تبیان، دستیار زندگی

سارا احمدیان  روزنامه جام جم ( www.jamejamonline.ir )

پرسپولیس پرونده ضعیف لیگ یازدهم را با ایستادن در جایگاه دوازدهم جدول رده بندی با این امید بست که در لیگ جدید جبران مافات کند، بر این اساس بود که هنوز فصل نقل و انتقالات آغاز نشده بود که رویانیان برای جذب بهترین های لیگ با بازیکنان وارد مذاکره شد.

هرچند دنیزلی هنوز قرار بود سرمربی سرخپوشان باشد، اما از همان ابتدا هم مشخص بود که مدیرعامل پرسپولیس برای رفع نقاط ضعف تیمش بیشتر از آن که به دنبال نظر سرمربی باشد به نام هایی توجه دارد که حداقل چند فصلی بود در لیست خرید این تیم قرار می گرفتند و عاقبت از پوشیدن پیراهن پرسپولیس بازمی ماندند.

رویانیان اتفاقا برای رسیدن به این هدف از هیچ تلاشی دریغ نکرد؛ از تامین خواسته های مالی بازیکنان گرفته تا جلب رضایت باشگاه هایی که بازیکنانشان هنوز قرارداد داشتند. گرچه این عملکرد مدیرعامل پرسپولیس مورد انتقاد قرار گرفت و هفته ها به دلیل پرداخت های میلیاردی اش زیر سوال رفت، اما تیمی پرستاره بست که جای هیچ حرفی باقی نگذارد. شروع لیگ یازدهم با پیروزی پرسپولیس در آبادان مقابل صنعت نفت نوید روزهای بهتری را با مربیگری مانوئل ژوزه پرتغالی می داد، اما در ادامه نتایج چندان خوشایند نبود؛ از دست دادن امتیاز و ناکامی های آزاردهنده حالا برای هواداران این تیم کابوس شده است، کابوسی که هر کسی برای آن دلایلی را برمی شمارد.

پرسپولیس تیمی ریشه دار، قدیمی و پرطرفدار است که به نوعی بخشی از شناسنامه فوتبال کشورمان محسوب می شود. این واقعیت یک قطب فوتبال ماست، اما با نتایج چند فصل اخیر کار را به جایی رسانده که بعضی هوادارانش در خلوت خود آرزو می کنند ای کاش اصلا علاقه مند به فوتبال نبودند. ناکامی های پرسپولیس شور و هیجان را حسابی از آنها گرفته است؛ حسی که در صورت ادامه این روند سکوها را روز به روز خالی و خالی تر از تماشاگر می کند؛ اتفاقی که برای تیمی با این سرمایه گذاری کلان شکستی جبران ناپذیر خواهد بود. در مقابل اما هستند عده ای که امیدوارانه به آینده فکر می کنند؛ آینده ای که پرسپولیس سرانجام هماهنگ شده و به روزهای اوج خود بازگردد.

آنچه مردم از پرسپولیس می گویند نارضایتی توام با نگرانی و امید است؛ همه آنچه در این گزارش منعکس شده است.

در جستجوی درد پرسپولیس

اولین چیزی که باعث می شود به دنبال شنیدن حرف هواداران پرسپولیس باشیم نظر یک پرسپولیسی قدیمی است که به قول خودش ۴۰ سال است طرفدار این تیم است. وقتی تیم محبوبش بازی را به صباباتری، آن هم مقابل تماشاگرانش در ورزشگاه آزادی واگذار کرد، صدای تلویزیون را کم کرد، نفس عمیقی کشید و گفت: اگر بهترین های اروپا را هم بیاورند این تیم، تیم نمی شود. چون درد پرسپولیس بازیکن نیست.

من کنجکاو می شوم که بدانم درد این تیم چیست که زمین و زمان انتظار دارند ببرد و چهره یک قهرمان را داشته باشد، اما می بازد و چیزی جز حسرت برای علاقه مندانش نمی گذارد. از دید عبدالرضای پنجاه و پنج ساله مشکل این است که نیاز تیم در نظر گرفته نشده و به جای تجهیز خط هافبک تیم، بی دلیل چند مهاجم به لیست پرسپولیس اضافه شده اند. این هوادار قدیمی پرسپولیس اضافه می کند اگر هافبک هم جذب می شد باید پیش از شروع فصل زمان کافی برای رسیدن به هماهنگی در اختیار مربی بود وگرنه همینی می شد که می بینید.

