همه می دانند كه حسادت صفتی ناپسندیده است. با این حال همهی ما در میان اطرافیان و آشنایان افرادی را سراغ داریم كه به حسادت شهره هستند و خودمان هم در بعضی امور زندگی از حسادت در امان نمی مانیم، البته حساب حسادت را باید با آنچه در ادبیات رشك نامیده می شود از هم جدا كرد. رشك به معنی حسرت بردن نسبت به دیگری است و در پی آن تلاش و ایجاد انگیزه برای ارتقای خود و دستیابی به آنچه نداریم و دیگری دارد. در قرآن كریم ذكر می شود كه مؤمنان در بهشت نسبت به مؤمنان دیگری كه جایگاهی بالاتر از آنان دارند رشك می برند. در حقیقت رشك مانند حسادت جنبهی تخریبی ندارد و به كسی كه نسبت به او رشك برده می شود آسیبی نمی رساند. از این منظر رشك می تواند برای پیشرفت در زندگی خصوصیتی مفید و كاربردی باشد. حتماً شنیده اید كه بعضی می گویند بدون حسادت كردن به جایی نمی رسیدند و در جا می زدند. منظور این افراد رشك بردن است و به اشتباه به جای آن واژه حسادت را به كار می برند.
اولین حسود تاریخ «قابیل» بود كه كارش به قتل برادرش كشید. حال برای فرونشاندن آتش حسادت در خود و جلوگیری از تبدیل آن به یك عادت و رذیله اخلاقی چه باید كرد؟