تبیان، دستیار زندگی

بدون شك اگر از هر رسانه داخلی و خارجی بپرسند كه كدام چهره ایرانی را برای گفت و گو انتخاب می كنید، نام او در فهرست خواهد بود. البته شاید هم نباشد! چرا كه اهل رسانه خوب می دانند او اهل مصاحبه نیست. تعجبی هم ندارد، او فرمانده رزمندگانی است كه پوزه استكبار را خیلی جاها به خاك مالیده اند و آن قدر از دست او كلافه اند كه مقاماتشان علنی می گویند باید او را ترور كرد و او در جواب آن جنجال به جمله ای كوتاه بسنده كرد؛ شهادت برایم افتخار است.

اما سكه سكوت او روی دیگری هم دارد. آخرین دوست نزدیك او كه آسمانی شد، حاج احمد كاظمی بود. می گویند آدم ها را به دوستانشان بشناس و حاج احمد هم اهل سكوت بود و هرگز از خود چیزی نگفت. وقتی رفت، دوستش گفت؛ او فاتح خرمشهر بود...

مردان خدا از خود نمی گویند كه جنگ هنر مردان خداست و جنگ با نفس، شریف ترین هنرهاست.
و درست به همین دلیل است كه همه مان او را دوست داریم و می خواهیم از او بدانیم. آنچه
می خوانید گفت و گویی است كه در اولین هفته بزرگداشت دفاع مقدس با برادر قاسم سلیمانی انجام شده است و امروز پس از 23 سال بطور عمومی منتشر می شود. عنوانش هم مثل آن روزها خاكی و ساده بود؛ مصاحبه با برادر قاسم سلیمانی فرمانده سپاه هفتم صاحب الزمان.
این شما و این ناشنیده هایی از مردی كه یك روز كارمند سازمان آب بود و اینك خار چشم صهیونیسم.

آری برادر! این است اكسیر انقلاب.

 

لطفا ضمن معرفی خودتان، مقداری از زندگی خصوصیتان بگویید.
- من قاسم سلیمانی فرمانده سپاه هفتم صاحب الزمان(عج) كرمان هستم. در سال 1337 در روستای قنات نمك از توابع كرمان به دنیا آمدم. دیپلم هستم و دارای همسر و دو فرزند، یكی پسر و یكی دختر، می باشم.

قبل از انقلاب در سازمان آب كرمان به استخدام درآمدم، پس از پیروزی انقلاب اسلامی و در اول خرداد سال 1359 به عضویت سپاه پاسداران انقلاب اسلامی درآمدم.

فعالیت اجتماعی شما قبل از جنگ چه بوده و ترتیب ورودتان به جنگ چگونه بوده است؟
- با شروع جنگ و حمله عراق به فرودگاه های كشور، مدتی از هواپیماهای مستقر در فرودگاه كرمان محافظت می كردم. دو یا سه ماه پس از شروع جنگ در قالب اولین نیروهای اعزامی از كرمان كه حدود 300 نفر بودند عازم جبهه های سوسنگرد شدیم و به عنوان فرمانده دسته مشغول به كار شدم.

در روزهای اول ورود به جبهه، دشمن را قادر به انجام هر كاری می دانستم، اما در اولین حمله ای كه انجام دادیم موفق شدیم نیروهای دشمن را از كنار جاده سوسنگرد تا حمیدیه به عقب برانیم و تلفاتی نیز بر آنها وارد كنیم كه این امر باعث شد تصور غلطی كه از دشمن در ذهن داشتم از بین برود. یادم می آید كه پس از این حمله، شب ها وارد مواضع عراقی ها می شدیم. دوستی داشتم به نام «محسن چریك» كه بعداً به شهادت رسید. حتی برخی مواقع با موتور سیكلت خود را به خاكریزهای عراقی ها می رساند.

آن موقع كه به جبهه می آمدید فكر می كردید جنگ چند سال طول بكشد؟ آیا مدت هشت سال را انتظار داشتید؟
- در آن موقع این حرف ها مطرح نبود، اما هیچ كس هم انتظار نداشت جنگ در همان سال به پایان برسد. اگر كسی هم می گفت جنگ ممكن است مثلاً شش سال طول بكشد، باور نمی كردیم. ولی در طول جنگ انتظار هشت سال را برای ادامه جنگ داشتیم.

حالت روحیتان را هنگام شركت در عملیات توضیح دهید.
- شوق و علاقه زیادی به طرح ها و مسائل نظامی داشتم و علاقه مند حضور در جبهه بودم و درست به دلیل همین علاقه بود كه با یك ماموریت 15 روزه وارد جبهه شدم و دیگر تا آخر جنگ بازنگشتم.