او اینها را می گوید، اما من به دنبال جواب سوالم سراغ هواداران دیگری می روم؛ از هر قشری و هر سنی

ژوزه به ترکیب دست نزند

شاید بهترین مکان جایی باشد که مردم برای خرید روزنامه می آیند. چند دقیقه کافی است تا یک پسربچه پانزده ساله برای خرید یکی از روزنامه های طرفدار باشگاه پرسپولیس به دکه ای در شمال شرق تهران مراجعه کند؛ روزنامه را در دست دارد که می پرسم پرسپولیسی هستی و او با حرارت می گوید هم خودم و هم دو برادر دیگرم. وقتی از او می خواهم احساسش را در مورد پرسپولیس جدید در لیگ امسال بگوید، این طور ادامه می دهد: تو را به خدا پیغام مرا به سرمربی بدهید، خواهش می کنم این قدر به ترکیب دست نزند، تیمی که قرار باشد هر هفته یک ترکیب را امتحان کند کل فصل را از دست می دهد.

اشکال تیم ما همین است، این همه بازیکن خوب فقط ما را دق می دهند. افسوس می خوریم که چرا حتی نیمی از چیزی که در تیم های دیگر بودند نیستند. مربی باید بتواند از بازیکن خوب بازی بگیرد، وقت رفتن می گوید اسمم را نپرسیدید، محمد غزنوی، بنویسید حتما!

حاشیه ها، جوجه و آخر پاییز!

دکه دار که متوجه صحبت های ما شده بی آن که بپرسم وارد بحث می شود. از پرسپولیسی های دوآتشه که به نظر کمتر منطقی می رسد. امیدوار است و وعده آینده را می دهد.

نکته: پرسپولیس با تمام ولخرجی هایش برای جذب بهترین های لیگ و جلب رضایت هوادارانش، تاکنون آنها را امیدوار نکرده؛ طرفدارانی که هر کدام برای این ناکامی ها دلایلی را عنوان می کنند

صحبت از جوجه و شمردن آن در آخر پاییز می کند، از خریدهای خوب رویانیان حرف می زند و بازیکنانی که وقتی هشت نفر آنها به تیم ملی دعوت می شوند حتما بهترین هستند. اما وقتی می پرسم پس چرا پرسپولیس نتیجه نمی گیرد، می گوید آنقدر برایش حاشیه درست می کنند؛ هنوز لیگ شروع نشده همه را از مدیرعامل گرفته تا بازیکن زیر سوال می برند. شاهد هم دارد. اشاره می کند به روزنامه های روی پیشخوان و می گوید این همه روزنامه فقط کارشان شده به پای پرسپولیس پیچیدن، هر روز که ورق می زنم اصلا از هرچه فوتبال است بدم می آید، اما پرسپولیس همیشه پرسپولیس است و این فصل هم قهرمان می شود و من فکر می کنم که این آخر پاییز پرسپولیس کی می رسد تا جوجه ها را بالاخره بشماریم

کدام تعصب، کدام عشق؟!

خانم ها هم گرچه در استادیوم ها حاضر نیستند، اما بخشی از طرفداران فوتبال ما هستند که اتفاقا خیلی از آنها در کارشناسی کردن مسائل فوتبال گوی سبقت را از آقایان ربوده اند. شهره شیبانی بیست و چهار ساله و دانشجوی روانشناسی یکی از آنهاست که در تاکسی بعد از پخش گزارش کشتی دوم حمید سوریان در المپیک لندن با خودش زیر لب از ورزش گفت و بعد با سوال من مواجه شد، وقتی گفت خدایی شادی ای که این بچه ها به مردم می دهند بیشتر از ۲۰۰ سکه می ارزد. گفتم فوتبالی ها چه، به نظرت آنها چقدر می ارزند که گفت: هیچی، من یک پرسپولیسی ام، فوتبال را هم می بینم با همه جزئیات، از همه چیز خبر دارم، روزی حداقل دو روزنامه ورزشی می خوانم، اما بین این صفحه ها هم عدالت رعایت نمی شود، همه اش شده فوتبال، همین می شود که بازیکن چند صد میلیون می گیرد و می داند که همه مردم هم دنبالش هستند. آن وقت در زمین فقط راه می رود، اسم خودش را هم می گذارد متعصب، کدام تعصب وقتی رنگ پیراهن با پول راحت عوض می شود، فوتبال را دیگر مثل گذشته دوست ندارم، چون شادم نمی کند.

