ++C لزوما در کامپایلر C کامپایل نمی شود.

moffline

309 بحث

شنبه 27/8/1391 - 16:15 - 0 تشکر 574568

معرفی تابع اصلی:

در زبان C برنامه از یک سری تابع (function) تشکیل می شود (توضیحات بیشتر درباره تابع). هر برنامه الزاما یک تابع اصلی به نام main دارد که برنامه از آن شروع به اجرا می کند.

نوع برگشتی تابع در خط اعلان تابع و قبل از نام تابع تعیین می شود. که برای تابع اصلی معمولا نوع صحیح یا int درنظر گرفته می شود. چون برخی از سیستم عامل ها نیازدارند برنامه مقداری را به آنها برگرداند تابع main یک عدد صحیح را بر می گرداند تا سیستم عامل متوجه بشود که همه چیز درست است. البته در بعضی موارد تابع اصلی را می توان به صورت void main() هم تعریف کرد. کلمه void مشخص می کند تابع چیزی بر نمی گرداند.

مقداری که تابع بر می گرداند در مقابل دستور return نوشته می شود. اگر تابعی مقداری برنگرداند و از نوع void تعریف شده باشد نیازی به استفاده از دستور return در تابع نیست.

بدنه توابع و بلوک های کد مابین دو کروشه باز و بسته { } قرار می گیرند. کروشه مرز یک بلاک از کد را معین می کند. وقت کنید که برای هر کروشه باز { یک کروشه بسته } باید وجود داشته باشد.

int main()
{
return 0;
}

moffline

309 بحث

شنبه 27/8/1391 - 16:30 - 0 تشکر 574570

فایل های ضمیمه

معمولا اولین عمل در هر برنامه C++ ضمیمه کردن فایل های هدر است. فایل های هدر (include file) فایل هائی شامل تعاریف توابع یا کلاس ها هستند. اگر توابع یا متغیرهائی وجود دارند که در برنامه های مختلف مورد استفاده قرار می گیرند بهتر است در یک فایل هدر قرار داده شوند، سپس فایل هدر در هرجائی که از آن استفاده می شود ضمیمه شود.

برای ضمیمه کردن یک فایل به برنامه علامت # سپس include و نام فایل ضمیمه در داخل < > ذکر می شود.

اولین خط برنامه Hello.cpp فایل هدر iostream.h را ضمیمه برنامه می کند.

#include

تعداد زیادی از فایل های هدر در ++C برای استفاده از توابع کتابخانه ای همراه با نصب کامپایلر در اختیار برنامه نویس قرار می گیرند. یکی از این فایل ها فایل هدر iostream.h است که توابعی برای عملیات ورودی و خروجی دارد. اگر این فایل در ابتدای برنامه ضمیمه شود کلیه کلاس ها و توابع تعریف شده در آن قابل دسترسی هستند.

پسوند .h مشخص می کند یک فایل هدر است. اگر کامپایلر C را استفاده می کنید پسوند .h باید مشخص شود ولی در ++C نیاز نیست. البته بهتر است که ذکر شود تا توسط کامپایلرها پشتیبانی شود.

moffline

309 بحث

شنبه 27/8/1391 - 16:35 - 0 تشکر 574573

نمایش پیغام

تابع cout برای نمایش داده ها و پیغام ها روی صفحه نمایش بکار می رود. این توابع در فایل هدر iostream قرار دارد که باید به برنامه ضمیمه شده باشد.

cout << "Hello World!n";

در زبان ++C یک رشته کاراکتری باید بین دو علامت " " محصور شود

n به کامپایلر می گوید از یک خط جدید شروع کند.

moffline

309 بحث

شنبه 27/8/1391 - 16:36 - 0 تشکر 574574

فضای اسمی

فضای اسمی (namespace) اجازه گروه بندی مجموعه ای از توابع یا اشیای سراسری را تحت یک نام می دهد (توضیحات بیشتر درباره فضاهای اسمی). وقتی یک فایل هدر اضافه می شود محتویات آن در فضای اسمی استاندارد std قرار می گیرد. برای دسترسی به کتابخانه های استاندارد درون std باید از عملگر :: استفاده شود.

