تبیان، دستیار زندگی

بخشی از نامه ی شهید بابایی به همسرش، چند روز پس از مراسم نامزدی:

ملیحه جان! همان طوری كه می دانی احترام مادر واجب است.

اگر انسان كوچكترین ناراحتی داشته باشد، اولین كسی كه سخت ناراحت می شود مادر است؛ كه همیشه به فكر فرزند، یعنی جگرگوشه اش می باشد . . .

ملیحه جان! اگر مثلاً نیم ساعتی فكر كردی راجع به موضوعی، هرگز به تنهایی فكر نكن. حتماً از قرآن مجید و سخنان پیامبران و امامان استفاده كن و كمك بگیر.

نترس هر چه می خواهی بگو. البته درباره ی هر چیزی اول فكر كن. هر چه كه بخواهی در قرآن مجید هست. مبادا ناراحت باشی. همه چیز درست می شه ولی من می خواهم كه همیشه خوب فكر كنی. مثلاً وقتی یك نفر به تو حرفی می زند زود ناراحت نشو، درباره اش فكر كن ببین آیا واقعاً این حرف درسته یا نه البته بوسیله ایمانی كه به خدا داری.

ملیحه جان! به خدا قسم مسلمان بودن تنها فقط به نماز و روزه نیست. البته انسان باید نماز بخواند و روزه هم بگیرد. اما برگردیم سرحرف اول؛ اگر دوستت تو را ناراحت كرد بعد پشیمان شد و به تو سلام كرد و از تو كمك خواست حتماً به او كمك كن. تا میتونی به دوستانت كمك كن و به هر كسی كه می شناسی و یا نمی شناسی خوبی كن. نگذار كسی از تو ناراحت بشه و برنجه.

هر كسی كه به تو بدی می كند حتما از او كناره بگیر و اگر روزی از كار خودش پشیمون شد از او ناراحت نشو. هرگز بخاطر مال دنیا از كسی ناراحت نشو.

ملیحه جان! در این دنیا فقط پاكی، صداقت، ایمان، محبت به مردم، جان دادن در راه وطن، عبادت باقی می ماند. تا می توانی به مردم كمك كن.

حجاب! حجاب را خیلی زیاد رعایت كن . . .