یک زمانی برای فوتبال می مردم، برای پرسپولیس، اما حالا فقط یک طرفدار ساده ام

جای خالی یک بدنسازی با برنامه

امیر موسوی زاده، چهل ساله، مربی بدنسازی است که در یکی از بوستان های تهران، علاقه مندان به ورزش گروهی و نرمش های دسته جمعی را هدایت می کند و ورزش می دهد. از رنگ پیراهن ورزشی اش حدس می زنم که طرفدار قرمز است، ورزشی ها معمولا رنگ را بی دلیل انتخاب نمی کنند. دوست دارم نظر یک مربی ورزش را هم بدانم، پس منتظر می مانم. حدسم درست است. او فوتبال را دوست دارد، بازی می کند و طرفدار پرسپولیس هم هست. پرسش دیگری را مطرح می کنم، این که سهم بدنسازی در شرایط کنونی پرسپولیس چقدر است که موسوی زاده توضیح می دهد: شاید عده ای پیروزی پرسپولیس در آبادان و در آن گرمای طاقت فرسا را دلیلی برای بدن های آماده بازیکنان بدانند، اما من تصور می کنم آن مسابقه معیاری برای سنجش نیست، چون بازیکنان در مسابقه اول تازه نفس بودند. پرسپولیس متاسفانه پیش از شروع فصل، فرصت کاملی برای بدنسازی نداشت و از همه مهم تر به نظر می رسد با برنامه مشخص یک مربی آماده نشد که این کمبود از همین شروع فصل احساس می شود

ترس جانشین، دل شیر!

اما صحبت های یک هوادار دیگر پرسپولیس هم قابل تامل است. او از بعد روحی به قضیه نگاه می کند. حسین مشیری سی و پنج ساله و دانشجوی کارشناسی ارشد فیزیک می گوید: این را حتما بنویسید تا آنهایی که افشین قطبی را به علت حرف هایش مسخره می کردند، بدانند اشتباه می کردند. افشین قطبی نمونه کاملی از یک مربی بود که از ابزار روحی خوب استفاده می کرد. همیشه می گفت بازیکنانم دل شیر دارند؛ آنقدر این را گفت تا ملکه ذهن شاگردانش هم شد. آن پرسپولیس حداقل آنقدر از نظر روحی خوب بود که مقابل استقلال اهواز حتی ۹ نفره جنگید و در دقایق آخر گل برتری را زد، اما حالا خبری از دل شیر نیست. ستاره های لیگ هیچ کدام دل شیر که ندارند هیچ، ترسو هم هستند. ترس از باخت و انتقاد دوباره، حالا اساسی ترین مشکل پرسپولیس شده و تا زمانی که چنین چیزی هست، با بهترین ها هم به جایی نمی رسیم.

مبادا مردم پشیمان شوند!

کمی جستجوی اینترنتی در وبلاگ های هواداران پرسپولیس؛ احمد بیست و نه ساله در یکی از این یادداشت ها نوشته هر تیمی باید افتخار کند که این همه هوادار دارد. ما خجالت می کشیم وقتی روی سکوها هر بازی پر از تماشاگر می شود و دوباره می بازید.

این فصل دیگر بهانه ای نیست. هم پولتان را بموقع گرفتید و هم در هر پست بهترین بازیکنان را حتی روی نیمکت دارید. کاری نکنید که هوادار از طرفداری اش پشیمان شود و با استادیوم و پرسپولیس قهر کند. وقتی یک پیشکسوت می گوید کم مانده که دیگر بگویم پرسپولیسی نیستم، از مردم چه توقعی دارید. لطفا مثل ما خجالت بکشید!