مثال. وقتی iostream در برنامه ضمیمه شده است برای دسترسی به تابع cout از این کتابخانه باید فضای اسمی std قبل از آن و بدنبالش علامت :: تعیین شود:

Std::cout <<"Hello World!n";

البته به سادگی می توان با استفاده از عبارت using فضای اسمی مورد استفاده را در برنامه تعیین کرد و به عناصر درون std تنها با صدازدن نامشان دسترسی پیدا کرد.

وقتی پسوند .h اضافه می شود نیازی به اضافه کردن فضای اسمی استاندارد نیست ولی به طور معمول بهتر است که از استاندارد ANSI/ISO تبعیت بشود و فضای اسمی std توسط عبارت using تعیین شود.

نکته. کامپایلرهای قدیمی عبارت using را قبول نمی کنند.

moffline

309 بحث

شنبه 27/8/1391 - 16:38 - 0 تشکر 574575

توضیحات

توضیحات (comment) عباراتی هستند که هنگام ترجمه نادیده گرفته می شوند. توضیحات شرح مرحله به مرحله از عملیات برنامه را برای برنامه نویس، یا هر فردی که روی کد برنامه کار می کند، ارائه می دهد.

در ++C دو روش برای ساختن توضیح وجود دارد؛ یک روش که برای توضیحات کوتاه است با علامت // شروع می شود. کامپایلر از این علامت تا انتهای خط را به عنوان توضیح درنظر می گیرد.

روش دیگر که معمولا برای توضیحات طولانی تر استفاده می شود بستن توضیحات بین علائم /* */ است.

//print hello word on the screen
/* This is my first program in C++ */

نکته. توضیحات یک خطی به دنبال علامت // تنها در کامپایلرهای ++C قابل استفاده است.

moffline

309 بحث

شنبه 27/8/1391 - 16:40 - 0 تشکر 574576

آشنایی با برخی از ویژگی های این زبان

زبان های برنامه نویسی مختلفی در دنیا وجود دارد که برای برنامه نویسی مناسب هستند. اما به چند دلیل برنامه نویسان حرفه ای C را ترجیح می دهند. برخی از ویژگی های زبان C/C++ عبارتند از:

• ++C زبان برنامه نویسی قدرتمند و انعطاف پذیری است و محدودیتی برای کارهائی که می توان توسط آن انجام داد وجود ندارد. و برای پروژه هائی مانند ساخت سیستم های عامل، پردازشگرهای متن، گرافیک، صفحات گسترده و حتی کامپایلرهای زبان های دیگر بکار می رود.
• انواع مختلفی از کامپایلرهای C، C++، Visual C و برنامه های سودمند جانبی موجود هستند.
• ++C زبان قابل حملی (portable) است یعنی برنامه ای که به زبان ++C نوشته می شود با حداقل تغییرات روی هر سیستمی اجرا شود.
• زبان ++C دارای تعداد کمی کلمات کلیدی است. ولی با آن می توان هر برنامه را نوشت.
• هر عبارت در ++C به یک سمیکولن (;) ختم می شود. سمیکولن برای کامپایلر یک دستور یا عبارت از کد را مشخص می کند.
• ++C حساس به متن است یعنی بین حروف بزرگ و کوچک تفاوت قائل می شود. بنابراین دقت کنید int main() با int Main() یکسان نیست. خیلی از اشتباهات مبتدیان به دلیل بی توجهی به این نکته بروز می کند.

moffline

309 بحث

شنبه 27/8/1391 - 16:43 - 0 تشکر 574577

متغیرها و ثابت ها

در این بخش متغیرها و انواع مختلف متغیرهای عددی صحیح و ممیزشناور که توسط برنامه های C برای ذخیره داده ها در طی اجرا بکاربرده می شوند توضیح داده خواهد شد. همچنین نحوه تعریف ثابت های برنامه و دو نوع ثابت حقیقی و سمبلیک شرح داده خواهد شد.

