تبیان، دستیار زندگی

1- آغاز فصل مدرسه به معنای تعطیل شدن سایر فعالیت های دانش آموزان مثل بازی ، مطالعه غیر درسی ، نقاشی ، تماشای تلویزیون ، تفریح و سرگرمی نیست ، بلکه نکته قابل توجه این است که با ایجاد نظم و برنامه ریزی صحیح ، هماهنگی لازم بین فعالیت های درسی و غیر درسی به وجود آید .
والدین باید کودکان را برای برنامه ریزی تشویق نمایند ، و فراموش نکنند که خودشان مهمترین الگوی عملی برای آموزش نظم به فرزندان هستند .
دانش آموزان کلاس اول دبستان را باید از روزهای قبل ، برای ورود به مدرسه تشویق و آماده کنیم تا با شوق و رغبت به دبستان بروند .
در روزهای اول مدیران باید به بعضی والدین - مخصوصا مادران - امکان دهند تا ساعاتی را در کنار فرزندان خود به سر برند.

2- ارتباط مستمر خانه و مدرسه ، کودکان را در ایجاد رابطه دوستانه و صمیمانه و برقراری تعادل بین الگوهای رفتاری اولیا و مربیان کمک خواهد کرد و این امر به سلامت شخصیت ، بالا بردن اعتماد به نفس و پیشرفت تحصیلی دانش آموزان منجر خواهد شد.

3- هنگامی که در منزل به فرزندان خود در امور درسی کمک می کنید توجه داشته باشید :

- روشی که برای تدریس به کار می برید با روشی که در مدرسه به کار می رود یکسان باشد ، این هماهنگی را می توانید با برقراری ارتباط با معلمان به وجود آورید . در عین حال توصیه می شود که آموزش دانش آموزان کلاس اول را منحصرا به معلمانشان واگذار کنید .

- زمانی که خسته و یا ناراحت هستید در درسها به فرزند خود کمک نکنید ، زیرا ممکن است ضمن کمک کردن ناراحت و عصبانی شوید و به این ترتیب مشکلات را بیشتر نمایید.

4- نقش اصلی اولیا ایجاد انگیزش و بالا بردن اعتماد به نفس در فرزندان است ، در این زمینه می توان از روش های زیر بهره گرفت :

- تاکید و تقویت ویژگی ها و فعالیت های مثبتی که کودکان از خود بروز می دهند ، هر چند که بسیار نادر و کو چک باشد .

- نشان دادن عکس العمل و دادن پاداش مناسب ، به شرطی که فرزندان تصور نکنند در یک معامله پایاپای با والدین وارد شده اند .

- افزایش رضایت و خشنودی واقعی بچه ها از مدرسه به وسیله هماهنگی والدین با معلمان

- آشنا کردن کودکان با نتایج حاصل از یادگیری و تحصیل

- ارائه الگوهای صحیح به صورت غیر مستقیم ، نه به شکل ایجاد رقابتی مخرب که موجب تحقیر کودکان شود.

- به کار گیری دانش و محفوظات کودکان در فعالیت های روزمره خانواده

- دادن مسئولیت به کودکان ، به شرطی که متناسب با توانمندی های آنان باشد .

5- راهنمایی فرزندان در مورد سوالات و مشکلات مفید خواهد بود ، امام خوب است به خاطر داشته باشیم که در درجه اول خود کودک باید نگران درس ها و نتایج آن باشد . بنابر این نباید با دخالت بیش از حد نقش دانش آموز را به عهده بگیرند و اورااز مقابله مستقیم با وظایفش باز دارند . اگر زمانی در کمک به فرزندان افراط شد ، برای جلوگیری از آثا منفی آن باید نقش اصلی خود را به تدریج کاهش دهیم تا فرزندان در انجام تکالیف متکی به ما نشوند .

6- اگر فرزندتان در امور تحصیلی با مشکلاتی روبرو شد او را سرزنش و تنبیه نکنید ، سعی کنید علت مشکل را پیدا کنید .فراموش نشود که عقب ماندگی تحصیلی ممکن است ناشی از علل مختلفی باشد که از آن جمله می توان به موارد زیر اشاره کرد :

- علل جسمی : مثل اختلالات بینایی ، شنوایی و سایر عوارض جسمی
- علل محیطی : مثل مشاجره والدین ، تعارض با معلمان ، اولیا و همکلاسان
- علل روحی و روانی : مثل نگرانی ، اضطراب ، ترس ، حسادت ، افسرگی ...
در صورت احساس ناتوانی در تشخیص و حل مشکل تحصیلی فرزندان خود ، بهتر است پس از مشورت با مسئولان مدرسه ، موضوع را با متخصصان امر در میان بگذارید.

7- آخرین توصیه این است که علایق و ذوق واقعی فرزندان را از نیازها و علایق شخصی خود تفکیک کنیم و به آنچه منطبق با استعدادها و توانمندیهای آنان می باشد تاکید نماییم و اجازه دهیم که کودکان کلیه فعالیت های تحصیلی ، حرفه ای ، ورزشی ، هنری و ... را آزادانه انجام دهند تا در آینده با توجه به همین فعالیت ها ، استعدادها و علایق بتوانند مناسبترین شغل و حرفه را برای خود انتخاب کنند.

یدالله جهانگرد ، ماهنامه پیوند 204

با نام خدا و سلام

نکات ریز ولی مهمی بود