تبیان، دستیار زندگی

شعر آیت الله العظمی لطف الله صافی گلپایگانی به نام "پیشوای دین" به شرح ذیل است.

 
حضرت صـــادق، امــام راستین /  پیـــشـوا و مقتـدای اهــل دیـن

 
درّ بحـــر اصــطفـا، شمـس هُدا /  افتــــخار اصــفیــا و اولیــــا

 
کــرد احیا، شرع جدّش‌مصطفــی /  داد رونــق، رســم و آئیــن ولا

 
صیت فضلش عرصه‌ی غبرا گرفت /  نهضـــت او سر  بسر دنیا گرفت

 
مکــتب فقه و فضیلت بــاز کرد /  دعـــوت مردم ز نــو آغاز کرد

 
ذو المکارم ذوالفضائل ذو الکمال / عدل قـــرآن،  رهنمای بی‌همال

 
مــدرس او، مشعل تابـــان نور  /  علـم وحیـانی در آن اندر ظهـور

 
صف‌‌بصف در آن رجال علم ودین / از افاضات جنــابش خوشه‌چیـن

 
عالمان در مدرسش، چون مفلسان /  بــر در اعیــان و اشراف زمــان

 
از جهان شد سوی بستان وصــال /  بارگــــاه قرب حیّ ذو الجــلال

 
مـــتصل گردیـــد با غیب وجود /  گشت فارغ زین قیود و زین حدود

بسیاری از علما و روحانیون قدیم و جدید از شعر بعنوان یکی از ابزارهای انتقال مفاهیم و شعائر دینی استفاده کرده اند.
دیوان امام خمینی که خب معروف هستش و بارها توسز ناشران مختلف چاپ شده. آیت اله علامه طبابایی هم در شعر صاحب ذوق بودند که حتی یادم میاد در کتاب ادبیات دوران دبیرستان شعری از ایشان درج شده بود که تمامی کلماتش فارسی بودن و لغت عربی نداشت.

رهبر انقلاب هم که خود بانی مجالس شعر هستند که چند سالی است در حال برگزاری است.



شعر آیت اله صافی هم قشنگ بود. ساده و روان و قابل فهم.