ازگیل، درختچه ای است از تیره گل سرخیان که خاردار است و به حالت وحشی در جنگل های اروپای مرکزی و نواحی معتدل آسیا می روید. ازگیل نیز در تمام جنگل های شمال ایران و همه ارتفاعات سواحل دریا و در دامنه های البرز، دره کرج و ... به طور خودرو عمل می آید و با نام محلی هر منطقه شناخته می شود. تکثیر آن غالبا از طریق پیوند روی درختان دیگر از جمله پیوند روی پایه زالزالک ولیک صورت می گیرد. گاهی هم روی پایه گلابی و به ندرت روی پایه بِه پدید می آید و نوع پیوند، شکمی است که در تابستان انجام می شود.
ازگیل رسیده دارای لعاب نباتی فراوان و تانن بوده و از قند گلوکز، فروکتوز، سوربیتول و بعضی اسیدها و همچنین سلولز و گروه ویتامین های «ب» و «ث»، املاح معدنی و کمی پروتئین برخوردار می باشد.
ازگیل در اواخر پاییز و اوایل زمستان می رسد. گل های درخت آن سفید و میوه اش شبیه زالزالک است با این تفاوت که میوه ازگیل درشت تر و قهوه ای رنگ و طعمش شیرین و کمی گس است. هسته آن را می کارند و درخت ازگیل را به درخت به و گلابی هم پیوند می زنند.
بخش های مورد استفاده درخت ازگیل برگ و میوه آن است. اسامی فارسی قدیم ازگیل، «اردف» و «گیل» بوده است.