برنامه های کامپیوتری که با انواع مختلف مقادیر داده کار می کنند به راهی برای ذخیره آنها در حافظه نیاز دارند. این مقادیر می توانند اعداد یا کاراکترها باشند. C دو روش ذخیره سازی برای مقادیر دارد؛ متغیرها (variables) و ثابت ها (constants). متغیر محل ذخیره داده است که حاوی مقداری است که در طی اجرای برنامه می توانند تغییر کند. در مقابل، ثابت مقدار ثابتی دارد که نمی تواند تغییر کند

moffline

309 بحث

شنبه 27/8/1391 - 16:45 - 0 تشکر 574578

نام متغیر

هر متغیر دارای یک نام است. در زبان C اسامی متغیر ها باید از قوانین زیر پیروی کند:

• اسم می تواند شامل حروف، ارقام و کاراکتر زیرخط ( _ ) باشد.
• اولین حرف اسم متغیر باید یک حرف باشد. زیر خط هم می تواند در ابتدای اسم متغیر بکار برود ولی توصیه نمی شود.
• بزرگ و کوچک بودن حروف مهم است، بنابراین اسامی count و Count به دو متغیر جداگانه اشاره دارند. برنامه نویسان اغلب از حروف کوچک برای متغیر ها استفاده می کنند و اسامی با حروف بزرگ معمولا برا ثابت ها بکار می رود.
• کلمات کلیدی نمی توانند به عنوان نام متغیر استفاده شود.

moffline

309 بحث

شنبه 27/8/1391 - 16:47 - 0 تشکر 574579

در بعضی کامپایلرها نام متغیر می تواند 31 کاراکتر (در ++C استاندارد 1024 کاراکتر) طول داشته باشد؛ یعنی کامپایلر تنها 31 کاراکتر اول نام را درنظر می گیرد. با این طول می توان نامی برای متغیر انتخاب کرد که معنی داده ذخیره شده در آن را منعکس کند.

نام متغیر کمک به روشن شدن کاربرد آن برای کسی که source برنامه را نگاه می کند .

مثال. در برنامه ای که پرداخت های وام را محاسبه می کند مقدار بهره را می توان در متغیر interest_rate ذخیره کرد.

مرسوم است از زیرخط برای جدا کردن متغیرهای چند کلمه ای استفاده شود. یا ازروش نام گذاری کوهانی (camel notation) که حرف اول هر کلمه بزرگ است پیروی می شود.

مثال. متغیری که بهره بانکی را ذخیره می کنذد می تواند به دو صورت interest_rate یا InterestRate تعریف شود.

نکته: نامهای توصیفی برای متغیرها انتخاب کنید.
نکته: به سبکی که برای نامگذاری متغیر ها انتخاب کرده اید در کل برنامه وفادار بمانید.
نکته: شروع نام متغیر با زیرخط غیر ضروری است.
نکته: نامگذاری متغیر همگی با حروف بزرگ غیر ضروری است.

برو به انجمن

▲

دسترسی‌های سریع

انجمن فعال در هفته گذشته

مدیر فعال در هفته گذشته

آخرین مطالب

آلبوم تصاویر بازدید از کلیسای جلفای...
آلبوم تصاویر بازدید اعضای انجمن نصف جهان از کلیسای جلفای اصفهان.
بازدید از زیباترین کلیسای جلفای اصفهان
جمعی از کاربران انجمن نصف جهان، در روز 27 مردادماه با همکاری دفتر تبیان اصفهان، بازدیدی را از کلیسای وانک، به عمل آورده‌اند. این کلیسا، یکی از کلیساهای تاریخی اصفهان به شمار می‌رود.
اعضای انجمن در خانه شهید بهشتی
خانه پدری آیت الله دکتر بهشتی در اصفهان، امروزه به نام موزه و خانه فرهنگ شهید نام‌گذاری شده است. اعضای انجمن نصف جهان، در بازدید دیگر خود، قدم به خانه شهید بهشتی گذاشته‌اند.
اطلاعیه برندگان جشنواره انجمن‌ها
پس از دو ماه رقابت فشرده بین کاربران فعال انجمن‌ها، جشنواره تابستان 92 با برگزاری 5 مسابقه متنوع در تاریخ 15 مهرماه به پایان رسید و هم‌اینک، زمان اعلام برندگان نهایی این مسابقات فرارسیده است.
نصف جهانی‌ها در مقبره علامه مجلسی
اعضای انجمن نصف جهان، در یك گردهمایی دیگر، از آرامگاه علامه مجلسی و میدان احیا شده‌ی امام علی (ع) اصفهان، بازدیدی را به عمل آوردند.

مرور بخشها

دین

زندگی

جامعه

فرهنگ

دین

زندگی

جامعه