كدام یك از عملیات ها را به لحاظ شركت خودتان بهتر می دانید؟
- بهترین عملیاتی كه در آن شركت كردم فتح المبین بود كه آن زمان برای اولین بار به ما ماموریت داده شد كه تیپ تشكیل بدهیم و من كه مجروح هم بودم معاونت فرماندهی محور در جبهه شوش و دشت عباس را به عهده گرفتم. این عملیات از نظر بازدهی برای من بسیار شیرین و خاطره انگیز است، زیرا با اینكه از نظر سلاح بسیار در مضیقه بودیم اما به همت رزمندگان اسلام توانستیم حدود 3000 عراقی را به اسارت درآوریم.

عملیات والفجر هشت نیز گذشته از پیروزی كه به دنبال داشت، از لحاظ آماده سازی و سختی هایی كه بچه ها متحمل شدند بسیار لذت بخش بود. در این عملیات نقش اساسی به لشگر ثارالله كرمان داده شده بود.

به عنوان یكی از كارشناسان جنگ وقتی خبر شهادت یكی از همرزمانتان را می شنیدید، چه احساسی به شما غالب می شد؟
- سخت ترین لحظه ها برای كسانی كه مسئولیتی در جنگ داشتند، لحظه ای بود كه همرزمان یا دوستان آنان به شهادت می رسیدند و این امر وقتی شدت بیشتری می یافت كه آن شهید سعید به عنوان پایه و ستونی برای جنگ مطرح بود. هنگامی كه باقری و بقایی به شهادت رسیدند احساس كردیم كه نقصی در جنگ به وجود آمده است. شهید باقری، بهشتی جبهه بود و كسانی امثال او، اهرم هایی در دست فرماندهان جنگ برای حل مشكلات و رفع فشارهای دشمن بودند.
بعضی مواقع شهادت یكی از فرماندهان به اندازه شهادت یك گردان در من اثر می گذاشت. شهید حاج یونس زنگی آبادی از این گونه افراد بود كه امید لشگر ثارالله محسوب می شد. او همیشه مشتاق سخت ترین كارها در جبهه بود.

آیا خاطره ای از اسرای عراقی دارید و تا كنون تا مرز اسارت پیش رفته اید؟
- در عملیات والفجر هشت وقتی كه هنوز انتهای راس البیشه سقوط نكرده بود، مطلع شدیم كه نیروهای عراقی از عقب، كنار اسكله قشله پاتك كرده اند. بعد ما متوجه شدیم كه یك تیپ عراقی در آنجا در محاصره قرار دارد كه توانستیم همه آنها را به اسارت درآوریم.
در روز دوم عملیات كربلای یك در منطقه مهران، قرار بود از امام زاده حسن به طرف قلاویزان حركت كرده و مهران را آزاد كنیم. لشگر ثارالله و حضرت رسول(ص) در كنار یكدیگر با نیروهای عراقی می جنگیدند. به اتفاق معاون لشگر حضرت رسول(ص) برای الحاق نیروها، به طرف خط مقدم حركت كردیم. تقریباً هوا روشن شده بود و گرد و خاك، منطقه عملیات را پوشانده بود. همان طور كه با موتور به جلو می رفتیم جمعیت زیادی را دیدیم كه از مقابل به طرف ما می آمدند، ابتدا تصور كردیم نیروهای خودمان هستند اما مقداری كه جلو رفتیم فهمیدیم عراقی هستند. دیگر به فاصله چند متری آنها رسیده بودیم به طوری كه نمی توانستیم با موتور دور بزنیم، لذا بلافاصله موتور را رها كردیم و به طرف خاكریزهای خودی شروع به دویدن كردیم و خود را به مواضع نیروهایمان رساندیم. البته بعداً همه آنها را به اسارت درآوردیم.

حضرت امام قدس سره در سخنرانی هایشان درباره جنگ به دو موضوع اشاره داشتند. تفسیر و تعبیر شما با توجه به مشاهدات و تجربیات نظامیتان در مورد این دو موضوع چیست؟
«الف-جنگ یك نعمت است.»
«ب-ما در جنگ ساخته شدیم.»
- جبهه تنها جایی بود كه توانست انسان های بهشتی صفت تربیت كند. در طول جنگ هنرهای نهفته جوانان بیدار شد، خلاقیت ها آشكار شد، رزمندگان و فرماندهان خلاق و كارآزموده ساخته شدند و خلاصه وحدت و یكپارچگی در ملت ایجاد شد.